Οταν σε επισκέπτεται η πραγματικότητα

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο σοφός γέρος πολιτικός που τον ταλάνιζε συχνά το «μαύρο σκυλί» της κατάθλιψης και όταν του ζήτησαν να αποκαλύψει το μυστικό της μακροζωίας του δεν δίστασε να απαντήσει «καμία άθληση, μονάχα ουίσκι και πούρα», ανάμεσα στις πολλές πολύτιμες παραδοξολογίες που μας άφησε κληρονομιά ήταν και μία που αφορούσε τη σκληρή πραγματικότητα: «Πρέπει να κοιτάξεις τα γεγονότα επειδή κι εκείνα σε κοιτούν». Ο Τσόρτσιλ, τόσο από την πολυκύμαντη σταδιοδρομία του στον δημόσιο βίο όσο και από τη συστηματική εις βάθος μελέτη της παγκόσμιας ιστορίας, είχε καταλήξει αβίαστα στο συμπέρασμα πως δεν υφίσταται εθελοτυφλία χωρίς ημερομηνία λήξεως. Αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα σού χτυπάει την πόρτα. Οσο πιο αργά της ανοίξεις, τόσο το χειρότερο για σένα.

Εκ πρώτης όψεως τα αυταρχικά καθεστώτα, πόσω μάλλον τα ολοκληρωτικά, έχουν τη δυνατότητα να παρατείνουν την εθελοτυφλία τους έως το μη παρέκει. Υποκαθιστούν την πραγματικότητα με κάθε λογής ιδεολογικά φληναφήματα, περισσότερο ή λιγότερο εξωφρενικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατορθώνουν να την εξαλείψουν· το μόνο που κερδίζουν είναι χρόνος -χρόνος χαμένος, εξυπακούεται, για τους λαούς τους. Με τα ίδια καθεστώτα, τα αεροστεγώς προφυλαγμένα από την πραγματικότητα, συμβαίνει και το άλλο παράδοξο: καθώς οι δίαυλοι διασταύρωσης των πληροφοριών ελέγχονται από το κράτος σε σημείο ασφυξίας, δημιουργείται ζωτικός χώρος για κάθε είδους «αστικούς μύθους» και, σε αντιστάθμισμα, καθ' όλα αληθινές πληροφορίες δεν βγαίνουν ποτέ στο φως.

Η περίπτωση της Βόρειας Κορέας είναι χαρακτηριστική. Οποιαδήποτε τερατώδης πληροφορία διαρρεύσει από αυτό το αμιγώς ολοκληρωτικό καθεστώς είναι εκ προοιμίου αναξιόπιστη και η αναξιοπιστία της μπορεί κάλλιστα να χρησιμεύσει και ως φερετζές, πίσω από τον οποίον το ίδιο καθεστώς θα κρύψει τα πραγματικά του εγκλήματα. Εριξε ο Κιμ Γιονγκ Ουν το 2014 τον 67χρονο θείο του σε εκατόν είκοσι άγρια πεινασμένα σκυλιά για να τον κατασπαράξουν, όπως μετέδωσαν τότε τα διεθνή πρακτορεία; Τι να σας πω, θα σας γελάσω. Από τη στιγμή που δεν είμαστε σε θέση να διασταυρώσουμε μια τόσο φρικιαστική είδηση, μπορούμε να πιστέψουμε ή να μην πιστέψουμε κάθε άλλη ανάλογη και, ουσιαστικά, δίνουμε το ελεύθερο στον βορειοκορεάτη δικτάτορα να σφίγγει ή να χαλαρώνει κατά το δοκούν τα λουριά του τρόμου. Στο εν λόγω μακάβριο επικοινωνιακό παιχνίδι, η τελευταία που παίζει ρόλο είναι η πραγματικότητα.

Ο δούρειος ίππος της πραγματικότητας, προκειμένου να αλώσει τη Βόρεια Κορέα, ήταν η πανδημία του κορωνοϊού. Σε μια ανατριχιαστική παραλλαγή της κινεζικής «μηδενικής ανοχής», το καθεστώς της Πιονγιάνγκ ανακοίνωσε τον πρώτο καιρό ότι δεν είχε εντοπιστεί κανένα κρούσμα, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα διαδόθηκε (αστικός μύθος; - πάλι θα σας γελάσω) πως οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν το ελευθέρας να πυροβολούν στο σβέρκο όποιο κρούσμα τυχόν εντοπιζόταν. Το πρώτο  κρούσμα σε ολόκληρη τη χώρα ανακοινώθηκε μόλις την περασμένη εβδομάδα κι έκτοτε άλλα… εξακόσιες εξήντα χιλιάδες (!) που τέθηκαν σε αυστηρή απομόνωση (οι μολυσμένοι υπολογίζεται πως έχουν ξεπεράσει ήδη το ενάμιση εκατομμύριο). Τα διεθνή πρακτορεία αναφέρουν ότι ο αριθμός των μολυσμένων μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος από τα ούτως ή άλλως αναξιόπιστα «επίσημα στοιχεία». Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, από το ξέσπασμα της πανδημίας προ διετίας έχουν κάνει τεστ μονάχα 64.200 από τον συνολικό χρονίως υποσιτισμένο πληθυσμό των 26 εκατομμυρίων. Κανένας δεν έχει εμβολιαστεί και είναι μάλλον ευφημισμός να ισχυρισθούμε ότι τα αντιικά φάρμακα και οι μονάδες εντατικής θεραπείας αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία. Η πραγματικότητα δεν χτυπάει απλώς την πόρτα της Βόρειας Κορέας. Κοντεύει να τη σπάσει.