Το αποκαλούν «Η Μεγάλη Παραίτηση». Είναι προϊόν της πανδημίας. Και πρόκειται για τη μαζική αποχώρηση εργαζομένων από τις δουλειές τους σε μια σειρά από χώρες, και κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία. Το καλοκαίρι παραιτούνταν στις ΗΠΑ κατά μέσο όρο τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενοι τον μήνα. Μια έρευνα της Microsoft έδειξε ότι το 41% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού βλέπει με θετικό μάτι την ιδέα της παραίτησης.

Οι αιτίες αυτού του φαινομένου είναι βασικά δύο. Η μία είναι αρνητική: οι αλλαγές των συνθηκών εργασίας που προκάλεσε η πανδημία, με κυρίαρχη την επικράτηση της τηλεργασίας, έχουν οδηγήσει πολλούς εργαζομένους στα όρια της εξάντλησης. Η δεύτερη είναι θετική: η ξαφνική συνειδητοποίηση τού πόσο ευάλωτοι είμαστε προκάλεσε μια ανατροπή των προτεραιοτήτων και των ισορροπιών, ιδίως σε ανθρώπους 30-45 ετών, που αποφασίζουν ότι δεν θέλουν άλλο να ζουν για να δουλεύουν και αναζητούν ένα άλλο περιεχόμενο και μια άλλη ποιότητα στη ζωή τους και τη δουλειά τους.

Μια τέτοια απόφαση προϋποθέτει βέβαια ένα συγκεκριμένο είδος οικονομίας και κάποιες εγγυήσεις για όσους εγκαταλείπουν, έστω και πρόσκαιρα, τη δουλειά τους. Η Μεγάλη Παραίτηση δεν είναι εύκολη σε χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ισπανία. Το φαινόμενο μπορεί τελικά να αποδειχθεί πρόσκαιρο στην Ευρώπη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μας προβληματίσει.

Εχει διατυπωθεί η πρόταση να αντιμετωπιστεί με σκληρό τρόπο η αυξανόμενη δυσκολία εξεύρεσης προσωπικού σε μια σειρά από κλάδους, όπως τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία: κόψτε τα επιδόματα ανεργίας, καταργήστε τα πακέτα οικονομικής ενίσχυσης που αποφασίστηκαν στην πανδημία και θα δείτε πώς θα σταματήσουν αμέσως οι παραιτήσεις! Θα πρέπει να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Το φαινόμενο της Μεγάλης Παραίτησης θα πρέπει να οδηγήσει σε μια ριζικά επαναξιολόγηση των όρων και των συνθηκών εργασίας, με καλύτερους μισθούς και μια μεγαλύτερη ευελιξία στην απασχόληση των εργαζομένων. Το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του καπιταλισμού ήταν άλλωστε ανέκαθεν η ικανότητα προσαρμογής του.