Σιχαίνομαι το τρέξιμο,μα συνεχίζω να τρέχω

Πάντα μισούσα την άσκηση. Ο αθλητισμός μού φαινόταν πάντα σαν βασανιστήριο. Για ένα διαφορετικό παιδί όπως εγώ υπήρχε πάντα κάτι πιο ικανοποιητικό από το να κυνηγάς μια μπάλα σε ένα γήπεδο. Το διάβασμα. Η τηλεόραση. Η μουσική. Το να χαζεύεις τον ουρανό. Ως ενήλικος διέπρεψα μόνο στη διασκέδαση αντοχής - έκανα ολυμπιακά ρεκόρ στη στέρηση ύπνου και στην κατανάλωση αλκοόλ.

Υπήρχαν άνθρωποι που ασκούνταν, το ήξερα. Ανθρωποι που έδειχναν να το απολαμβάνουν, αναμφίβολα τούρμπο από τις ενδορφίνες και τα Powerade. Αυτάρεσκοι άνθρωποι. Δεν ήταν για μένα. Οι δικοί μου άνθρωποι ήταν εξπέρ στις μπαρότσαρκες, στις συναυλίες και στις ταινίες. Νυχτερινοί τύποι που έχουν στο λεξιλόγιό τους τόσες διαφορετικές λέξεις για το χανγκόβερ όσο κάποιοι λαοί έχουν για το χιόνι. Οι Κυριακές δεν ήταν για τρέξιμο στα πάρκα, αλλά για ύπνο, πρωινά με τηγανητά αβγά και μπέικον και διπλές προβολές στο σινεμά.

Κι όμως, αυτή την Κυριακή το πρωί, όπως σχεδόν κάθε Κυριακή πρωί τα τελευταία δυόμισι χρόνια, έτρεξα οικειοθελώς γρήγορα 5 χιλιόμετρα στη γειτονιά μου, ενώ τα παιδιά έκαναν ποδήλατο πίσω μου γκρινιάζοντας για τις ανηφόρες. Ισως αναρωτηθείτε: πώς έφτασα εδώ;

Καιροί απελπισίας

Αρχισα να τρέχω κατά τη διάρκεια του μεγάλου δεύτερου λοκτνάουν στη Μελβούρνη. Η γυναίκα μου ανακάλυψε ένα πρόγραμμα «από τον καναπέ στα 5 χιλιόμετρα» σε μια εφαρμογή στο κινητό. Ηταν καιροί απελπισίας. Μας επέτρεπαν να βγούμε από το σπίτι μόνο για μία ώρα την ημέρα. Επίσης, γνώριζα ότι το πατσοκοίλι που είχα αποκτήσει κατά τη διάρκεια του πρώτου λοκντάουν έφερνε αναπόφευκτα αλλαγές στην γκαρνταρόμπα μου. Η εφαρμογή που κατέβασα μου επέτρεπε να ακούω τη δική μου μουσική, ενώ μία φωνή εμφανιζόταν κάθε τόσο για να μου πει να ξεκινήσω ή να σταματήσω ή να μου υποσχεθεί ότι μια μέρα κι εμένα θα μου άρεσε το τρέξιμο. Αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ.

Η αρχή ήταν βασανιστήριο. Ηταν ένας πικρός χειμώνας. Εβρεχε πολύ. Το τρέξιμο για 90 δευτερόλεπτα ήταν σαν να ανεβαίνεις στο Εβερεστ. Η ιδέα του τρεξίματος για 30 λεπτά ήταν σαν να σκαρφαλώνω στο φεγγάρι - με πλήρη έλλειψη οξυγόνου. Δεν είναι η αγάπη για το τρέξιμο που με κράτησε αλλά η σπλαχνική ανάμνηση του πόσο επώδυνα ήταν εκείνα τα ξημερώματα.

Τα αδύνατα, δυνατά

Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει από τότε είναι ότι το δώρο που σου δίνει το κυνήγι της καλής φυσικής κατάστασης δεν είναι το να σου είναι η άσκηση ευχάριστη· είναι να κάνεις δυνατά πράγματα που θεωρούσες αδύνατα. Το να μεταμορφώσεις το σώμα σου από εμπόδιο σε εργαλείο. Το σώμα μου σύντομα μεταμορφώθηκε από το βαρύ πράγμα που έσερνα στο πάρκο σε κάτι που αναπηδούσε μόνο του. Αυτό το πατσοκοίλι χάθηκε με εκπληκτική ευκολία, εν μέρει επειδή το τρέξιμό μου ήταν τόσο απαίσιο που και μόνο που έβλεπα βαρύ φαγητό δεν άντεχα τη σκέψη να τα κουβαλάω στον στίβο.

