Αλγεινές εντυπώσεις μας προκάλεσε το άρθρο του κ. Ηλία Κανέλλη με τον τίτλο «Γυναικοκτονία!» όπου τοποθετείται, με αφορμή τον βιασμό και την δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, με ξεκάθαρη πρόθεση απαξίωσης και υποβιβασμού ενός εγκληματικού φαινομένου που αφορά στην πλέον ακραία εκδήλωση έμφυλης βίας από την πλευρά των ανδρών σε βάρος των γυναικών, στην γυναικοκτονία, δηλαδή την εκ δόλου αφαίρεση της ζωής γυναικών επειδή είναι γυναίκες.
Ωστόσο, η παρούσα δήλωση […] αποσκοπεί κυρίως στην έκφραση της έντονης διαμαρτυρίας μας σχετικά με τα όσα προσβλητικά, ανυπόστατα, ψευδή και συκοφαντικά καταλογίζει ο αρθρογράφος κ. Κανέλλης προς την Εταιρεία μας.
Γράφει ο κ. Κανέλλης, μεταξύ άλλων, επί λέξει: «“Η γυναικοκτονία είναι η πιο ακραία εκδήλωση έμφυλης βίας”, συνόψισε σε ανακοίνωσή του το Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών Διοτίμα. Γελιέστε όσοι θεωρείτε ότι όλα αυτά είναι παιδαριώδης κοινωνιολογία κι ότι πρόκειται απλώς για γελοία αντίληψη της κουλτούρας του κινηματισμού, τόσο προσφιλούς στην Αριστερά. Δεν είναι. Και όχι μόνο επειδή παράγει φανατισμό, στο όνομα της οχύρωσης πίσω από την αποκαλούμενη έμφυλη ταυτότητα. Πρωτίστως γι’ αυτό. Αλλά και επειδή, στο όνομα της υπερανάλυσης των καταπιεστικών δομών της άτιμης αλλά και κακούργας κοινωνίας, παράγει θέσεις εργασίας. Στον επιδοτούμενο ακτιβισμό. Και στην ανώτατη εκπαίδευση – όπου πολλαπλασιάζονται οι σπουδές φύλου. Μπλαμπλαμπλά δημοκρατία».
Με την παραπάνω παράγραφό του, πέρα από τα όσα απαξιωτικά αναφέρει, με χαρακτηριστικά προσβλητικό ύφος, σχετικά με τις έμφυλες ταυτότητες, την Αριστερά, τα κινήματα, τη Δημοκρατία την ίδια, ο κ. Κανέλλης κατηγορεί ευθέως το Κέντρο μας για δήθεν, σκόπιμη υιοθέτηση απόψεων οι οποίες οδηγούν σε «θέσεις εργασίας», και καταλήγει να μιλά για «επιδοτούμενο» ακτιβισμό, δημιουργώντας την απατηλή εντύπωση στο αναγνωστικό σας κοινό ότι το σύνθετο, καθημερινό, παγκόσμιο αλλά και εγχώριο κοινωνικό φαινόμενο της έμφυλης βίας κατασκευάζεται και συντηρείται για λόγους κερδοσκοπίας! Δεν παραλείπει, βέβαια, ο κ. Κανέλλης, μετά από όλα αυτά, να απαξιώσει και τις επί 40ετία ακμάζουσες, παγκοσμίως Σπουδές Φύλου!
Τα όσα ψευδώς καταλογίζει ο κ. Κανέλλης στον Φορέα μας είναι ανυπόστατα, μειωτικά για εμάς, συκοφαντικά και ψευδή, γνωρίζει δε, ο αρθρογράφος ότι είναι ψευδή, δεδομένου ότι το Κέντρο Διοτίμα είναι μη κερδοσκοπικός φορέας που δημιουργήθηκε το 1989 με την πρωτοβουλία μιας ομάδας γυναικών, διαφόρων επιστημονικών κλάδων. Κατά την πολυετή δράση του το Κέντρο έχει σταθερά επιδιώξει και έχει συμβάλει στη συστηματική ανάδειξη και αντιμετώπιση των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής καθώς και την ενσωμάτωση της οπτικής του φύλου ως οριζόντια διάσταση στις δημόσιες πολιτικές. Παράλληλα, εδώ και μια τριακονταετία προβαίνουμε σε συστηματικές δράσεις και παρεμβάσεις με στόχο την κατοχύρωση της ισότητας των φύλων στην εργασία και επιπλέον, είναι ευρέως γνωστό πως στο επίκεντρο των παρεμβάσεών μας βρίσκεται η υλοποίηση σειράς δράσεων για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, παρέχοντας μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια δωρεάν ψυχοκοινωνική στήριξη, νομική υποστήριξη αλλά και επαγγελματική συμβουλευτική σε γυναίκες – επιζήσασες έμφυλης βίας, που προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως άνεργες, μονογονείς, μετανάστριες / προσφύγισσες, κ.ά., και αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Γνωρίζει επίσης ο αρθρογράφος, ή τουλάχιστον θα όφειλε να γνωρίζει, αφού τοποθετείται επί του ζητήματος, ότι ο όρος «γυναικοκτονία» (femicide στην αγγλική γλώσσα) είναι ένας επιστημονικός όρος που προτάθηκε για πρώτη φορά από την εγκληματολόγο Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russell) το 1976 και κατόπιν έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογική θεωρία μετά το 1992 χάρη στην ανθολογία δοκιμίων με τίτλο «Femicide: the politics of woman killing», που επιμελήθηκαν από κοινού η παραπάνω εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russell) και η ακαδημαϊκός Τζιλ Ράντφορντ (Jill Radford)1.
Επιπλέον γνωρίζει ο αρθρογράφος ή τουλάχιστον θα όφειλε να το γνωρίζει, αφού όπως προείπαμε «πραγματεύεται» το θέμα, ότι δεκατρείς χώρες στη Λατινική Αμερική ήδη έχουν αναγνωρίσει στα νομικά τους συστήματα την γυναικοκτονία, ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα, μεταξύ των οποίων το Μεξικό, η Κόστα Ρίκα, η Γουατεμάλα, η Χιλή, το Περού κ.ά., καθώς την τελευταία δεκαετία σε αυτές τις χώρες παρατηρείται μία πραγματικά οδυνηρή έξαρση γυναικοκτονιών.
Επειδή όσα περιλαμβάνονται στο άρθρο του κ. Κανέλλη σχετικά με την δήθεν, από την πλευρά μας, προσπάθεια δημιουργίας «νεολογισμών» και ανάδειξης και συντήρησης «νέων» κοινωνικών φαινομένων που θα οδηγήσουν, δήθεν, σε θέσεις εργασίας, και άρα κέρδος, είναι εντελώς προσβλητικά, ψευδή, συκοφαντικά, αήθη και δυσφημούν την Εταιρεία μας και την επί 30 έτη δράση μας καθώς και αγώνα μας για την εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών στη ζωή, την αυτοδιάθεση και την ισότιμη ανάπτυξή τους.
Επειδή το ανωτέρω δημοσίευμα υπερβαίνει το αντικειμενικώς αναγκαίο μέτρο προς ικανοποίηση του δικαιολογημένου ενδιαφέροντος για την ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού.
Επειδή οφείλατε σε κάθε περίπτωση να εξακριβώνετε πριν από την δημοσίευση, την αλήθεια των δυσφημιστικών γεγονότων που αναφέρετε.
Επειδή από το περιεχόμενο του δημοσιεύματος προκύπτει ειδικός σκοπός που κατευθύνεται σε προσβολή του ονόματος, της φήμης και της κοινωνικής αξίας της Εταιρείας μας, για την αποκατάσταση της οποίας, σε περίπτωση μη δημοσιεύσεως αποκαταστατικού δημοσιεύματος, επιφυλασσόμαστε απολύτως.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ εντόνως τόσο για την συγγραφή του εν λόγω άρθρου, την δημόσια έκφραση των συγκεκριμένων απόψεων του αρθρογράφου κ. Ηλία Κανέλλη, αλλά και την δημοσίευση του άρθρου αυτού στην ηλεκτρονική εφημερίδα των «ΝΕΩΝ», που συνιστά συκοφαντική δυσφήμιση και προσβολή προς το έργο μας και τη δράση μας.
ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ όπως άμεσα και συγκεκριμένα εντός δέκα ημερών άρετε την προσβολή και την συκοφαντική δυσφήμιση που λαμβάνει χώρα, ανακαλώντας τα όσα έχουν γραφτεί και μας αφορούν και αποκαθιστώντας την αλήθεια, με απάντηση όλων σας η οποία θα δημοσιευθεί, όπως νομικά και δεοντολογικά προβλέπεται, στην έντυπη και ηλεκτρονική εφημερίδα των «ΝΕΩΝ», κατά τον προσήκοντα χρόνο και τρόπο.
ΑΛΛΩΣ
ΣΑΣ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ πως θα προβούμε σε όλες τις νόμιμες ενέργειες για την ικανοποίηση των αξιώσεών μας.
Αθήνα, 14-1-2018
Η νόμιμη εκπρόσωπος του ΚΓΜΕ ΔΙΟΤΙΜΑ
Μαρία Λιάπη
Η πληρεξουσία Δικηγόρος
ΜΑΡΙΑ ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ
1 Russell, Diana E.H., Radford, Jill (1992). Femicide: The politics of woman killing, New York, Toronto: Twayne Publishers
Η απάντηση του συντάκτη μας
Το Κέντρο Γυναικείων Ερευνών και Μελετών Διοτίμα είναι μη κερδοσκοπικός φορέας με προφίλ γυναικείας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Η χρηματοδότησή του προέρχεται, όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα του, από ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους, μέσω ευρωπαϊκών, εθνικών και συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, από διεθνείς οργανώσεις κι από τομείς κοινωνικής εταιρικής ευθύνης ιδιωτικών φορέων, είναι δηλαδή επιδοτούμενο. Εκτός από τις υποστηρικτικές υπηρεσίες σε γυναίκες που προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, η υπόλοιπη δραστηριότητά του είναι ακτιβιστική.
Ωστόσο, όσα έγραψα δεν αφορούν τη δραστηριότητα του Κέντρου Διοτίμα, αλλά ευρύτερες πρακτικές και, συνολικότερα, τον τρόπο λειτουργίας ενός συγκεκριμένου ακτιβισμού παγκοσμίως. Εκρινα απλώς μια διατύπωση του Κέντρου σε εισαγωγικά, τίποτε άλλο. Δεν καταλογίζω τίποτα στον συγκεκριμένο φορέα, επειδή δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Ούτε έχω σκοπό να προσβάλω το όνομα, τη φήμη και την κοινωνική αξία της εταιρείας. Με το άρθρο μου εξηγώ μια διεθνή πρακτική στον χώρο του ακτιβισμού. Ελπίζω ότι έχω δημοκρατικό δικαίωμα να διατυπώνω τη γνώμη μου και για όψεις του γυναικείου κινήματος, και για τον ακτιβισμό, και για πανεπιστημιακές πρακτικές εν αις και οι σπουδές φύλου. Τη γνώμη μου λέω, δεν διεκδικώ την απόλυτη αλήθεια. Και δεν φταίω εγώ για τις παραναγνώσεις των απόψεών μου.
Από την πλευρά μου, πάντως, οφείλω να πω ότι είναι απολύτως συκοφαντική, για μένα και για την εφημερίδα, η θέση που καταχωρίζεται στο εξώδικο, ότι έχω «ξεκάθαρη πρόθεση απαξίωσης και υποβιβασμού ενός εγκληματικού φαινομένου», όπως ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Η θέση αυτή είναι βιαστική, επιπόλαιη, δυσφημιστική και, επιπλέον, παράγεται από άγνοια και των συχνά διατυπωμένων θέσεών μου, και της προσωπικής μου ιστορίας (μικρό το κακό), και της ιστορίας της εφημερίδας μας. Και φυσικά απαράδεκτη. Να πω κι εγώ ότι επιφυλάσσομαι των νόμιμων δικαιωμάτων μου; Ετσι θα γίνεται εφεξής ο δημοκρατικός διάλογος, με την απειλή δικαστηρίων;
