Στα τέλη του μήνα προσέρχονται στις κάλπες οι Ισπανοί, καθώς η κυβέρνηση μειοψηφίας του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ δεν άντεξε πολύ. Οι κάλπες της 28ης Απριλίου θα είναι η τρίτη εκλογική αναμέτρηση στην Ισπανία τα τελευταία 3,5 χρόνια. Ομως το πολιτικό τοπίο στην ιβηρική χώρα φαίνεται ότι παραμένει κατακερματισμένο, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι και η επόμενη μέρα δεν θα είναι εύκολη για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το συμπέρασμα είναι αβίαστο: ο δικομματισμός που κυριαρχούσε στην Ισπανία πολλά χρόνια έχει τελειώσει οριστικά.
Ο Σάντσεθ που βρισκόταν στην κυβέρνηση από τον περασμένο Ιούνιο όταν κέρδισε μια πρόταση μομφής που είχε καταθέσει εναντίον της κυβέρνησης του συντηρητικού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι, αναγκάστηκε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές καθώς δεν μπόρεσε να περάσει από τη Βουλή τον προϋπολογισμό του 2019.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το Σοσιαλιστικό Κόμμα προηγείται με 27,1% των ψήφων και βρίσκεται περίπου 8 ποσοστιαίες μονάδες μπροστά από το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα που φέρεται να συγκεντρώνει 19,3% των ψήφων. Οι κεντροδεξιοί Ciudadanos ακολουθούν με 17,7% και φαίνεται ότι θα αυξήσουν τη δύναμή τους. Τα νέα είναι άσχημα για τη συμμαχία των Podemos με την Ενωμένη Αριστερά που δεν δείχνει να ξεπερνάει το 12% – χάνει 9 ποσοστιαίες μονάδες, με έναν στους πέντε ψηφοφόρους του να διαρρέει προς το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αντίθετα το ακροδεξιό Vox φαίνεται ότι θα κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στη Βουλή με 10,2% – εάν τα ποσοστά επαληθευθούν και το Vox κερδίσει 31 έδρες, θα είναι η πρώτη φορά μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970 που η Ακρα Δεξιά θα έχει εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο.
Επειδή κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να συγκεντρώσει την πλειοψηφία και να σχηματίσει αυτόνομα κυβέρνηση, ο νικητής θα χρειασθεί την υποστήριξη μικρότερων κομμάτων που δρουν κυρίως σε τοπικό επίπεδο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως μόνο δύο επιλογές υπάρχουν για μια σταθερή κυβέρνηση: η μία είναι η ίδια συμμαχία των κομμάτων που έριξαν την κυβέρνηση Ραχόι τον περασμένο Μάιο. Τότε οι Σοσιαλιστές στηρίχθηκαν από τη συμμαχία των Unidos Podemos και από εθνικιστικά κόμματα της Χώρας των Βάσκων, της Βαλένθια, των Καναρίων Νήσων και της Καταλωνίας.
Η άλλη επιλογή είναι μια συμφωνία μεταξύ των Σοσιαλιστών και των Ciudadanos, ένα από τα νέα κόμματα που προέκυψαν από τη μακρά οικονομική κρίση στην Ισπανία. Ομως αυτή τη στιγμή, μια τέτοια συνεργασία φαίνεται μάλλον απίθανη. Τον προηγούμενο μήνα, οι ηγέτες των Ciudadanos έλεγαν πως μετεκλογικά δεν θα μπουν σε καμία διαπραγμάτευση με τον Πέδρο Σάντσεθ, ως διαμαρτυρία για τις προσπάθειες του πρωθυπουργού να συνομιλήσει «με εκείνους που διέπραξαν πραξικόπημα στην Καταλωνία», εννοώντας τη μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας της τοπικής κυβέρνησης στη Βαρκελώνη στα τέλη του 2017.
Οι προβλέψεις παγιώνουν το τέλος του δικομματισμού, ένα σύστημα που άρχισε να καταρρέει το 2015 με την εμφάνιση κομμάτων διαμαρτυρίας όπως οι Podemos και οι Ciudadanos. Οπως έχουν τώρα τα αποτελέσματα, η Αριστερά (με τους Σοσιαλιστές και τους Unidos Podemos) και η Δεξιά (με το Λαϊκό Κόμμα, τους Ciudadanos και το Vox) συγκεντρώνουν από 162 έδρες, δηλαδή και στις δύο πλευρές λείπουν 14 έδρες για την πλειοψηφία.
