Στο τέλος θα τρελάνουμε τον κόσμο…

Δύο διαιτητικές αποφάσεις που υπήρξαν αυτή την αγωνιστική σήκωσαν κάμποση συζήτηση - αναφέρομαι στο φάουλ που δίνει ο διαιτητής Διαμαντόπουλος υπέρ του Καμαρά στις καθυστερήσεις του ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΣ και στο πέναλτι με το οποίο η ΑΕΚ ανοίγει το σκορ απέναντι στον Ατρόμητο, πέναλτι που προκύπτει έπειτα από μια απόφαση του διαιτητή Καραντώνη. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τις αποφάσεις των διαιτητών, οι φάσεις αυτές είναι χρήσιμες για να γίνει κατανοητό ότι η κρίση των διαιτητικών αποφάσεων είναι πλέον κάτι σαν τις πολιτικές θέσεις: για τους περισσότερους δεν έχει σημασία τι σφυρίζει ένας διαιτητής, αλλά ποιος έχει όφελος από την απόφαση. Το πράγμα ισχύει και για τους αθλητικογράφους, γι' αυτό και συχνά πυκνά γελάει ο κόσμος μαζί μας.

Δίκιο

Πρέπει να πω ότι οι δύο διαιτητές, με βάση τον κανονισμό, έχουν απόλυτο δίκιο, όσο κι αν εγώ έχω τις αντιρρήσεις μου. Στο Γ. Καραϊσκάκης, ο Κάργας, ο αμυντικός του ΠΑΣ που εμπλέκεται στη φάση, έχει αρπάξει τον Καμαρά από τον ώμο, ενώ αυτός τρέχει με την μπάλα: η τίμια προσπάθεια του παίκτη του Ολυμπιακού να μείνει όρθιος δεν ακυρώνει την προσπάθεια του αμυντικού να τον κρατήσει - ο διαιτητής έχει κάθε δικαίωμα να γυρίσει τη φάση πίσω και να δώσει το φάουλ, όπως και έκανε. Στη δε φάση του πέναλτι που δόθηκε στην ΑΕΚ ο εμπλεκόμενος στη φάση παίκτης του Ατρομήτου Πάτρικ Σάλομον σπρώχνει τον Σιμόες τη στιγμή που αυτός φαίνεται να λέει κάτι στον τερματοφύλακα Μανδά: ο Σάλομον κάνοντας μια χαζομάρα πάνω στα νεύρα του. Ο Καραντώνης τον τιμωρεί και με κάρτα. Ενας άλλος διαιτητής δεν θα έδινε τίποτα και θα έκανε απλά συστάσεις, όπως ενδεχομένως ένας άλλος διαιτητής δεν θα έδινε φάουλ εις βάρος του ΠΑΣ στο 93'. Αλλά το θέμα μου δεν είναι οι φάσεις: είναι οι κρίσεις τους.

Φάουλ

Λίγους μήνες πίσω, είχαμε δύο φάσεις ανάλογες. Στο ματς Ολυμπιακός - Ομόνοια, στη φάση που ο Ραντζέλοβιτς κερδίζει το πέναλτι από τον αμυντικό της Ομόνοιας Μίχαελ Λούφτνερ, ο Σέρβος φαίνεται να κρατά, με κάποιο τρόπο, τον αντίπαλό του στο ξεκίνημα. Ο ολλανδός διαιτητής Μάκελι δεν δίνει φάουλ και στη συνέχεια ορθώς καταλογίζει πέναλτι: μαζί του συμφωνεί και το VAR. Κι όμως, τότε διαβάσαμε ένα σωρό υπερβολές «για αλλοίωση αποτελέσματος», «κλοπή των Κυπρίων», «απόφαση - σκάνδαλο» κ.τ.λ. κ.τ.λ. Χθες οι ίδιοι άνθρωποι που τότε έβλεπαν φάουλ του Ραντζέλοβιτς ισχυρίζονταν ότι δεν έκανε φάουλ ο Κάργας - μερικοί είναι και πρώην διαιτητές και αθλητικογράφοι! Το ότι γελάει μαζί μας ο κόσμος είναι λίγο: κανονικά έπρεπε να μας πετάνε γιαούρτια ή ζαρζαβατικά.

Παράξενη

Ενα ανάλογο πρόβλημα υπάρχει και με την αξιολόγηση της φάσης του πέναλτι στο ματς ΑΕΚ - Ατρόμητος. Στον πρώτο γύρο, στο παιχνίδι της ΑΕΚ με τον Παναιτωλικό, είχε υπάρξει μια φάση εξίσου παράξενη. Επειτα από μια επέμβαση του τερματοφύλακα της ΑΕΚ Τσιντώτα, ο συμπαίκτης του Ινσούα τρέχει να τον αγκαλιάσει γιατί έσωσε την ΑΕΚ από βέβαιο γκολ. Ο Αργεντινός πάνω στη χαρά του πιάνει την μπάλα με τα χέρια, αλλά πέναλτι δεν δίνεται. Τότε ο αρχιδιαιτητής Μαρκ Κλάτενμπεργκ είχε πει ότι «πάνω από τους κανονισμούς υπάρχει η ηθική και η λογική του σπορ» και ότι «δεν μπορεί να δίνεται πέναλτι ενώ η μπάλα δεν παίζεται». Είμαι περίεργος τι θα πει τώρα. Η πρόβλεψή μου είναι ότι θα πει πως σωστά δόθηκε πέναλτι. Γιατί έχει καταλάβει πού βρίσκεται, όπως και όλοι οι άλλοι που στο Αγρίνιο επικαλούνταν την ηθική του σπορ και χθες τόνιζαν τι προβλέπει το γράμμα του κανονισμού…

