Οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση φέρνουν στην επιφάνεια ένα αποδοκιμαστέο φαινόμενο: την εξαργύρωση της εξουσίας διαφόρων, σε επαγγελματικά κυρίως περιβάλλοντα, με σεξ. Συνήθως, αλλά όχι πάντα, οι θύτες είναι άνδρες, τα θύματα γυναίκες και σε κάθε περίπτωση, είτε υπάρχει ποινικό ενδιαφέρον είτε όχι, μιλάμε για σχέσεις εξουσίας.
Οι συνέπειες του ελληνικού #MeΤoo, που έχουν αναστατώσει κυρίως τους επαγγελματικούς χώρους του θεάματος (αθλητισμό και θέατρο), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ηχηρές, ιδίως όταν σε αυτές εμπλέκονται γνωστά ονόματα. Προσωπικώς, επιμένω ότι ο θόρυβος είναι θόρυβος – και πέρα από τις εντυπώσεις που είναι εφήμερες, επιμένω ότι τέτοιες υποθέσεις λύνονται, αναγκαστικά, στα δικαστήρια. Εκεί, ενώπιον ακροατηρίου, με μαρτυρίες και στοιχεία, όπου τεκμηριώνεται ποινική παράβαση, αποδίδεται η δικαιοσύνη.
Υπάρχει όμως και μια διάσταση που δεν πρέπει να την υποτιμούμε. Σε μεγάλο βαθμό, η συζήτηση για σεξουαλικές παρενοχλήσεις (οι υποθέσεις βιασμού είναι πιο ξεκάθαρες) δεν οδηγεί τις κοινωνίες σε στρατηγικές χειραφέτησης. Αλλά, αντίθετα, σε συζητήσεις που, ακόμα κι αν εκκινούν από την κριτική στη φαλλοκρατική κοινωνία, μπορούν να οδηγήσουν στην ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας ή στην αδιακρισία. Στη μια περίπτωση η συζήτηση μετατρέπεται σε κουτσομπολιό και ανθρωποφαγία, στην άλλη οδηγεί σε συντηρητική αναδίπλωση και στην ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας.
