Η εποχή του Αγγελου Αναστασιάδη άρχισε στην εθνική ομάδα και αυτή η εποχή κρύβει ίσως το μεγαλύτερο «μυστήριο» από οποιαδήποτε άλλη στη σύγχρονη ιστορία της. Με κάθε προπονητή που καθόταν στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος λίγο-πολύ ήξερες τι να περιμένεις. Ο Αγγελος είναι ένα μυστήριο. Ενα ερωτηματικό που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πού θα οδηγήσει.

Ο Αναστασιάδης δίχαζε σχεδόν όπου κι αν πήγε. Είναι λογικό να συμβεί αυτό όταν στα 65 του πλέον και οδεύοντας προς το τέλος της προπονητικής του καριέρας καλείται να αναλάβει την εθνική ομάδα. Αυτή η δουλειά ίσως να είναι και η τελευταία του. Σίγουρα θα είναι μία από τις δυσκολότερες που έχει αντιμετωπίσει.

Η νέα ημέρα της Εθνικής δεν έρχεται στο αποψινό παιχνίδι με τη Φινλανδία. Ακόμα κι αν το ματς λήξει 5-0 ή 0-5, κανείς δεν πρέπει να βγάλει συμπεράσματα για το τι θα δούμε στη συνέχεια. Το Nations League ήταν μια ευκαιρία που δεν μας… έκατσε. Για την ακρίβεια, μόνοι μας την πετάξαμε (όπως φαίνεται τουλάχιστον) στο καλάθι των αχρήστων, με την εικόνα που είχαμε σε όλα τα ματς. Τα πραγματικά σπουδαία θα έρθουν στα προκριματικά του Euro, μιας διοργάνωσης που η πρόκριση – πρέπει να – είναι αυτοσκοπός για την εθνική ομάδα.

Εκεί θα κριθεί η δουλειά του Αγγελου και της δικής του Εθνικής. Εκεί δικαιούται να κριθεί. Οχι τώρα. Οχι στην… τούρλα του Σαββάτου, με 2-3 προπονήσεις. Οχι σε αδιάφορα ματς που είναι σαν φιλικά. Αλλά στα δύσκολα. Στα ζόρικα. Στα «do or die». Εχει χρόνο μέχρι τότε ο Αναστασιάδης. Να δει, να κρίνει, να αξιολογήσει, να δουλέψει. Και να παρουσιάσει μια ομάδα με περισσότερο κέφι, μεγαλύτερη διάθεση και με νοοτροπία νικητή, που θα πετύχει τους στόχους της.