Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα μια βαθιά, ενστικτώδη δυσφορία όποτε έβλεπα έναν πολιτικό να επιδεικνύει δημοσίως τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις: τον όποιον πολιτικό και τις όποιες πεποιθήσεις. Πρόβλημά μου, θα μου πείτε, και γιατί θα πρέπει να σας αφορά; Δεν είναι τόσο απλό – όχι τουλάχιστον όσο απλό θα επιθυμούσαν να πιστέψουμε ότι είναι οι πολιτικοί που σταθερά, διαχρονικά και ξεκούραστα προσπορίζονται τεράστια κέρδη δημοτικότητας, ψήφων και επιρροής από αυτήν την τετριμμένη και συνήθως ανώδυνη επίδειξη ευλάβειας. Γιατί να έχει κανείς εμμονή με μια διεκπεραίωση του συρμού; Θυμίζει λίγο την καθησυχαστική παρατήρηση του Γιάννη Δαλιανίδη προς την Αλίκη Βουγιουκλάκη, όπως μας τη μεταφέρει ο Μάκης Δελαπόρτας στα «Backstage του ελληνικού σινεμά» (Αγκυρα, 2022). Προκειμένου να καταπολεμήσει τη μόνιμη φοβία της Αλίκης απέναντι στις άλλες ξανθιές ηθοποιούς, ο Δαλιανίδης της είχε πει: «Κανένας θεατής, Αλίκη μου, δεν προσέχει καμία ξανθιά στο πλάι σου όταν βρίσκεσαι εσύ στο πανί». Για να εισπράξει την αποστομωτική απάντηση της Αλίκης: «Εάν δεν πρόκειται να την προσέξει κανείς, γιατί να τη βάλουμε;». Ελα μου, ντε. Ανάλογο ερώτημα θα μπορούσαμε να θέσουμε και σε όσους πολιτικούς μας κάνουν τον σταυρό τους ή ανάβουν κεράκια μπροστά στις κάμερες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή