Πέρασαν λίγες μέρες και σχεδόν κανείς ακόμη δεν μπορεί να το πιστέψει. Αυτό το γελαστό παιδί, αυτή η εκρηκτική παρουσία, ο «φωνακλάς» που πρόσφερε απλόχερα χαρά, αγάπη, φιλία και έναν ποταμό από τραγούδια της καρδιάς του, έφυγε. Ξαφνικά και αθόρυβα. Εφυγε ο Λαυρέντης παίρνοντας μαζί του τη μυστική συνταγή του παυσίλυπου. Ο Λαυρέντης! Μια φωτεινή και μόνο θετική παρουσία στο τραγούδι. Ενας λαϊκός ρόκερ με σπάνιες ερμηνευτικές ικανότητες. Αψύς μαζί και τρυφερός. Πώς να πιστέψουμε ότι αυτή η φωνή, η τόσο χαρακτηριστική, σώπασε; Κάθε φορά που την ακούμε, ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό. Ο Λαυρέντης! Ενας σπουδαίος συνθέτης με τεράστια γκάμα. Εφτιαξε τραγούδια «άγρια», τραγούδια τρυφερά, τραγούδια σαν καθαρό νεράκι της πηγής, τραγούδια «διαμάντια», τραγούδια «κεραυνούς», τραγούδια που γεμίζουν αυτές τις μέρες τους δρόμους απ' τα ανοιχτά τζάμια των αυτοκινήτων.
Και εγώ τι να πω για τον σχεδόν 40 χρόνια αγαπημένο μου φίλο;
Θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη και συγκίνηση τον «Λάρυ» των Τερμιτών, που ήρθε γεμάτος αυτοπεποίθηση με το θάρρος της γνώμης του και σχεδόν απαίτησε απ' τον «λαϊκό τραγουδιστή» να του πει τη «Σκόνη» με τα λόγια του Μιχάλη Μαρματάκη. Από τότε μας ένωσε μια ατέλειωτη φιλία. Ακολούθησε το «Διδυμότειχο» του Μπαχ (Γιάννη Σπυρόπουλου), ο «Παλιός στρατιώτης» με τα λόγια του Ισαάκ Σούση, το «Κι έξω βρέχει» με τα λόγια της Λίνας Δημοπούλου, ο «Πάρις» του Ισαάκ πάλι και το «Ιπτάμενο χαλί» με τα προφητικά λόγια του Αλκη Αλκαίου.
«Τώρα χαμένος στων ονείρων μου το χάρτη
Ολο ρωτάω πως τα 'φερε έτσι η ζωή
Αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτι
Κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ»
Ο Λαυρέντης έγραψε με μεγάλη μαστοριά, δεξιότητα, έμπνευση και με μεγάλη επιτυχία όλα τα είδη του σύγχρονου τραγουδιού. Ροκ μπαλάντες, μεσογειακά τραγούδια - ήταν γνωστή η αγάπη του στους ιταλούς τραγουδοποιούς και αποτυπώθηκε στα τραγούδια του, αλλά και λαϊκά τραγούδια ιδωμένα μέσα από τη δική του ματιά και πάντα προσέχοντας και διαλέγοντας καλά τους στίχους του.
Πάνω απ' όλα, όμως, ο Λαυρέντης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, ένα καθαρό παιδί που νοιαζόταν για όλο τον κόσμο έμπρακτα και διακριτικά και ήταν πάντα δίπλα στον πόνο των ανθρώπων. Οπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ο φίλος του, ο ιερωμένος, στην εκκλησία προχθές που τον αποχαιρετήσαμε, «δεν γνώριζε η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του». Τον βλέπαμε συχνά να θυμώνει, αλλά πίσω απ' αυτή την αψύτητα κρυβόταν μια καρδιά μωρού παιδιού, ευαίσθητη και τρυφερή και λέω ίσως τελικά πολύ εύθραυστη.
Την ημέρα που τον αποχαιρετήσαμε, δόθηκε μια βουβή συναυλία. Σπάνια έχω δει τόσο πολύ διαφορετικούς ανθρώπους με τόσο ίδια συναισθήματα. Κανείς μα κανείς, το λέω με την πείρα του δρόμου όλων αυτών των χρόνων, δεν πήγε στου Ζωγράφου με άλλο συναίσθημα πέρα από το να εκφράσει την αγάπη του, την ευγνωμοσύνη του για αυτόν τον άνθρωπο. Μουσικοί, συνθέτες, ποιητές, δημοσιογράφοι, στιχουργοί, τραγουδοποιοί, τραγουδιστές, μουσικοί παραγωγοί, όλοι οι άνθρωποι της δισκογραφίας, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, πολιτικοί από διαφορετικά έδρανα και με διαφορετικές ιδεολογίες, επιστήμονες, γιατροί, φοιτητές, φίλοι επιτυχημένοι στη δουλειά τους και φίλοι άνεργοι, συνταξιούχοι και μικρά παιδιά. Κανείς δεν έφτασε τυχαία. Ηταν εκεί για τον Λαυρέντη και τραγουδούσαν όλοι βουβά, από μέσα τους, βαθιά συγκινημένοι. Ηθελαν να του ψιθυρίσουν πόσο τον αγαπάνε, «πόσο τον θέλουν», πόσο θα τους λείψει, γιατί τα τραγούδια που τους έδωσε μέσα από την ψυχή του, ήρθαν και κούμπωσαν πάνω στη ζωή τους, τη δύσκολη ή την εύκολη, τη στρωμένη με τριαντάφυλλα ή αγκάθια, τη ζωή της ανεμελιάς και του γλεντιού και τη ζωή του πόνου και του μόχθου. Τραγούδησε τους έρωτές τους, τα πάθη τους, τις θητείες τους, τις ζήλιες τους, τα γλέντια τους, τις λύπες τους, τους έδειξε ακόμα και τους τρόπους και τις ευκαιρίες για «να πάνε στον παράδεισο».
Ο Λαυρέντης είχε όλα τα εργαλεία. Εκτός από ταλέντο και έμπνευση είχε θητεία στον πόνο και στα δύσκολα και αυτός και η γυναίκα της ζωής του, καθαρότητα ψυχής, αλήθεια, δύναμη και απέραντη καλοσύνη.
Στο καλό φίλε μου και «ό,τι αγαπάμε στον ουρανό είναι δικό σου» όπως έλεγε ο Μάνος μας.
Ελένη, Μαρία-Κλάρα, να είστε πολύ περήφανες.
Η αγάπη τελικά νικάει τον θάνατο.
