Υπομονή και του χρόνου θα δείτε χειρότερα

Βρήκα εξαιρετικό ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Αλέξης Τσίπρας πήγαν το Σάββατο στο ΟΑΚΑ να παρακολουθήσουν τη γιορτή του ποδοσφαίρου που λέγεται «τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος». Ο υπουργός Ανάπτυξης είναι Παναθηναϊκός, ο Τσίπρας λογικά πρέπει να ήταν και με τους δύο. Οπως και να 'χει είναι όμορφο ότι είδαν πού έχει καταντήσει το ποδόσφαιρο χάρη και στη σκληρή προσπάθεια των δύο τελευταίων κυβερνήσεων αυτής της χώρας.

Ορισμός

Στην Ελλάδα δίνουμε νέους ορισμούς: ο όρος «γιορτή», ας πούμε, στην επόμενη έκδοση ερμηνευτικού λεξικού από τον καθηγητή Μπαμπινιώτη πρέπει να περιγράφει και τα όσα είδαμε το Σάββατο. Διακοπές, σπασίματα, φωτοβολίδες, συγκρούσεις, ξύλο, ντου στο γήπεδο, ρίψεις δακρυγόνων κ.λο. Εγιναν φυσικά και λίγες συλλήψεις: κι αυτές στο πλαίσιο της «γιορτής» ήταν. (Μην ανησυχείτε για τον Γεωργιάδη και τον Τσίπρα, πάντως, αυτοί γύρισαν στο σπίτι κανονικά και χαρούμενοι…).

Αθλιότητες

Γιατί στην Ελλάδα δεν μπορεί να διοργανωθεί ένας τελικός Κυπέλλου χωρίς αθλιότητες σαν αυτές που είδαμε το Σάββατο; Πρώτα από όλα γιατί για να γίνει κανονικός τελικός πρέπει να υπάρχει θέληση και σχέδιο. Εδώ η διοργανώτρια αρχή είναι η ΕΠΟ που αμφιβάλλω αν μπορεί να διοργανώσει τσιμπούσι σε χασαποταβέρνα - θυμίζω ότι προ διετίας είχε καταφέρει να μην μπορεί να βρει γήπεδο για ένα Ολυμπιακός - ΑΕΚ που θα γινόταν κεκλεισμένων των θυρών. Υπάρχει επίσης μια αστυνομία που πιστεύει πως όλα αντιμετωπίζονται με τη χρήση δακρυγόνων και που παραιτείται και από τον στοιχειώδη έλεγχο όποιου μπαίνει στο γήπεδο - το λέω γιατί έχω την υποψία ότι τις δεκάδες φωτοβολίδες που είδαμε να εκσφενδονίζονται τις πέταξαν οπαδοί που τις έφεραν μαζί τους και δεν τις βρήκαν γιατί έπεσαν από τον ουρανό. Εδώ επίσης υπάρχουν ομάδες, που όντας υπό την ομηρία οπαδών που οργανώνονται σε συνδέσμους (που κατά τα άλλα έχουν καταργηθεί με ένα νόμο…), δεν τολμάνε να αρνηθούν διάθεση εισιτηρίων στους χειρότερους κάφρους. Ολοι αυτοί έχουν την τύχη οι κυβερνήσεις μας να τους παρακολουθούν με μια μόνο ευχή: να μην υπάρξουν νεκροί και σκανδαλιστεί η κοινή γνώμη. Για όλα τα υπόλοιπα υπάρχει ανοχή. Τόσο μεγάλη που είναι δεδομένο ότι του χρόνου θα γίνουν χειρότερα.

Συνηθισμένο

Ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει και κάτι άλλο: το γεγονός ότι η βία έγινε στην Ελλάδα σχεδόν παντού κάτι τόσο συνηθισμένο, που εν τέλει ενοχλεί ελάχιστους. Οταν π.χ. σπάνε τα πανεπιστήμια κάποιοι σχεδόν ανενόχλητοι, θα λυπηθούν τα γήπεδα στα οποία οι εννέα στους δέκα Ελληνες πιστεύουν πως επιτρέπονται τα πάντα; Η Ελλάδα μας έχει όλη τη βία που η ίδια ανέχεται: στον τελικό του Κυπέλλου π.χ. η βία θεωρείται πλέον κάτι σαν μέρος του τελετουργικού της περίφημης «γιορτής» και δεν πιστεύω ότι ενοχλεί και κανέναν. Παίκτες και προπονητές π.χ. στο τέλος αυτού του απίθανου ματς (που επ' ουδενί δεν μπορεί να θεωρηθεί κανονικός αγώνας ποδοσφαίρου γιατί δεν μπορεί σε αυτές τις συνθήκες να γίνει πουθενά) είχαν μόνο πολλά ευχαριστώ να πουν στους οπαδούς για την τεράστια στήριξη. Και δεν το έκαναν γιατί φοβούνται μην τους βρουν μπροστά τους: το έκαναν απλά γιατί το πιστεύουν. Οπως η ΕΠΟ π.χ. πιστεύει ότι διοργάνωσε μια γιορτή. Την οποία, μάλιστα, αν πιστέψουμε όσα είπε ο πρόεδρος της επιτροπής Κυπέλλου (ναι υπάρχει και τέτοιο πράγμα…) Κωνσταντίνος Νίκας «την οργάνωνε από τον Ιανουάριο».

