Τι έχουν τα έρμα

Για μέτρα τα κι εσύ, να μου πεις. Δεν έχουμε κλείσει καλά καλά ούτε πεντάμηνο από τις βουλευτικές εκλογές και παφ, παφ, παφ, σκάνε μια μια οι κοινοβουλευτικές φούσκες, εκείνες που δεν έχουν καμία  ιστορική αναφορά ούτε και εκφράζουν κάποια κοινωνική ανάγκη. Για τον εμφύλιο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Δεν προλαβαίνουμε να σταυρώσουμε κουβέντα, τόσο πολύ που κορυβαντιούν οι πρωταγωνιστές του. Στα μικροσκοπικά κόμματα ακραίων προδιαγραφών, η κατάρρευση μπορεί να είναι στο mute, σηκώνει όμως πολύ κουρνιαχτό και πολλά ερωτηματικά. Βήχω και προχωρώ προσεκτικά ανάμεσα στα μπάζα μήπως και εντοπίσω κανένα στοιχείο που θα φώτιζε λίγο την κατάσταση. Την αλλαγή διάθεσης π.χ. της παλιάς Ζωής Κωνσταντοπούλου η οποία άφησε στην άκρη τις προεκλογικές γλύκες και καθώς δεν βρήκε στα έδρανα τον Τσίπρα να τον κάνει φέτες, για να μη χάσει τη φόρμα της, ρίχτηκε κατά των ίδιων της των βουλευτών διαγράφοντάς τους ανά οικογενειακή μερίδα. Στους ετοιμοπαράδοτους Σπαρτιάτες το κάνουν αλλιώς. Ο αρχηγός αμφισβητεί τους βουλευτές του κι οι βουλευτές αμφισβητούν ομοθυμαδόν τον αρχηγό τους. Ενα βαλκανικό γουέστερν εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, χωρίς κανείς να το κοιτάζει. Λες και τα κόμματα αυτά δεν είχαν ψηφοφόρους να λογοδοτήσουν, λες και ξεφύτρωσαν έτσι από μόνα τους, χάρη σε σκοτεινούς εμψυχωτές και σε καλοπληρωμένες πρωτοσέλιδες διαφημίσεις στον επαρχιακό Τύπο. Ο τζίρος ήταν μοιραίος πλην σύντομος. Εκλεισε γρήγορα ευτελίζοντας την κοινοβουλευτική λειτουργία στο σύνολό της. Με πολλά μικρά κόμματα στη Βουλή έχουμε ξαναβρεθεί. Με τα μισά κόμματα σε αποδρομή, ουδέποτε.