Την ώρα που υποτίθεται ότι είμαστε σε μια εποχή που διεκδικεί την ασφάλεια έναντι κινδύνων, κυρίαρχη κατεύθυνση παραμένει η υπονόμευση των θεσμών που θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα αίσθημα ασφάλειας. Η πολεμική κατά των συνδικάτων, που υπήρξαν βασική μορφή αλληλοβοήθειας και «συλλογικής ασφάλειας» των εργαζομένων, η αποδιάρθρωση των δημόσιων συστημάτων υγείας και κοινωνικής προστασίας, οι μεγάλοι κίνδυνοι από τη φθορά και μη επιδιόρθωση βασικών υποδομών (όπως οι γέφυρες), ενισχύουν και δεν περιορίζουν τον φόβο.