Κεφαλιά

Πρέπει να πω ότι οι δύο φάσεις δεν έχουν την ίδια βαρύτητα και, κατά τη γνώμη μου, δεν έκριναν τα ματς. Το παιχνίδι του Ολυμπιακού κρίθηκε από την εξαιρετική εκτέλεση του φάουλ από τον Φορτούνη, το τέλειο ξεμαρκάρισμα του Χασάν και την ωραία κεφαλιά του Αιγύπτιου. Η δε ΑΕΚ φαινόταν ότι θα κέρδιζε, διότι ο Ατρόμητος είχε σχεδόν παραδοθεί ύστερα από ένα καλούτσικο πρώτο ημίχρονο. Επίσης οι δυο αποφάσεις δεν έχουν το ίδιο βάρος: ο Καραντώνης δίνει ένα πέναλτι, ο Διαμαντόπουλος απλά παραχωρεί ένα φάουλ, που είναι σαν κόρνερ. Ηταν σαφώς πιο εύκολο ο ΠΑΣ να αμυνθεί σωστά και να κρατήσει την ισοπαλία από το να αποκρούσει ο νεαρός τερματοφύλακας του Ατρομήτου το πέναλτι του Ολιβέιρα. Αλλά αυτό που στην προκειμένη περίπτωση έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι οι μεροληπτικές κρίσεις για τις αποφάσεις. Είναι πρόβλημα, όχι τόσο γιατί αυτές μειώνουν την όποια αξιοπιστία του έντυπου ή ηλεκτρονικού Τύπου, αλλά γιατί θα τρελάνουμε τον κόσμο, λέγοντας διαφορετικά πράγματα για φάσεις ίδιες...

Συγγνώμη

Συγχωρέστε με που θα κάνω κατάχρηση του χώρου της εφημερίδας για κάτι προσωπικό, που ως αναγνώστες αμφιβάλλω αν σας ενδιαφέρει. Θα χρησιμοποιήσω λίγο από τον χώρο της στήλης για μια απάντηση και πολύ λυπάμαι που σας στερώ κάτι μάλλον περισσότερο ενδιαφέρον που θα μπορούσα να γράψω, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να απαντήσω. Παραμονή της γιορτής μου, η καλή εφημερίδα «Αυγή» με τίμησε με ένα ολόκληρο δισέλιδο (!) που είχε τον ψυχαναλυτικό τίτλο «Οι φόβοι του κ. Καρπετόπουλου». Νόμιζα ότι το δισέλιδο θα είχε αναφορές σε φόβους μου υπαρξιακούς κι ότι θα είχε γίνει κάποια έρευνα ή ότι θα μιλούσε κάποιος ψυχίατρος, ψυχολόγος κ.τ.λ. Τελικά, αυτός ο μεγαλεπήβολος τίτλος - ο πρώτος με το όνομά μου σε εφημερίδα - είχε να κάνει με ένα κομμάτι που είχα γράψει στο «Βήμα της Κυριακής» για τις εκλογές της ΕΠΟ και την πιθανότητα να κατεβεί ως υποψήφιος ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Τζάμπα χάρηκα: οι φόβοι μου ήταν απλά σχήμα λόγου - δεν ασχολήθηκε με δαύτους κάποιος που θα μπορούσε να τους γιατρέψει.

Συνεργάτης

Θα 'θελα ωστόσο να ευχαριστήσω την εφημερίδα για την προσοχή στα γραπτά μου. Θα μπορούσα να απαντήσω σε πολλά από αυτά που μου καταμαρτυρούν, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: έχω ως αρχή να μην απαντάω σε δημοσιεύματα χωρίς υπογραφή. Εγώ υπογράφω ό,τι γράφω, δέχομαι για τα γραπτά μου κριτική, τραβιέμαι κατά καιρούς σε δικαστήρια, εκτίθεμαι κι άσχημα. Κάποιον που υπογράφει ως «Ειδικός συνεργάτης» πώς να τον πάρω στα σοβαρά; Ειδικός συνεργάτης σε φόβους Καρπετόπουλου δεν μπορεί να υπάρχει ως ειδικότητα…

Θωμάς

Ομως θα 'θελα κάτι να πω στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που η εφημερίδα εκφράζει. Νόμιζα ότι έχουν πάρει στο κόμμα μόνο τον φίλο μου τον Πέτρο Κόκκαλη. Με χαρά διαπίστωσα από δημοσίευμα ότι έχουν υιοθετήσει και τον Θωμά Μητρόπουλο και τους ανθρώπους του! Και σ' ανώτερα...