Είναι φανερό πως η ρωσική ασύμμετρη εισβολή στην Ουκρανία, πέραν της ειδεχθούς χροιάς της, παρ-ενεργεί και στην ίδια την οικονομία της επιτιθέμενης χώρας. Πόλεμος προβλεπόμενος δεν υπάρχει και φαίνεται πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει αιχμαλωτιστεί σε αυτή καθαυτήν την παγίδα της ίδιας του της απονενοημένης πράξης. Ομως το όλο γεγονός – φρικτό και απάνθρωπο – έχει επίπτωση στην ίδια τη σύσταση της χώρας του. Στη ζωή των πολιτών της – που, ας μην ξεχνούμε, ένα μέρος τους διαδηλώνει σθεναρά κατά της εισβολής.

Και προφανώς θα ήταν ουτοπικό να πίστευε ο ίδιος ο ρώσος πρόεδρος πως μια τέτοια επιλογή θα άφηνε αλώβητη την πορεία της πατρίδας του. Οι κυρώσεις για παράδειγμα αλλά και η σταδιακή μετατροπή της Ρωσίας σε κράτος – παρία από τη Δύση είναι μείζον πλήγμα για εκείνον και τον λαό του που αρχίζει αισθητά να αντιλαμβάνεται πώς επιδρούν τα ίδια τα πολεμικά γεγονότα στους ίδιους. Σε ένα τοπίο εντελώς περιπλεγμένο και παγκοσμιοποιημένο βέβαια, η όλη τρέχουσα εισβολή συμπαρασύρει και πλευρές της διεθνούς οικονομίας.

Και εδώ θέλει προσοχή, αλλά και συλλογική βούληση από τις δυνάμεις της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Κίνας. Οι τρεις δεκαετίες συντελεσμένης παγκοσμιότητας και αλληλοδράσεων των οικονομιών, συμπεριλαμβάνουν τα πολιτικά εργαλεία εκείνα που θα αποτρέψουν τις τάσεις αποπαγκοσμιοποίησης και κλειστών αγορών ή τάσης επιστροφής σε μοντέλα άλλων αιώνων επιζήμια για τους λαούς. Η Δύση έχει και την πείρα και τη διορατικότητα για ανάσχεση των κινδύνων.