Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς πόσοι συνειδητοποιούν ότι μια εντελώς ιδιαίτερη συγκίνηση για τον θάνατο της Αλκης Ζέη, ενώ είχε φτάσει την υψηλότατη ηλικία των ενενήντα οκτώ χρόνων, οφείλεται στο γεγονός ότι είναι από τους τελευταίους ίσως συγγραφείς που με το έργο τους και με τη ζωή τους μπορείς να ανιχνεύσεις – και μάλιστα με έναν συναρπαστικό τρόπο – «διακεκαυμένες» περιόδους της ελληνικής ιστορίας του 20ού αιώνα. Με έναν τρόπο που έδινε στην υπόστασή της ως πεζογράφου μια παραμυθητική, σχεδόν μυθική διάσταση. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι εξορίες, οι αυτοεξορίες, οι διώξεις, οι ταλαιπωρίες, δίνουν μια προοπτική στο έργο ενός δημιουργού που σίγουρα τις στερείται ένας δημιουργός, όσο ταλαντούχος ή προικισμένος και αν είναι, που δεν είχε παρά να αντιπαλέψει με μια υψηλού έστω επιπέδου υπαρξιακή περιπέτεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή