Τα φθινοπωρινά ανάκτορα

Διαβάζοντας τις αντιδράσεις ορισμένων αριστερών της παλαιάς φρουράς, μετά τη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορώ να μη χαμογελάσω – πικρά (όση πίκρα μπορεί να νιώθει ένας που εξυβρίστηκε από πρόσωπα τα οποία σήμερα αισθάνονται μετέωρα). Ο Νίκος Φίλης, ας πούμε, που χθες ανακάλυψε ότι ο Κασσελάκης είναι Μπέπε Γκρίλο και Τραμπ και θεωρεί ότι ο Τσίπρας συνέβαλε καθοριστικά στην εκλογική συντριβή του κόμματος (προσθέτω: και στην ηθική συντριβή του), διετέλεσε υπουργός σε μια εποχή που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρούσαν να χειραγωγήσουν τον δημόσιο λόγο. Απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση επειδή το ζήτησε ο Καμμένος και, παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε ενεργότατα στο κόμμα και στους μηχανισμούς του, απολαμβάνοντας το βουλευτιλίκι και την κοινωνική επιφάνεια που απορρέει απ’ αυτό. Επένδυσε στο αντιμνημόνιο και ανέχτηκε την πολιτική μονοκαλλιέργεια του αντιμητσοτακισμού. Πόσο βάρος μπορούν να έχουν λοιπόν σήμερα οι όψιμες ενστάσεις του;