Οι κοινωνίες στον οικονομικά ανεπτυγμένο κόσμο είναι διαιρεμένες, κομμένες στα δύο. Στους νέους και στους γέρους. Το χειροτέρεψε ο κορωνοϊός με τον ηλικιακό του ρατσισμό – στους γεννημένους μετά το 1960 να ρίχνει ένα χαστουκάκι, ένα μπερντάχι ξύλο το πολύ, ενώ τα παιδιά της Κατοχής και της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς να τα θερίζει. Οι ηλικιωμένοι ανακηρύχθηκαν κατά την πανδημία προστατευόμενο είδος. Περίσσεψαν όσοι – ως μικροί Τσιόδρες – απευθύνουν γοερές εκκλήσεις να σώσουμε «τη γιαγιά και τον παππού», να σεβαστούμε τους πρεσβύτες «φίλους μας». Δεν ξέρω εσείς, εγώ πάντως εάν με έκανε ο καθένας αφορμή για να παριστάνει τον καλό, θα λαχταρούσα να τον πιάσω στις γρήγορες, έστω με τη μαγκούρα μου. Ο οίκτος, που στις μέρες μας αποκαλείται ευαισθησία, είναι ό,τι πιο αποτρόπαιο για τον αποδέκτη του. Χίλιες φορές προτιμώ να με φοβούνται, να με σιχαίνονται ακόμα – ακόμα, παρά να με λυπούνται και να μου το δείχνουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή