Η απόφαση του Πρωτοδικείου να δεχθεί την προσφυγή τριών δημοσιογράφων του Σκάι (Πορτοσάλτε, Παπαδόπουλος, Χιώτης) κατά της απόφασης του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ που τους διέγραψε προσωρινά επειδή εργάστηκαν σε απεργία είναι κομβικής σημασίας. Αφενός, επειδή λήγει μια τεράστια παρεξήγηση της Μεταπολίτευσης, ότι παρά τα όσα προβλέπονται στο άρθρο 23 του Συντάγματος δεν υπήρχε δικαίωμα στην απεργία αλλά υποχρέωση συμμετοχής σε αυτή. Πέραν της ΕΣΗΕΑ, ο παραλογισμός της απαίτησης κάθε εργαζόμενος να ακολουθεί υποχρεωτικά τις συνδικαλιστικές επιλογές, εκτός των άλλων, είχε τροφοδοτήσει το μίσος κατά των εργαζομένων της Μαρφίν, και πριν από τον εμπρησμό της τράπεζας και μετά τα αποτελέσματά του.
Η απόφαση αυτή, όμως, επιτέλους βάζει φρένο στον παραλογισμό το Πειθαρχικό του σωματείου των δημοσιογράφων να έχει αυτοχριστεί σε δικαστήριο, που συχνά δικάζει και καταδικάζει με γνώμονα την ιδεολογία και τις πολιτικές τοποθετήσεις όσων παραπέμπονται. Με αποκορύφωμα, προκλητικές αποφάσεις, κορυφαία εκ των οποίων ήταν η διαγραφή και η επίπληξη κατά δημοσιογράφων που είχαν στηρίξει το «Ναι» στο δημοψήφισμα του 2015. Το Πειθαρχικό δεν πήρε απόφαση για υπόθεση παράβασης δεοντολογίας. Απλώς λογόκρινε μια άποψη, όπως αποδείχθηκε τη σωστή.
Ηρθε η ώρα, με δικαστική βούλα, να μπει τέρμα στους αυτόκλητους λογοκριτές της ελεύθερης γνώμης επαγγελματιών του Τύπου. Στο Πειθαρχικό ας ξανασκεφτούν τον ρόλο τους.
