Το κίτρινο της εγκατάλειψης το βλέπεις από μακριά. Το σύμβολο της εφήμερης οικονομικής ευεξίας, της χάρτινης γέφυρας που οδηγούσε στο παρελθόν των αρχαίων προγόνων και του ολυμπιακού πνεύματος κακογερνά.
Το σκέπαστρο του Καλατράβα στάζει σκουριά και εγκατάλειψη. Χάσκει απέναντι σε κάθε περαστικό, σε κάθε φανατισμένο, σε κάθε λάτρη του αθλητισμού και φωνάζει απεγνωσμένα βοήθεια.
Το κάποτε ωραιότερο στάδιο του κόσμου γέμισε ρυτίδες και πανάδες από το ξεροβόρι και τον δυνατό ήλιο. Η ιστορία του μοιάζει με αυτή των όμορφων γυναικών που έπεσαν θύματα της ομορφιάς τους. Σαν την καλλίπυγο Μαλένα. Που τη μισούσαν θανάσιμα οι γυναίκες και την ποθούσαν οι άνδρες. Και όταν βρέθηκε στην ανάγκη, πούλησε για λίγη μπομπότα τα κάλλη της, έγινε πόρνη, την έσυραν στις κοφτερές πέτρες, την ταπείνωσαν για να τη δεχτούν πάλι στην αγκαλιά τους όταν έγινε όμοια με αυτούς.
Τον Απρίλιο του 2011 αυτή η εφημερίδα αποκάλυπτε τα σχέδια του υπουργείου Πολιτισμού για την αξιοποίηση του συμβόλου του σύγχρονου ελληνικού αθλητισμού. Μεταξύ άλλων τα στελέχη του υπουργείου και του ΟΑΚΑ μελετούσαν την περίπτωση οι επισκέπτες να μπορούν να ανεβαίνουν με τρενάκι στη στέγη του Καλατράβα. Η ιστορία θυμίζει την περίφημη πρόταση να χτιστούν τα Ανάκτορα στην Ακρόπολη. Είχαν αναθέσει μάλιστα στον Γερμανό Σόνκελ να κάνει τα σχέδια τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα.
Ούτε τρενάκι βεβαίως έγινε, ούτε κανένας τουρίστας ανέβηκε ποτέ στη στέγη Καλατράβα. Ετσι όμως είναι η Ελλάδα. Ή θα φτιάχνει Παρθενώνες ή θα πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Δεν έχει καμία σημασία ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Κάποια πράγματα είναι γραμμένα στο DNA, έρχονται από το βαθύ παρελθόν. Το κινεζικό ιδεόγραμμα για τη λέξη «μπελάδες» δεν θα έπρεπε να συμβολίζει δύο γυναίκες κάτω από μια στέγη, αλλά δύο Ελληνες κάτω από το στέγαστρο του Καλατράβα, πολιτικούς αν είναι δυνατόν.
Σχόλια
