Η Σονάτα για πιάνο Νο 14 (1801) του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν συνθέτει ένα σύμπαν ενδοσκόπησης, μια προσωπική τελετή λύτρωσης διά της θλίψης. Αυτή η φωτογραφία δεν περιέχει ήχο. Ο ήχος ωστόσο είναι η γλώσσα της και το κεντρικό της σημαίνον, διά της απουσίας. Ως συμβάν μοναδικό και παράδοξο, η ακίνητη εικόνα που συνέλαβε ο φωτογραφικός φακός, κατοικεί στη σιωπή: quasi una fantasia, όπως ο μεγαλοφυής τίτλος που χάρισε ο Μπετόβεν στο έργο του. Δύο πλάσματα της φύσης, συνομιλούν σε μία γλώσσα που δεν είναι η μητρική τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή