Η συνταγή επιτυχίας του ελληνικού μπάσκετ

Απόψε ξεκινά η περιπέτεια του Ολυμπιακού στο Final 4 του Βελιγραδίου. Ανεξάρτητα με το ποια θα είναι η τελική της έκβαση, η επιστροφή του Ολυμπιακού σε μια τέτοια διοργάνωση είναι κάτι πολύ σημαντικό για το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ. Διότι μαρτυρά ότι έπειτα από κάποια χρόνια που οι ελληνικές ομάδες χάθηκαν στις λεπτομέρειες, μία από αυτές ξαναθυμήθηκε αυτό που ήταν πάντα η μεγάλη ικανότητα των Ελλήνων στο μπάσκετ: το να φτάνουν σε επιτυχίες χωρίς να ξοδεύουν πολλά χρήματα.

Μπάτζετ

Ο Ολυμπιακός έχει το πιο μικρό μπάτζετ από όλους όσοι διεκδικούν το στέμμα του πρωταθλητή Ευρώπης. Δεν είναι ακριβή ομάδα, αλλά είναι καλοφτιαγμένη ομάδα. Θα μπορούσε να είναι καλύτερος; Φυσικά. Στον αθλητισμό υπάρχει πάντα περιθώριο για βελτίωση. Ομως η αίσθηση που δημιούργησε φέτος ο Ολυμπιακός είναι ότι με γνώση της διοργάνωσης, ένα ρόστερ προσεκτικά φτιαγμένο, μια έδρα δυνατή χάρη στην παρουσία του κόσμου και με μερικούς παίκτες που πονάνε την ομάδα και ζουν για τη διάκρισή της όλα μπορεί να γίνουν. Κι επειδή όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα, χθες ο Γιώργος Μπαρτζώκας τιμήθηκε από την Ευρωλίγκα ως καλύτερος προπονητής της σεζόν και φέτος περιμένουμε να δούμε ποια τρικ έχει ετοιμάσει στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές για να καταφέρει ο Ολυμπιακός να φτάσει μέχρι τον τελικό.

Είχε πει

Για τον Μπαρτζώκα θέλω να πω κάτι που μου έχει πει ένας συνάδελφός του πριν από μερικά χρόνια: «Οταν έχει μια εβδομάδα να προετοιμάσει ένα ματς είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη». Δεν το ξεχνώ ποτέ γιατί είναι μια μεγάλη αλήθεια και η απόδειξη είναι και τα παιχνίδια του Ολυμπιακού με τη Μονακό στα playoffs: το πρώτο (που περίμενε καιρό) και το τρίτο (αυτό που είχε πέντε μέρες να το προετοιμάσει) ήταν τα καλύτερα. Για να δούμε τι θα δούμε απόψε. Το λέω γιατί κοντά σε όλα τα προηγούμενα που έγραψα και που είναι τα βασικά συστατικά κάθε ελληνικής επιτυχίας στο μπάσκετ, υπάρχουν και δύο που δεν έχουν να κάνουν με τον σχεδιασμό αλλά με τη στιγμή των αγώνων: το πρώτο έχει να κάνει με την επάρκεια (και καμιά φορά και με το καθαρό μυαλό και την τύχη του προπονητή) και το δεύτερο με τη σχεδόν μόνιμη ανάγκη των ελληνικών ομάδων να βρουν έναν ηγέτη που ένα δύσκολο βράδυ να βγει μπροστά. Οπως πάντως και να έχει το πράγμα, η περιπέτεια του Ολυμπιακού υπήρξε φέτος στην Ευρωλίγκα υπέροχη. Και μάλιστα καθόλου απροσδόκητα. Ο,τι έκανε έχει εξήγηση κι ό,τι έχει εξήγηση στα σπορ μπορεί να επαναληφθεί. Και στη ζωή νομίζω.

Τρεις

Στο μεταξύ, στον μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου η λήξη των υποχρεώσεων των ομάδων έχει γίνει αφορμή για το ξεκίνημα δικαστικού τύπου αντιπαραθέσεων: τρεις ιστορίες αναμένεται να κυριαρχήσουν τις επόμενες ημέρες στην επικαιρότητα. Η πρώτη αφορά το ζήτημα της αδειοδότησης του Αρη που χρειάζεται άδεια για να αγωνιστεί στην Ευρώπη. Το δεύτερο έχει να κάνει με την περίφημη δίκη του Παναιτωλικού από την Επιτροπή Δεοντολογίας, στην οποία η ομάδα του Αγρινίου παραπέμπεται με την κατηγορία ότι ένας αξιωματούχος της πόνταρε σε στοιχηματική εταιρεία ότι ένας συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής της ομάδας θα πάρει κίτρινη κάρτα στο τελευταίο ματς της σεζόν. Η τρίτη ιστορία που θα τραβήξει λίγο περισσότερο ξεκίνησε προχθές όταν έγινε γνωστό ότι 59 μέλη του Ερασιτέχνη ΠΑΟ προσπαθούν κάνοντας αγωγή στη διοίκηση της ομάδας να μπλοκάρουν την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης που ενέκρινε την αποδοχή του σχεδίου της Διπλής Ανάπλασης. Θα πω δυο γενικά πράγματα για όλα αυτά και θα τα παρακολουθήσουμε καθώς εξελίσσονται.

