Ο «πόλεμος» της Αττικής Οδού

Πώς λένε οι Αγγλοι «Ο Θεός σώζοι τη βασίλισσα;». Ε, απ' ό,τι φαίνεται, η ελληνική εκδοχή είναι πιο πεζή: ο Στρατός σώζει την κυβέρνηση. Με ερωτηματικό βέβαια: αν σώζεται με τέτοιες «επιδόσεις», όπως προχθές το βράδυ στην Αττική Οδό. Η μόνη λέξη που ταιριάζει είναι μαντάρα.

Η έρμη η Αθήνα έχει έναν (1) κλειστό αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας. Δεν έχει δύο. Είναι δυνατόν λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες, που τις περιμένανε, να συμβούν αυτά τα απίθανα; Εχει καταλάβει η κυβέρνηση ότι τη Δευτέρα πήγε και ήρθε; Από τι γλίτωσε; Και πώς; Το έχει αντιληφθεί και ο πολυδιαφημισμένος νέος υπουργός Στυλιανίδης, που έκανε πολύ κακό ντεμπούτο; Και το έκανε ακόμα χειρότερο όταν τα έβαλε με την Αττική Οδό και είπε ότι θα εισηγηθεί στον Μητσοτάκη να υπάρξουν ευθύνες στην εταιρεία. Ασφαλώς και πρέπει να υπάρξουν. Ασφαλώς και πρέπει να ελεγχθεί η εταιρεία και μάλιστα αυστηρότατα γι' αυτό το χάος. Ομως, αν αυτό αφορά μία φορά την εταιρεία, αφορά εκατό την κυβέρνηση. Αν ήταν οι υπουργοί να ξεμπέρδευαν πετώντας τα μπαλάκια των ευθυνών δεξιά και αριστερά, θα ήταν ωραία. Αλλά η δουλειά της κυβέρνησης δεν είναι να δείχνει εκ των υστέρων με το δάχτυλο - ακόμα και όταν δείχνει ορθώς. Η δουλειά της είναι να μη φτάνουν τα πράγματα εκεί. Και, όταν φτάνουν, καλό είναι να έχει την αξιοπρέπεια να μην ξεχνάει τον ρόλο της, που δεν τον εκπλήρωσε.

Κατά τη διάρκεια της Δευτέρας τετραψήφιος αριθμός οδηγών και επιβατών αυτοκινήτων εγκλωβίστηκαν σταδιακά στην Αττική Οδό σε ακραίες, για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον, συνθήκες - να και το αναπάντεχο «καλό» να μην έχεις πολλούς δρόμους υψηλών προδιαγραφών: τουλάχιστον, από τους άλλους μπορείς, άμα χρειαστεί, και να ξεφύγεις. Το πράγμα ξέφυγε πολύ άσχημα. Και, κάποιος χριστιανός, κάποια στιγμή, αφού βέβαια είχε γίνει η ζημιά, σκέφτηκε να φωνάξει τον Στρατό. Το μόνο έξυπνο που έγινε εκείνη τη δύσκολη ημέρα. Γιατί αν δεν είχε γίνει, δεν ξέρουμε για τι θα μιλούσαμε αυτή τη στιγμή. Με μία ολονύκτια επιχείρηση αποφεύχθηκαν τελικά τα πολύ χειρότερα, όπως άλλωστε έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις που άλλοι τα έχουν κάνει μαντάρα και ο Στρατός έχει καθαρίσει γι' αυτούς.

Κάποτε, στις περιόδους της πολιτικής ανωμαλίας, αν έλεγε κανείς ότι «επενέβη ο Στρατός», το νόημα θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Πολιτικά ανατριχιαστικό. Σήμερα, όποτε λέγεται κάτι τέτοιο, έχει αρχίσει να ταυτίζεται με τη μόνη ελπίδα να αποφευχθεί το χάος που αφήνουν πίσω τους η πραγματικότητα, όταν γίνεται ακραία, και οι αρμόδιοι διαχειριστές της όταν επίσης γίνονται ακραίοι, αλλά σε ανικανότητα. Κάτι τέτοιο δεν θα το περίμενε φυσικά κανείς από ένα τόσο σπουδαίο «επιτελικό κράτος». Αλλά επειδή συνέβη και επειδή δεν είναι το πρώτο, η κυβέρνηση θα πρέπει να σκεφτεί καλά αν τη συμφέρει να ξεστομίσει ποτέ ξανά αυτό το μεγαλεπήβολο σύνθημα - πυροτέχνημα. Γιατί, αυτή τη στιγμή, έχει ταυτιστεί αποκλειστικά και μόνο με δύο πράγματα: το ένα είναι ότι έχει γίνει το ίδιο στρατός υπεραμειβόμενων μετακλητών ρουσφετιών, σε πρωτοφανή κλίμακα. Και το άλλο είναι ότι έχει γίνει όρος περίγελος εξαιτίας των απανωτών αποτυχιών του.

Η κυβέρνηση έχει μπροστά της, κάποια στιγμή, εκλογές. Και τις έχει με απλή αναλογική. Φαίνεται ότι σκέπτεται να αλλάξει τον εκλογικό νόμο και να κάνει την αυτοδυναμία να προκύπτει από ακόμα πιο μικρά εκλογικά ποσοστά. Αν το κάνει, περισσότερο κινδυνεύει να πείσει ότι τρέμει, παρά να κερδίσει κάτι. Αν θέλει κάπως να βοηθήσει τον εαυτό της ας κάνει επιτέλους κάποια στοιχειώδη σοβαρή αυτοκριτική αντί να χαίρεται μόνη της. Γιατί στρατός, τότε, δεν τη σώζει. Ούτε φυσικά και τα λεφτά...