Ο Νίκος Κωστένογλου είναι μια ανάσα από την έξοδό του από την ΑΕΚ και πλέον η Ενωση θα πάει για τον τρίτο προπονητή της μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες. Συνεχίζοντας να τους αλλάζει, μάλιστα, σαν τα… πουκάμισα, αφού και πέρσι ο Μαρίνος Ουζουνίδης δεν κατάφερε να μακροημερεύσει στον πάγκο της.
Στην ΑΕΚ έχουν χάσει προ πολλού τη νοοτροπία που θα έπρεπε να έχουν προκειμένου η ομάδα να συνεχίσει να φέρνει επιτυχίες ανάλογες με εκείνη του τίτλου πρωταθλήματος. Και ίσως εκείνο το πρωτάθλημα να έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό. Οχι πως είναι κάτι… κακό η κατάκτηση της κορυφής. Κανένας τίτλος δεν έχει άσχημη γεύση, για οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο. Αλλά εκείνος ο τίτλος μοιάζει πια, με τον χρόνο να έχει κυλήσει, πως ήταν το κλείσιμο ενός κύκλου. Η πτώση, ο υποβιβασμός, η μάχη, η επιστροφή, η καταξίωση.
Η διοίκηση έπαψε να βάζει χρήματα για να φέρνει παίκτες τύπου Αραούχο, στηρίχθηκε σε προπονητικές επιλογές που έμοιαζαν καταδικασμένες εκ των προτέρων (Καρντόσο, Κωστένογλου), περίμενε να έρθει από μόνη της η επιτυχία, χωρίς να μοχθήσει κανείς. Η ΑΕΚ, όλος ο οργανισμός της ΑΕΚ, από τον πρόεδρο έως τον τελευταίο φίλαθλο, μοιάζει πια να περιμένει το πρώτο σφύριγμα στην Αγια-Σοφιά. Προκειμένου να ανοίξει ξανά ένας άλλος, νέος κύκλος, που θα έχει και κάποιον ορατό στόχο.
Διότι τώρα, αν ρωτήσεις τον οποιονδήποτε, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα σου πει κάποιον συγκεκριμένο στόχο που να μπορεί να διεκδικήσει η ομάδα. Ακόμα και ο Νίκος Κωστένογλου, όταν ανέλαβε τα ηνία, δεν ήταν ξεκάθαρος στο τι θέλει να κυνηγήσει. Επρεπε πρώτα να «φτιάξει» την ομάδα από τα συντρίμμια του Καρντόσο και μετά να οριοθετήσει το πού θέλει να την πάει. Κι όταν δεν έχεις συγκεκριμένο στόχο, δεν μπορεί να πετύχεις ούτε τα απλά.
