Το ότι ένας τελικός Κυπέλλου στην Ελλάδα γίνεται κεκλεισμένων των θυρών δεν είναι κάτι καινούργιο. Συνέβη και πριν από τρία χρόνια, στο Ολυμπιακός – ΑΕΚ, σε έναν τελικό μάλιστα που διεξήχθη ένα μήνα μετά το τέλος των επίσημων διοργανώσεων, με τους παίκτες να περιμένουν τις… διακοπές. Αυτά που ζήσαμε, όμως, το βράδυ του Σαββάτου δεν τα έχουμε δει ξανά.
Ενα γήπεδο άδειο, στο οποίο βρίσκονταν μόνο 1.000 προσκεκλημένοι και… 3.000 αστυνομικοί. Ενα γήπεδο που στα επίσημα, εκεί που έπρεπε να βρίσκονται οι άνθρωποι της ΕΠΟ, βρέθηκαν χουλιγκάνοι, οι οποίοι έβριζαν, έφτυναν και απειλούσαν ακόμα και δημοσιογράφους, επειδή δεν τους αρέσουν αυτά που γράφουν. Ενας άνθρωπος του ποδοσφαίρου, όπως ο Χάρης Κοπιτσής, που πήγε να μιλήσει για ποδόσφαιρο και είδε το μπουκάλι να προσγειώνεται πάνω του, την ώρα που μέσα στο γήπεδο βρίσκονταν οπαδοί οι οποίοι έκαναν χειρονομίες μπροστά σε όλη την Ελλάδα.
Εικόνες από ένα γήπεδο, εικόνες που σου έφερναν αποστροφή και μόνο στη σκέψη πως μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά σε ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών. Και που σε έκαναν να απορείς πώς και πότε θα διοργανώσουμε έναν κανονικό τελικό. Μια αληθινή γιορτή. Κι όχι σαν αυτές που θέλουν στην ΕΠΟ να μας παρουσιάσουν. Μια ΕΠΟ που μάλλον έχει καταλάβει την αδυναμία της και την εκφράζει διά της σιωπής της. Διότι αν δεν είναι η σιωπή αποδοχή ευθύνης για όσα τραγικά συνέβησαν το βράδυ του Σαββάτου, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα.
Αντιλαμβάνεται κάποιος πως οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ικανοί όχι απλά να το γκρεμίσουν, αλλά να το ισοπεδώσουν εν μια νυκτί. Οταν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο, είσαι το λιγότερο επικίνδυνος για το άθλημα. Και πρέπει να σκεφθείς μήπως χρειάζεται να του… αδειάσεις τη γωνιά προκειμένου να το αφήσεις να αναπνεύσει και να γίνει και πάλι έτσι όπως το μάθαμε.
