Μία από τις ασθένειες της Δημόσιας Διοίκησης είναι η σύγκρουση αρμοδιοτήτων. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης αυτής είναι πως δημιουργούνται συνεχώς νέα γραφειοκρατικά εμπόδια αντί να αίρονται τα παλιά. Συμβαίνει ακόμη η Δημόσια Διοίκηση να πέφτει σε ένα τέλμα ανευθυνοϋπευθυνότητας ώστε να καθίσταται εντελώς αντιπαραγωγική για τη λειτουργία του κράτους.

Η μεταφορά αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που προωθεί η κυβέρνηση θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να βγάλει τη Δημόσια Διοίκηση από αυτό το τέλμα. Αν ο σχεδιασμός γίνει σωστά και με γνώμονα τη βέλτιστη λειτουργία, τότε το ελληνικό θα πάψει να είναι ένα υπερτροφικό κράτος, ενώ οι τοπικές κοινωνίες θα γίνουν πιο ενεργές καθώς θα κληθούν να φροντίσουν τα του οίκου τους σε βασικούς τομείς, όπως είναι η υγεία και η εκπαίδευση.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του προβλήματος αρκεί να λάβει υπόψη του ένα βασικό στοιχείο: Από τις 25.000 κρατικές αρμοδιότητες που είναι διασκορπισμένες σε όλα τα επίπεδα, λέει το ρεπορτάζ που δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», μόνο οι 500 βρίσκονται στα χέρια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν μπορεί επομένως να αμφισβητηθεί η ορθότητα της επιλογής αλλά και η αναγκαιότητα της μεταφοράς αρμοδιοτήτων από το κράτος στους δήμους. Αυτή είναι εξάλλου η παγιωμένη ευρωπαϊκή εμπειρία.

Θα πρέπει να τονιστεί ωστόσο πως η μεταφορά αρμοδιοτήτων δεν μπορεί να είναι μια διαδικασία άπαξ. Απαιτείται συνεχής και ενδελεχής έλεγχος ώστε να εξασφαλιστεί πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα τηρεί τους κανόνες διαφάνειας και θα ενεργεί προς όφελος των πολιτών. Αυτός είναι ο βασικός κανόνας κάθε μορφής άσκησης εξουσίας.