Τη μεταπολίτευση, συχνά αμφισβητήθηκε για ιδεολογικούς λόγους το γράμμα του νόμου, κυρίως από την Αριστερά. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», ιδού ένα σύνθημα συνώνυμο της αριστερής απείθειας.
Τον περασμένο Νοέμβριο, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, το ΚΚΕ δοκίμασε εν μέσω απαγόρευσης για την πανδημία τις δυνάμεις του στην απείθεια – πέτυχε εν μέρει, αφού δεν αποφεύχθηκε η σύγκρουση διαδηλωτών με την αστυνομία. Την πρακτική του ιερατείου του ΚΚΕ επέλεξαν να μιμηθούν χθες – «ομοφώνως» – οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος. Νόμος είναι το δίκιο του μητροπολίτη: κρατικοί υπάλληλοι, κηρύσσουν την ανυπακοή, αδιαφορώντας αν θα γίνουν η αιτία αναζωπύρωσης της πανδημίας. Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου γνωρίζουν ότι, με ανοιχτές εκκλησίες, ακόμα κι αν τα μέτρα τηρηθούν παντού ευλαβικά, ακόμα κι αν αποκλειστεί η Θεία Μετάληψη, θα επιδεινωθεί η επιδημιολογική εικόνα της χώρας. Κάποιοι θα ασθενήσουν και κάποιοι θα πεθάνουν. Αλλά αυτό δεν πτοεί τους δογματικούς.
Η Εκκλησία, χθες, επέλεξε ως λόμπι που επηρεάζει θρησκευόμενους ένα εξουσιαστικό μπρα-ντε-φερ με την κυβέρνηση, υπονομεύοντας ουσιαστικά την εθνική προσπάθεια και αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Αλλά το κράτος δεν μπορεί να ανέχεται οποιαδήποτε εστία απείθειας. Ορθή η απάντηση της κυβέρνησης: ο νόμος είναι νόμος.
Προφανώς, πάντως, πρέπει και κάποιοι να τον εφαρμόσουν.