Πήρε

Ο Αρης πήρε άδεια την περασμένη Δευτέρα. Του την έδωσε η αρμόδια επιτροπή με ψήφους 4-1. Είναι αλήθεια πως υπήρχε αρνητική εισήγηση από τον κ. Σαράκη, δικηγόρο και αξιολογητή των φακέλων που οι ομάδες καταθέτουν. Ο ίδιος άνθρωπος, ως υπεύθυνος αδειοδότησης, άσκησε χθες έφεση. Δεν ξέρω αν αυτή η διαδικασία υπάρχει σε άλλη χώρα. Αυτό που βλέπω είναι ότι ο εισηγητής έχει τη δυνατότητα επί της ουσίας να καταργεί την Επιτροπή. Αν μπορεί να εφεσιβάλλει τις αποφάσεις της, ώστε όλα να κριθούν από μια άλλη επιτροπή, τότε τι νόημα έχουν οι αποφάσεις της επιτροπής και οι συνεδριάσεις της; Αν ασκούσε ένσταση μια ομάδα θα το καταλάβαινα. Στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου υπάρχουν τρεις ενστάσεις που έχουν γίνει από ομάδες εναντίον άλλων ομάδων που αδειοδοτήθηκαν. Μία άσκησε κάποτε ο ΠΑΟ εναντίον του ΠΑΣ. Μία η Ξάνθη εναντίον του ΠΑΟ και μία ο ΠΑΣ εναντίον του Πανιωνίου. Αλλά όλες έγιναν στην UEFA. Αυτή η διαδικασία όπως εξελίσσεται είναι πρωτόγνωρη και ακριβώς για αυτό, αν ήμουν η διοίκηση του Αρη θα ανησυχούσα. Και γιατί με τεράστια ευκολία πέρυσι κάτι επιτροπές της ΕΠΟ έριξαν στον Αρη ένα -6 (που τρόμαξε να το σβήσει στο CAS), αλλά και γιατί από το τμήμα αδειοδότησης της ΕΠΟ απομακρύνθηκε πέρυσι ο Γιώργος Δημητρίου που κατά κανόνα σεβόταν τις διαδικασίες πιο πολύ από τις ομάδες που διακηρύσσουν ότι έχουν παρασκηνιακή δύναμη.

Καθυστέρηση

Για την υπόθεση του Παναιτωλικού έχω να πω μόνο συγχαρητήρια στα όργανα για την τεράστια καθυστέρηση στις διαδικασίες. Το παράπτωμα για το οποίο ο Παναιτωλικός παραπέμπεται διαπιστώθηκε έναν μήνα (και βάλε) πριν. Αν υπήρχε λογική, όλα θα είχαν τρέξει γρήγορα, όχι για το καλό του Παναιτωλικού, αλλά για το καλό του πρωταθλήματος. Σήμερα η Λίγκα πρέπει να επικυρώσει τη βαθμολογία και να ορίσει το μπαράζ της Λαμίας με τη Βέροια. Αν δεν έχουμε ολοκλήρωση της δίκης του Παναιτωλικού αυτό δεν μπορεί να συμβεί και νομίζω πως δεν θα συμβεί. Διότι αν ο Παναιτωλικός είναι ένοχος και υποβιβαστεί (αν λέμε...), στο μπαράζ πρέπει να πάει λογικά ο Απόλλωνας. Δεν θα 'πρεπε όλα αυτά να έχουν τελεσιδικήσει πριν από η λήξη του πρωταθλήματος; Θα 'πρεπε. Αλλά σε μια κανονική χώρα. Οχι στην ποδοσφαιρική μπανανία μας. Στην οποία η κυβέρνηση, όπως κάθε κυβέρνηση, παρακολουθεί διάφορους να ευτελίζουν τα πάντα χωρίς να έχει το κουράγιο να επέμβει.

Πουλιά

Τέλος, για την υπόθεση της Διπλής Ανάπλασης υπόσχομαι να γράψω αναλυτικότερα αύριο. Ωστόσο θέλω να θυμίσω ότι η Ελλάδα είναι μια καταπληκτική χώρα στην οποία το μπλοκάρισμα κάθε έργου για κάποιους είναι τρόπος ζωής. Ολοι ψάχνουν ποιοι έκαναν την αγωγή και με ποιο συμφέρον. Δεν αποκλείεται την αγωγή να την έχουν κάνει 59 κορμοράνοι: να επέστρεψαν δηλαδή στο μετερίζι. Για μας κελαηδούν τα πουλιά, που λέει κι ένα τραγούδι...