Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες, ή για να το πω κι αλλιώς: αλλού κι όχι στον Ντογιάκο ήταν η βόμβα. Από πού κι ώς πού μια ανώτερη δικαστικός θέλει «ν’ αλλάξει τον κόσμο»; Σπίτι της μπορεί ν’ αλλάξει ό,τι θέλει. Ακόμα και τη θέση των επίπλων, κατά πού θα κοιτάει η τηλεόραση, αν θα βάλουν αέριο ή θερμοσυσσωρευτές. Δουλειά της όμως δεν είναι να  «οραματίζεται», αλλά το ακριβώς αντίθετο: να συντηρεί και να εφαρμόζει την καθεστηκυία περί δικαίου αντίληψη έτσι όπως αυτή σαφώς περιγράφεται από τις επίσημες γραφές και τα κιτάπια. Διότι ο διερμηνευτής του νόμου δεν είναι και νομοθέτης. Αυτή η παρεξήγηση πρέπει να τελειώσει, ειδάλλως θα μας «τελειώσουν», όπως άλλωστε ρητώς μας το είχαν υποσχεθεί.

Τσιμπιέμαι, τσιμπήσου κι εσύ. Ουφ, εντάξει, πόνεσα άρα υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θα ‘χω. Στο εξής μόνον ο πόνος και η σκλαβιά θα πιστοποιούν την ύπαρξή μας. Αλλο σημάδι ζωής δεν αναγνωρίζω. Για να επιστρέψω στη φιλοσοφία του Δικαίου, η οποία άλλωστε είναι και το φόρτε μου, ούτε η εκτελεστική εξουσία έχει δικαίωμα να νομοθετεί και να δικάζει ει μη μόνον να επιτηρεί και να διευθύνει. Ο, κατά πάγια συνήθειά του, υπουργός – χειρουργός πρωκτού το είχε μολαταύτα διαμηνύσει. Αν δεν στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δεν στεριώνει, κι αν δεν χώσουμε στη φυλακή τη μισή οικογένεια Σημίτη, εξουσία δεν πρόκειται να ξαναδούμε ούτε με σφαίρες. Σφαίρες; Συνεχίζω…

Ο,τι αδειάζει ο Παρασκευόπουλος το γεμίζει ο Πολάκης κι ό,τι υφαρπάζεται από τους εργαζόμενους ρευστοποιείται σε προεκλογικό επιδοματικό χαρτοπόλεμο. Αυτός ο πίθος των Δαναΐδων πόσες φορές ακόμα θα γυρίσει γερός από τη βρύση; Κρακ κάνει η οικονομία, κρακ οι καρδιές των ανέργων, κρακ η αγορά, κρακ κι ο σβέρκος του κουστουμαρισμένου Τσίπρα. Οι Ευρωπαίοι με το ‘να χέρι τού χαϊδεύουν το μάγουλο και με τ’ άλλο τον καρπαζώνουν, εκείνος όμως κάθεται. Για να «ματώσει» ξανά και να ξανατρέχουμε με το μπεταντίν και τη σουλφαμιδόσκονη.