Καθαρό μυαλό

Είμαστε πολλοί. Είμαστε αυτοί που αρνούμαστε να διαλέξουμε θύματα από την πολιτική βία. Εχουμε τα ίδια συναισθήματα αλληλεγγύης είτε αφορούν έναν νεαρό φοιτητή, ο οποίος δέχεται ασύμμετρη βία από έναν τραμπούκο αστυνομικό, είτε αφορούν έναν τραυματία αστυνομικό, τον οποίο λιντσάρουν τραμπούκοι αντιεξουσιαστές. Δεν θα επιλέξουμε ποιος πονάει περισσότερο. Δεν είμαστε γελοίοι. Δεν θα μιλήσουμε για ένα μόνο θύμα ώστε πάνω του να φορτώσουμε όλες τις ανελαστικές ιδεολογικές κατασκευές. Είτε για όσους μιλάνε για Δικτατορία και Αουσβιτς μετατρέποντας αυτά τα εγκλήματα σε ατάκες και πόζες. Είτε όσοι έχουν μάτια μόνο για τον αστυνομικό βαφτίζοντας αναρχικό όποιον διαμαρτύρεται στην Αστυνομία. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Και αν ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας κλείνουν το μάτι στον διχασμό ώστε η πόλωση να γίνει το όχημα για τα διλήμματα μιας εκλογικής αναμέτρησης στο μέλλον, θα μας βρουν απέναντι. Μητσοτάκης και Τσίπρας θα είναι τα ονοματεπώνυμα των υπευθύνων για το χάος. Για την επιστροφή σε όρους αντιπαράθεσης που θυμίζουν το 2010-15. Και ναι! Θα έχουμε αποστάσεις από τις ακραίες πολιτικές επιλογές. Δεν ξέρω αν είναι ίσες, μικρές ή μεγάλες προς κάθε εταίρο του νέου διχαστικού δικομματισμού. Θα είναι όμως σαφείς αποστάσεις από ακρότητες. Γιατί ακρότητα είναι το non paper της ΝΔ με το «καρφί» Κυρανάκης να δίνει στη δημοσιότητα το όνομα και την πολιτική ταυτότητα του συλληφθέντος φοιτητή προκειμένου να αποδείξει ότι είναι ένας αριστεριστής και όχι ένας «νοικοκυραίος». Γιατί ακρότητα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να καλεί μετά σε διαδηλώσεις ενώ καραδοκεί η πανδημία και τα σενάρια με τις προβοκάτσιες. Οσοι μάς θεωρούν απλά μετριοπαθείς, δηλαδή κάτι σαν μέτριους, κάνουν λάθος. Η μετριοπάθειά μας είναι δύναμη. Είναι δύναμη αντίκρουσης της βίας, του μίσους, του φανατισμού.