«Αυτό που κατάλαβα όταν πέθανε ο Τζεφ ήταν ότι εγώ ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Δεν ήθελα να κάνω κάτι με κοινωνική εργασία, γιατί δεν με ενδιέφερε να κάνω πράγματα ως κοινωνική δράση. Ηθελα να κάνω κάτι άλλο. Γι’ αυτό το Act Up με ενδιέφερε, λόγω του ακτιβισμού, λόγω της πολιτικής στάσης που είχαν για το AIDS. Αυτό με ενδιέφερε στην ομάδα. Κι επίσης γιατί νομίζω ότι ήμουν θυμωμένος. Ημουν πολύ θυμωμένος για το γεγονός ότι είχε πεθάνει ο εραστής μου. Πέρασα αυτές τις πρώτες μέρες που οι τραπεζοκόμοι άφηναν τον δίσκο με το φαγητό – όσες φορές εκείνος νοσηλεύτηκε – στο πάτωμα έξω από το δωμάτιό του. Ή που η νοσοκόμα φορούσε μια «διαστημική στολή» για να έρθει να του μιλήσει. Εκείνος αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε, αλλά φοβόταν πολύ. Ετσι ήμουν εγώ αυτός που καβγάδιζα. Ημουν αυτός που έβγαινε κι έκανε σκηνή στον διάδρομο φωνάζοντας «Γιατί αφήνεις το φαγητό στο πάτωμα;». Κι αυτοί έδιναν μαλακίες δικαιολογίες, όπως «Ω, λυπάμαι. Δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό. Θα μιλήσουμε με τους υπεύθυνους. Και μπλα, μπλα, μπλα, μπλα». Θυμόμουν λοιπόν όλα αυτά αφού πέθανε, έχοντας μέσα μου όλη αυτή την οργή και την απογοήτευση, κι ήθελα να κάνω κάτι πολύ πιο ενεργό. Κι αυτό ήταν που με τράβηξε στο Act Up».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή