Απόγευμα Παρασκευής. Στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας – κάτι σαν μικρή ζούγκλα από το πράσινο – επικρατεί σιωπή. Και ξαφνικά μια κραυγή επαναλαμβανόμενη: «Βαγγέληηη, Βαγγέληηη…». Στην αρχή δεν δίνω σημασία. Αλλά οι φωνές γίνονται όλο και πιο δυνατές. Βγαίνω στο μπαλκόνι. «Κάτι θα έπαθε κάποιο παιδί» σκέφτομαι. Το παιδί ήταν τελικά ένας μικρός γάτος που είχε εγκλωβιστεί σε μια μάντρα. Και ως εκ θαύματος κινητοποιήθηκε όλη η γειτονιά. Μια γιαγιά του πετούσε φαγάκι για να τον ηρεμήσει. Η γυναίκα μου έψαχνε μια γειτόνισσα να μας ανοίξει, εγώ είχα πάρει τη σκάλα κι ετοιμαζόμουν να κάνω τον Ταρζάν. Τελικά ο Βαγγέλης κατέβηκε και ήταν τσαντισμένος. Ή η καραντίνα μάς έκανε καλύτερους ανθρώπους ή οι ζωόφιλοι στα δύσκολα φανερώνονται…
Vidcast: Face2Face
