Οχι σε τι, εάν όχι στη φρίκη;

Κάθε βάναυση παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, όπως η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στη Συρία που στέλνει στα σκουπίδια τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) και – μαντέψτε – δεν την στέλνει εκεί για πρώτη φορά, μας υπενθυμίζει με οδυνηρό τρόπο ότι αυτό που ονομάζουμε «κανονικότητα» σε πολλά μέρη του κόσμου δεν είναι παρά η μετονομασία, ο ευφημισμός, ο εξορκισμός μιας διαρκώς επαναλαμβανόμενης, σχεδόν καθημερινής φρίκης. Προκειμένου να γίνει πέρα έως πέρα κατανοητό πόσο εξωφρενική είναι η αντίληψη της «κανονικότητας» σε πλείστα όσα μήκη και πλάτη της υφηλίου, θα σας αφηγηθώ μια ιστορία «αστικής αγριότητας» – από αυτές που συνηθίζαμε να διαβάζουμε στα παλιά καλά ρεαλιστικά μυθιστορήματα, από την εποχή του Ντίκενς, του Μπαλζάκ και του Τολστόι ακόμη – δίχως να χρησιμοποιήσω τα βαπτιστικά των ηρώων, τις εθνικότητές τους ή κάτι άλλο που θα προδώσει τη «σκηνή του εγκλήματος» και έπειτα θα ζητήσω από εσάς να οροθετήσετε πόσα από τα παραπάνω θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβούν και στα μέρη μας και πόσα επ’ ουδενί, αποκλείεται, ανήκουν αποκλειστικά στη σφαίρα μιας σκοτεινής πολιτικής δυστοπίας.