Σιγά σιγά σταμάτησα να χρησιμοποιώ εφαρμογές - αυτά τα εργαλεία που προσπαθούν να παιχνιδοποιήσουν την άσκηση. Το Strava ήταν χρήσιμο όταν ξεκίνησα, βοηθώντας με να διασφαλίσω ότι έτρεχα μακριά και αρκετά γρήγορα, αλλά συνειδητοποίησα ότι οι αδυσώπητες συγκρίσεις του αφαιρούσαν τη λίγη διασκέδαση που υπήρχε. Θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να πατήσω το πόδι μου σε γυμναστήριο ή να πάρω προσωπικό προπονητή, κι εδώ χρησιμοποιούσα μια εφαρμογή που προσπαθούσε να κάνει μια προσωπική αναζήτηση σε κάτι ανταγωνιστικό.

Ενα ζευγάρι παπούτσια

Αν υπάρχει κάτι που μου αρέσει στο τρέξιμο είναι ότι δεν απαιτεί χάιτεκ εξειδικευμένο εξοπλισμό. Δεν χρειάζεται να μπει κανείς σε μια ομάδα ή να βρίσκεσαι οπουδήποτε την ίδια ώρα κάθε εβδομάδα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μισή ώρα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Με τον καιρό σταμάτησα να ακούω μουσική και αφήνω το τηλέφωνό μου στο σπίτι. Δεν θέλω πια να αποσπάται η προσοχή μου από το πόσο απαίσιο είναι το τρέξιμο. Εχω μάθει να δουλεύω με το σώμα μου αντί να ακούω την αναπνοή μου και να ξέρω πότε να πιέσω τον εαυτό μου ή να χαλαρώσω.

Σε μια εποχή που τα ψηφιακά μας προφίλ συχνά μοιάζουν πιο αληθινά από τον φυσικό μας εαυτό, υπάρχει μια απελευθέρωση στο να νιώθεις πώς είναι πραγματικά να είσαι στο δικό σου σώμα. Να είσαι ανάσα και αίμα και μύες. Παίρνω τα παιδιά μαζί μου τις Κυριακές διότι θέλω να το μάθουν αυτό νωρίτερα από μένα - και να μάθουν ότι η άσκηση δεν χρειάζεται να έχει να κάνει με νικητές ή χαμένους: μπορεί να φέρει ένα είδος ελευθερίας.

Η αθλιότητα μετράει

Θέλω επίσης να μάθουν ότι δεν χρειάζεται να αρέσει σε κάποιον η άσκηση για να συνεχίσει να την κάνει. Ναι, είναι ωραίο να είσαι φιτ και να μπορείς να εμπιστεύεσαι το σώμα σου. Ναι, ήταν καλό για την ψυχική μου υγεία. Κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα πιεστικής εβδομάδας, κατάφερα να στριμώξω ένα επιπλέον τρέξιμο, χωρίς να ξέρω πραγματικά γιατί.

Αυτοί είναι λόγοι για να συνεχίζει κανείς. Αλλά δεν νομίζω ότι τα κύρια οφέλη του τρεξίματος -ψυχολογικά ή άλλα - έχουν να κάνουν πραγματικά με το ίδιο το τρέξιμο. Δεν μπαίνω συχνά σε κατάσταση διαλογισμού. Το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεών μου αποτελείται από απόγνωση («Χριστέ μου, πόσο απαίσιο είναι το τρέξιμο») ή αποσπάσματα από τραγούδια που μισοθυμάμαι.

Πραγματικά, δεν είναι το ίδιο το πράγμα που έχει σημασία, αλλά η... αθλιότητα του πράγματος. Αυτό το μαγικό που λέμε ότι «σιγά σιγά θα αγαπήσεις την άσκηση» δεν ήρθε ποτέ, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό που μετράει είναι το ότι το κάνω ούτως ή άλλως. Σκέφτομαι συχνά μια φράση που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας Τίγκαν Μπένετ Ντέιλαϊτ: η ουσία είναι η δυσκολία. Αυτό συνοψίζει το τρέξιμο για μένα. Το να μάθω ότι μπορώ να κάνω κάτι που μισώ τρεις φορές την εβδομάδα ήταν το πραγματικό όφελος. Αυτό και η αυταρέσκεια, προφανώς.

Ο Μάικ Μπάρτλετ είναι συγγραφέας, κριτικός και απρόθυμος δρομέας