Θέαμα

Τρία τουλάχιστον στιγμιότυπα θα μου μείνουν από αυτό το κατά τα άλλα σπάνιο θέαμα (σπάνιο γιατί δεν γίνεται τελικός κάθε εβδομάδα). Το πρώτο είναι ότι το ξύλο που έπεφτε στις εξέδρες, έπεφτε κάτω από ένα τεράστιο πανό μήκους τριάντα μέτρων που έγραφε «είμαστε υπέρ των μετακινήσεων των οπαδών και εναντίον των αποφάσεων των υποκριτών»: μιλάμε για στιγμιότυπο που δεν θα μπορούσε να σκηνοθετήσει ούτε κάποιος που μισεί το ελληνικό ποδόσφαιρο σε σημείο που να επιθυμεί την εξαφάνισή του. Το δεύτερο καταπληκτικό έχει να κάνει με τον τρόπο που στο τέλος του ημιχρόνου τα «παιδιά» του ΠΑΟΚ έτρεψαν σε φυγή τα ΜΑΤ πετώντας φωτοβολίδες και δείχνοντας σε όλο τον κόσμο ποιος διαφεντεύει τα γήπεδα. Είναι κρίμα που τα «παιδιά» δεν μπορούν να ψηφίσουν ένα νόμο που να καταργεί την κυβέρνηση, έτσι όπως η κυβέρνηση ψήφισε ένα νόμο που καταργεί τους συνδέσμους - το λέω γιατί είμαι βέβαιος πως ο νόμος των «παιδιών» ίσχυε, αντίθετα από τους νόμους της κυβέρνησης με τους οποίους θα γελούσαμε αν όλα δεν ήταν για κλάματα. Η τρίτη στιγμή που δεν θα ξεχάσω αφορά τη διαμαρτυρία του ΠΑΟΚ γιατί αστυνομικοί που ήταν στα αποδυτήρια δεν άφησαν μέλη της παραγοντικής αποστολής του να πλησιάσουν στο ημίχρονο τους διαιτητές για να τους εκφράσουν τα παράπονά τους για το πέναλτι που έδωσαν στον ΠΑΟ κι έκρινε το ματς. Πρώτον είναι λογικό οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται διότι στην Ελλάδα αν δεν κάνεις ντου στον διαιτητή στο ημίχρονο δεν υπάρχεις ως παράγοντας. Και δεύτερον είναι να απορείς τι ήθελαν οι παράγοντες του ΠΑΟΚ στα αποδυτήρια: μια ομάδα «παιδιών» με φωτοβολίδες, κουκούλες, πέτρες και λοστάρια θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν με την αστυνομία και εντός των αποδυτηρίων - πού είναι το κακό;

Γιώργος

Εντυπωσιακή, μιλώντας για στιγμές και εικόνες, και η εμφάνιση του Γιώργου Σαββίδη που εμφανίστηκε σε γήπεδο μετά από καιρό. Με κασκέτο που θύμιζε αξιωματικό, πλαισιωμένος από τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας και με ένα εντυπωσιακό μούσι, ο γιος του Ιβάν έκανε τα φλας των φωτογράφων να αστράψουν. Μια μόνο συμβουλή: επειδή δεν είναι πολύ ψηλός (το λέω διακριτικά) δεν χρειάζεται οι άνδρες της προσωπικής ασφάλειας να είναι πάνω από ένα ενενήντα ο ένας. Το εντυπωσιακό θέαμα γίνεται λίγο αστείο όταν τους βλέπεις να παρελαύνουν σαν λόχος, χωρίς να βλέπεις ποιον συνοδεύουν…

Πέναλτι

Κατά τα άλλα ο Παναθηναϊκός κέρδισε το Κύπελλο χάρη σε ένα κάπως αυστηρό πέναλτι που έδωσε ο ισπανός διαιτητής Λαόθ ύστερα από διαβούλευση με το VAR. To εκτέλεσε ο Αϊτόρ και για το θράσος του να σκοράρει υπήρξε στόχος λιθοβολισμού: ο Λαόθ πήρε ένα κομμάτι μάρμαρο και διακόπτοντας για δεύτερη φορά το ματς το έδειχνε σε όλους σαν να είναι κομμάτι από τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Ο ΠΑΟ δεν έκανε ευκαιρία, ο ΠΑΟΚ έκανε τρεις - τέσσερις, ο Λουτσέσκου γκρίνιαζε για τους διαιτητές και ο πρόεδρος του ΠΑΟ Μάνος Μαυροκουκουλάκης μου δήλωσε στο τέλος «Ι love you more than I can say, oh yeah». Ηταν τόσο ευτυχισμένος ο Mister που το έλεγε πάντως σε όλους. Μπορεί και στον Αδωνη. Ισως και στον Τσίπρα. Που χάρηκε για τον ΠΑΟ και στεναχωρήθηκε για τον ΠΑΟΚ...