To κάζο της Βαρκελώνης κατοχύρωσε την κρίση στη Μαδρίτη. Η τρεις φορές στη σειρά κάτοχος του Τσάμπιονς Λιγκ Ρεάλ, χαμένη στη μετάφραση μιας επανεκκίνησης. Μιας προσπάθειας που δεν έχει πια τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο γήπεδο και την προσωπικότητα του Ζινεντίν Ζιντάν στον πάγκο.
Αν έκανε λάθος ο Φλορεντίνο Πέρεθ το καλοκαίρι αποφασίζοντας να γυρίσει σελίδα στον τόμο της Βασίλισσας; Αυτή τη στιγμή αν γινόταν ένα γκάλοπ, το αποτέλεσμα θα ήταν σαρωτικό όπως η Μπάρτσα στο κλάσικο. Η διοίκηση της Ρεάλ όμως στην πραγματικότητα έκανε το σωστό. Κατάλαβε πως στο Κίεβο, μετά τη νίκη επί της Λίβερπουλ, έκλεισε οριστικά ένας κύκλος. Η φυσιογνωμία του Ζιζού εξασφάλιζε την «ομαλή» λειτουργία εντός των αποδυτηρίων, αλλά είχε αφήσει τους Μερένχες δίχως εξέλιξη, μιας και το ταλέντο του ως προπονητή φυσικά και δεν συγκρίνεται με εκείνο του ποδοσφαιριστή. Παράλληλα, ο Κριστιάνο Ρονάλντο «φώναζε» με τον τρόπο του καιρό τώρα πως έχει ανάγκη να αλλάξει περιβάλλον έπειτα από μια δεκαετία στη Μαδρίτη.
Αυτό που δεν μπορούσε να προβλέψει κανείς δεν ήταν ο «βαθμός εξάρτησης» των Μαδριλένων από τις δύο μεγάλες αυτές φυσιογνωμίες, αλλά ο απλός υπολογισμός πως όταν αποφασίζεις μια τέτοια αλλαγή μπορεί κάλλιστα τα πράγματα να μην πάνε όσο καλά τα περιμένεις. Δεν είναι απίθανο ο Μπενζεμά, ο Μπέιλ, ο Ισκο, ο Κρος, ο Μόντριτς, ο Βαράν, ο Ράμος, ο Μαρσέλο και ο Κουρτουά να δεχτούν πέντε γκολ στο Καμπ Νου από την Μπάρτσα. Εχει ξανασυμβεί τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι φυσιολογικό όμως να μετρούν μία νίκη στα επτά τελευταία ματς (ώς και το Καμπ Νου), να έχουν σπάσει όλα τα αρνητικά ρεκόρ σκοραρίσματος και να δίνουν εικόνα αποσύνθεσης. Δεν είναι φυσιολογικό επίσης να πιστεύει κανείς πως μια μεταγραφή σαν του Αζάρ (που δεν έγινε) θα άλλαζε τα πάντα. Κάποια πράγματα στα σπορ απλά συμβαίνουν, ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο. Το θέμα είναι να έχεις την υπομονή που απαιτείται. Οταν ένας κύκλος κλείνει, δεν είναι απλή υπόθεση να ανοίξει ο επόμενος. Πόσω μάλλον μέσα σε μερικές εβδομάδες…
Σχόλια
