Από νωρίς το μεσημέρι οι φίλοι της Λίβερπουλ βρέθηκαν έξω από το Ανφιλντ. Με πανό και συνθήματα που έκαναν λόγο για ντροπή και αναφέρονταν στη διοίκηση του συλλόγου που αγαπούν. Στο ίδιο μήκος και αυτοί της Τσέλσι, άπλωσαν πανό στις γέφυρες του Λονδίνου με ξεκάθαρα μηνύματα εναντίον του Αμπράμοβιτς. Οσο η ώρα περνούσε, το κύμα εναντίον της European Super League μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο.
Από ομοσπονδίες, από παράγοντες, από παλαίμαχους προπονητές και ποδοσφαιριστές, από νυν παίκτες. Αλλά το κυριότερο; Από τον ίδιο τον κόσμο. Και όχι τον κόσμο των υπολοίπων ομάδων, εκείνον τον κόσμο μάλλον δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τι θα κάνουν οι 12, 13, 15 κολοσσοί της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Αλλά τους φίλους των 12. Η επανάσταση των έξι αγγλικών, τριών ιταλικών και τριών ισπανικών ομάδων θα φέρει μια άλλου είδους επανάσταση από τους οπαδούς των ιδίων. Και ίσως αυτό να είναι κάτι που δεν το υπολόγιζαν όταν έβγαζαν τα κομπιουτεράκια και υπολόγιζαν τα δισεκατομμύρια ευρώ που θα βάλουν στα ταμεία τους. Τι νόημα θα έχει αλήθεια μια διοργάνωση η οποία θα φέρει απέναντι από τον κάθε σύλλογο τον κόσμο της. Για ποιους θα παίζουν; Πόσα εισιτήρια θα κόβουν; Και χωρίς κόσμο, τι έσοδα θα υπάρξουν; Ο οπαδός της Λίβερπουλ θέλει την ομάδα του να παίζει ανάμεσα στους κορυφαίους, αλλά αυτό να το κερδίζει μέσα από… δημοκρατικές διαδικασίες, που κρατάνε χρόνια. Να ανταγωνίζεται όλες τις υπόλοιπες αγγλικές ομάδες και να τα καταφέρνει παίζοντας. Και όχι με… wild card που θα τη στέλνει σε μια κλειστή και απομονωμένη λίγκα, όση αστερόσκονη και αν έχει αυτή. Οι ομάδες είναι η ιστορία τους και ο κόσμος τους. Οποιος ξεχνάει το πρώτο και αγνοεί το δεύτερο, αργά ή γρήγορα δεν θα έχει θέση σε οποιονδήποτε σύλλογο, ακόμα και αν φέρνει στα ταμεία πολλά δισεκατομμύρια. Αλλωστε για τον αγνό φίλαθλο του ποδοσφαίρου, τα χρήματα δεν έπαιξαν ποτέ ρόλο στην αγάπη του προς τον σύλλογο που υποστηρίζει.
