Οι ομπρέλες του Χερβούργου

Το γνωστό μιούζικαλ του Ζακ Ντεμί θυμήθηκα αυτές τις μέρες διαβάζοντας τη «συμβολή» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει του κομματικού συνεδρίου. Και αυτό γιατί αν και μιούζικαλ η προμνησθείσα κινηματογραφική παραγωγή είναι μία σκληρή ταινία χωρίς ευτυχές τέλος, κατάληξη μάλλον σπάνια στο σινεμά.

Απ' όσα πληροφορούμαστε, κυρίως από την πρωτοβουλία των συντακτών του κειμένου να επισκεφθούν τον πρόεδρο του κόμματος και να του διασαφηνίσουν τις προθέσεις τους, προφανώς για να μην υπάρξουν «παρεξηγήσεις» πως όλα μπορεί να φαίνονται ν' αναδιατάσσονται, πλην όμως πάντα τα ίδια μένουν, έχω την εντύπωση ότι η «ομπρέλα» θα έχει και αυτή κακό τέλος, σαν το μελόδραμα του Ζακ Ντεμί.

Τη χρονική στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίζεται στην αναξιοπιστία, αν και έχει απέναντί του μία ανίκανη κυβέρνηση, οι συντάκτες του κειμένου όχι μόνο δεν θίγουν όσα δυσάρεστα ο προοδευτικός κόσμος αντιλαμβάνεται, αλλά δια της αποσιωπήσεως τελικά συγκροτούν μία συλλογική ενοχή, αφού δίνουν την εντύπωση, ότι είτε προσπαθούν να τα αποκρύψουν, είτε τα αποδέχονται ως φυσιολογικά.

Αντί δηλαδή να τεθούν τα σοβαρά ζητήματα πολιτικής και ηθικής διαχείρισης εκ μέρους της ηγετικής ομάδας, που είναι πλέον γνωστά, οι συντάκτες της «ομπρέλας» παριστάνουν τους ανυποψίαστους, σαν να μη ζουν στον μάταιο τούτο κόσμο. Ολα αυτά από ανθρώπους αμέμπτου ηθικής και εγνωσμένης αγωνιστικής διαδρομής.

Είναι εντυπωσιακό ότι ένα μακροσκελές κείμενο, όπως αυτό της «ομπρέλας» αντί να πάρει θέση στα ζητήματα της διακυβέρνησης, αναλώνεται σε κοινοτoπίες και ευχολόγια του τύπου: «…πρέπει να παρθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για ν' αρθεί το τοξικό κλίμα που σ' ένα βαθμό διχάζει τις προσυνεδριακές συζητήσεις με πλαστά διλήμματα…. Να οικοδομηθεί κλίμα εμπιστοσύνης και συνευθύνης».

Μάλιστα!!! α) Εμπιστοσύνη σε μία πολλαπλώς ελεγχόμενη ηγετική ομάδα, που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες μέσα σε ένα τρίμηνο, μηδενίζοντας τις επιτυχίες της αριστερής διακυβέρνησης και β) συνευθύνη σε όσα αχαρακτήριστα αποκαλύπτονται και τροφοδοτούν δικαίως την αμφισβήτηση και την απογοήτευση.

Αλλά «τέλος πάντων» ας παρακάμψουμε το «θεματάκι» της συνενοχής. Ποιες είναι «οι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για ν' αρθεί το τοξικό κλίμα»; Γίνεται φανερό ότι οι «πρωτοβουλίες» έχουν να κάνουν όχι με την άρση των προβληματικών καταστάσεων, αλλά με διαλυτικές εσωκομματικές ισορροπίες, συσκότισης της πραγματικότητας. Στην εποχή μας όμως τέτοιες πρακτικές, όχι μόνο δεν πείθουν (περί της εικονικής πραγματικότητας που συγκροτούν) αλλά γίνονται καταγέλαστες από τους προοδευτικούς ψηφοφόρους, οι οποίοι έχουν, εκτός των άλλων υπόψη και την πρόσφατη εμπειρία του ΠΑΣΟΚ και πού αυτό κατέληξε.

Μήπως τουλάχιστον θα έπρεπε να πληροφορηθούμε, ποίοι είναι αυτοί που δημιουργούν το «τοξικό κλίμα» όπως σωστά επισημαίνεται; Μήπως είναι δημιούργημα των εχθρικών μέσων ενημέρωσης ή των πολιτικών ανταγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως το «τοξικό κλίμα» είναι ουρανοκατέβατο;

Γνωρίζουν οι πάντες ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Η κατάσταση αυτή έχει διαμορφωθεί από κομματικά στελέχη και τον φιλικό κίτρινο Τύπο, τα οποία δρουν άλλοτε υπό την καθοδήγηση και άλλοτε υπό την ανοχή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, για να πετύχουν αφενός μεν να παρακαμφθούν οι ευθύνες της ήττας και της σημερινής στασιμότητας, αφετέρου δε να εμφανιστούν όσα σήμερα αποκαλύπτονται, ως κατασκευάσματα και άδικος πολιτικός διωγμός. Κατά σύμπτωση αυτοί που δημιουργούν το «τοξικό κλίμα» και το «κυνήγι μαγισσών» είναι οι ίδιοι που λυσσωδώς προσπάθησαν να μην υπάρξει κείμενο απολογισμού της Κ.Ε. και που στο τέλος κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία το δέχτηκαν!!!

Στο μιούζικαλ «Οι ομπρέλες του Χερβούργου» τελικά η δεκαεπτάχρονη Ζενεβιέβ, την οποία ενσαρκώνει η Κατρίν Ντενέβ στα καλύτερά της, αντί ν' ακολουθήσει τη νεανική της αγάπη, τον εικοσάχρονο Γκι, ενδίδει στην πρόταση να παντρευτεί έναν έμπορο πολυτίμων λίθων. Η κακή κατάληξη της ταινίας μπορεί να μας υπενθυμίζει, πως κανένας δεν σώθηκε από μια «ομπρέλα», ιδίως όταν είναι ήδη μούσκεμα.

Ο Σταύρος Κοντονής είναι πρώην υπουργός