Εμένα, γιατρέ μου, με «χτύπησε» μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα της Νεάπολης στη Θεσσαλονίκη. Θα ήταν προφανώς το καλοκαίρι του 1983, αφού τότε κυκλοφόρησε η «Επιστροφή των Τζεντάι», αλλά ποτέ δεν ξέρεις με τα τερτίπια της μνήμης, οπότε μην το πάρω κι επάνω μου. Τι θυμάμαι πιο έντονα; Αυτό που μετά έμαθα ότι λέγεται φωτόσπαθα. Αν δεν ήταν τα γουέστερν, θα ορκιζόμουν ότι το ένα μέτρο του μπλε και του κόκκινου σπαθιού έγινε και το μέτρο για να διακρίνω από τότε τη μάχη Καλού και Κακού (ας μην ξεγελιόμαστε: η εκκλησία μπαίνει αργότερα στη ζωή μας). Από τη στιγμή που αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία, σπεύδω να ομολογήσω ότι ένιωθα μια ασφάλεια να ταυτίζομαι με τους «καλούς». Ηταν της ηλικίας, λέτε; Μπορεί. Πάντως την ίδια ανάγκη νιώθω και σήμερα, στην τέταρτη δεκαετία, καθώς ετοιμάζομαι να δω την ταινία με την οποία ολοκληρώνεται εκείνη η σάγκα: το «Star Wars: Skywalker, η άνοδος». Διαφωνώ βέβαια με τον τίτλο, επειδή πρέπει να υπερασπιστώ τη φήμη που θέλει όλους τους φαν να εκθέτουν την αποψάρα τους για οτιδήποτε συμβαίνει στο εποικοδόμημα του Τζορτζ Λούκας. Αλλά τις στιγμές που ο κόσμος γίνεται μια απέραντη γκρίζα ζώνη ηθικής, επιθυμώ να επιστρέψω στη σκοτεινή αίθουσα όπου ήταν χωρισμένος σε άσπρο και μαύρο. Μου περνάει, μην ανησυχείτε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή