Γιάννης Πανούσης

Τα συνθήματα που κουράζουν εδώ και χρόνια, ανιαρά επαναλαμβανόμενα, είναι – ανάμεσα και σε άλλα – τα: Πρώτα ο πολίτης… Μαζί… Από το Εγώ στο ΕΜΕΙΣ Αναρωτιέμαι αν οι πολιτικοί που εξακολουθούν να τα εκστομίζουν έχουν συναίσθηση ότι, αφού όσοι πριν από αυτούς τα έταζαν τα έχουν παραβιάσει, έχουν και οι ίδιοι καταστεί αναξιόπιστοι. Η […]

Το ερώτημα απλό και σαφές: όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται καλοί μέχρι ν’ αποδειχθεί το αντίθετο, ότι δηλαδή ήσαν κακοί, και όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ακίνδυνοι μέχρι ν’ αποδειχθεί το αντίθετο, δηλαδή ότι τελικά ήσαν επικίνδυνοι; Αυτή η διχογνωμία θεμελιώνεται σε μία άποψη ότι ο άνθρωπος είναι «κατά φύσιν αγαθός» αλλά τον χαλάει η κοινωνία, σε […]

1. Το οργανωμένο έγκλημα είναι λερναία ύδρα. Εχει πολλά πλοκάμια και μία δομή που δυσχεραίνει την οριστική εξάλειψή του. Ακόμα κι αν κοπεί το ένα πλοκάμι αμέσως αντικαθίσταται από άλλο, είτε τη «δουλειά» την αναλαμβάνουν τα άλλα πλοκάμια. 2. Το οργανωμένο έγκλημα είναι δίκτυο με διακλαδώσεις και κυκλώματα που κινούνται σε πολλά επίπεδα και πεδία […]

Μέσα στα άπειρα ανοικτά ερωτήματα που αφήνει πίσω του το 2022 επιλέγω έξι για συζήτηση. Δεν είναι ίσως τα σημαντικότερα αλλά έχουν τη σημασία τους: 1 Τη Δημοκρατία την πληγώνουν τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις και τη δολοφονούν τα τυφλά πάθη και οι μόνιμες έριδες. Ενδιαμέσως δηλητηριάζουν το τοπίο οι αμφισβητήσεις και υπονομεύσεις των θεσμών […]

Ακάθεκτος συνέχισες το φονικό στο όνομα ιδεών του ανθρωπισμού Κώστας Δ. Υφαντής, Σκοτεινό ηλιοστάσιο Σε αυτή την πατρίδα υφιστάμεθα δύο τουλάχιστον «τυραννίες»: – την τυραννία του Ζορμπαδισμού, της ανεμελιάς και της αφέλειας, του εξορκισμού της πραγματικότητας [γυμνοί μπροστά στην αλήθεια] – την τυραννία του φόβου και της [καχ]υποψίας για οτιδήποτε/οποιονδήποτε δεν μας μοιάζει [γυμνοί μπροστά […]

Τοποθετούμε χιαστί στους πνεύμονες Εσύ τον αριστερό δικό μου Εγώ το δεξιό δικό σου ….. Η περίεργη αυτή μεταμόρφωση σαν εκούσια μεταμόσχευση οργάνων   Σταύρος Σταυρόπουλος, «Θα σε δω ξανά στο άδοξο τέλος» Είναι εδώ και πολλά χρόνια γνωστό ότι ζούμε στην εποχή της «πανοπτικής εξουσίας», όπου οι λίγοι παρακολουθούν τους πολλούς [κοινωνία της επιτήρησης […]

Τη μέρα κλειδώνω τα θηρία στην ντουλάπα Διώνη Δημητριάδου, «Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή» Η βία των οπαδών μαστίζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και εκφράζεται με επιθέσεις οργανωμένων ομάδων φανατικών (από παπάδες μέχρι ακροδεξιούς) σε κάθε ευκαιρία και συχνά εναντίον όλων. Η αθλητική βία, ως μέρος αυτής της παροξυστικής βίας, πέρασε διάφορα στάδια: από την […]

…απομεινάρι ξεφτισμένης σημαίας που θα σβήσει στον ερχομό του ήλιου Θεοδόσης Σπαντιδέας, Ανακοινώσεις Η Πολιτική είναι πριν απ’ όλα ένας τρόπος του σκέπτεσθαι, αισθάνεσθαι, πιστεύειν και πράττειν, που στηρίζονται σε μια ανθρωπιστική παιδεία, σε μια πολιτισμική κληρονομιά και σε μια δεξαμενή γνώσης για την Ιστορία. Οι σημερινοί πολιτικοί οφείλουν να χρησιμοποιούν στη δράση τους πραγματολογικά, […]

Λίγη αυταπάτη, έστω και με αινίγματα Φραγκίσκη Σταυράκη, Oλα εγγύς Στην Ελλάδα άπαντες χρησιμοποιούν τη λέξη, τον όρο «Δημοκρατία» κι ο καθείς έχει προσδώσει στο μυαλό του, στην πένα ή και στην πράξη του άλλο νόημα κι άλλο περιεχόμενο. Εχουμε απολέσει όχι μόνο την εμπιστοσύνη μας στη Δημοκρατία αλλά και τη βασική μας θέση ως […]

Κομπάρσος στις πρόβες ανολοκλήρωτης παράστασης κάποιου άλλου έργου που δεν κατανοώ   Βασίλης Φαϊτάς, Το παζλ   Είναι γνωστό ότι η Εξουσία δεν διακρίνεται για τη φαντασία της. Είναι γνωστό ότι οι ανασχηματισμοί/αναδομήσεις υπηρετούν εσωτερικές κομματικές ισορροπίες [γεωγραφικού χαρακτήρα, συσχετισμού δυνάμεων ομάδων/συνιστωσών κ.λπ.]. Είναι γνωστό ότι και εξωτερικοί παράγοντες επηρεάζουν την επιλογή ορισμένων προσώπων. Είναι […]

Με καλοφτιαγμένα γκράφιτι σκεπάζουν τα γερασμένα συνθήματα Θ. Βοριάς, Νυχτερινές επιπλοκές Η υγειονομική κρίση δεν έχει μόνο ρίξει το ηθικό μας αλλά έχει διαμορφώσει όρους κοινωνικοπολιτικής ψυχοπαθολογίας. Η αντικειμενικά αμφισβητούμενη «κατάσταση ανάγκης» έχει προκαλέσει έντονες υποκειμενικές βιώσεις έκτακτων φόβων (απέναντι στην εξουσία – πολιτικών/επιστημόνων – αλλά και στις συνταγές «εξόδου»). Οι θεσμικές μας καχυποψίες σε πλήρη εναρμόνιση […]

Eίδωλα ειδώλων; Μοιάζουν πολύ τα γραμμένα σε τοίχους περασμένα συνθήματα με τα γραμμένα στα χαρτιά ξεχασμένα ποιήματα [Γιώργος Καραντώνης, Νοσταλγία] Είναι δεδομένο ότι η Ιστορία, όπως κι αν θέλει ο καθένας να τη «διαβάζει», δημιουργεί μύθους και ακόμα ότι οι μύθοι διαθέτουν μια εγγενή αληθοφάνεια. Η δοξολόγηση όμως του Ανύπαρκτου ουδέποτε συνιστούσε παραδεκτή ερμηνευτική μέθοδο. […]

Στα γράμματα που έστειλα ήμουνα παραλήπτης Σπ. Ζαχαράτος, Ερήμην, ερημία Η μετά Κορωνοϊό εποχή θα διαφοροποιήσει κοινωνικές (και αντεγκληματικές) πρακτικές. Η νέα αυτή μορφή «μετά φόβου» συμβίωσης μοιάζει να τιμωρεί, ή σε κάθε περίπτωση να συμμορφώνει, τους διστακτικούς ή «ανυπότακτους» πολίτες σε καταστάσεις, τις οποίες στο παρελθόν αρνούνταν ν’ αποδεχτούν. Αναφέρομαι κυρίως στην «Επίβλεψη γειτονιάς», […]

Κάθε χρόνος που περνά είναι μία νίκη Κάθε χρόνος που περνά είναι μία ήττα Κ. Δ. Υφαντής, Ηλιακός άνεμος Δεν λέω, έχουν το δικό τους ενδιαφέρον τα σύμβολα, τα μηνύματα, οι σημαίες, τα λάβαρα των κομμάτων. Ιδίως στην εποχή της θεοποίησης της επικοινωνιακής σημειολογίας, ή καλύτερα του «άκρατου επικοινωνισμού», όπου το παν είναι το αμπαλάζ […]

Του Εθνους σημαίες κυματίζουν σκισμένες …. Ο μονομάχος γελά στην αρένα ένα γέλιο μες στη λύπη Κώστας Δ. Υφαντής, «Ηλιακός άνεμος» Ενα από τα νέα κορωναϊκά φαινόμενα είναι η επαν-εμφάνιση των αλάθητων κομματικών ειδικών, οι οποίοι δεν δέχονται μύγα στο επιστημονικό τους[;] σπαθί. Χωρίς να εκτίθεται πολιτικά ο «κυβερνητικοποιημένος ή αντικυβερνητικός τεχνοκράτης», διατυπώνει γνώμη, εκφέρει […]

Πατρίδα-Μάνα χωρίς εσένα κρατάμε τη δάδα μιας δόξας που μας καίει δίχως ποτέ να μας φωτίζει Τι συμβαίνει με αυτή τη χώρα και λειτουργεί σαν «κακοκέφαλη μάντισσα» που κάνει πάντοτε τ’ αντίθετα απ’ όσα λένε οι χρησμοί; Τι συμβαίνει με αυτό το πολιτικό σύστημα που χρόνια τώρα τα κόμματα (κυβερνώντα και μη) αλληλοκατηγορούνται άλλοτε ως […]

Αρκεί να ηττηθώ Ο μόνος όρος Ελα, να γιορτάσεις την ήττα μου Καλλιόπη Γιατρουδάκη, Αρκεί να ηττηθώ Δεν πρέπει κανείς πολιτικός να γίνει ή να αισθανθεί διεκπεραιωτής της εξουσίας (των άλλων), με χαμηλή ψυχικοκοινωνική υπόσταση, τραγικός αντι-ήρωας μιας ανελεύθερης αγοραίας ορθότητας, όπου τα μαθηματικά διαπλέκονται με τον κυνισμό. Υστερικοί αντιμνημονιακοί/αντιεμβολιαστές και εμπαθείς μνημονιακοί/εγκλειστομανείς δεν πρέπει […]

Κάτι θα ξέρουν οι θαυματοποιοί των παρασκηνίων, όταν φορτώνουν στην πλάτη κάποιου Θεού τις κάλπικες υποσχέσεις των σωτήρων Αργύρης Μαρνέρος, Ecce homo-Ιχνηλασία Αν η Ουτοπία, κατά τον Thomas More, είναι «η χώρα του Πουθενά», μερικοί-κατά δήλωσή τους-αριστεροί(;), εν έτει 2020, συμ-περι-φέρονται και κινούνται γύρω από μία θεωρία του Τίποτα, της άρνησης του Πραγματικού, της δοξολόγησης […]

Αν απολέσεις κάτι και δεν το αναζητήσεις σημαίνει πεντακάθαρα ότι ποτέ δεν ήταν δικό σου Νίκος Μοσχοβάκος, Ζεύξη ασωμάτων   Είτε κοιτάς προς τ’ αριστερά ή αλληθωρίζεις προς τα δεξιά, μοιάζει να μην προκαλούνται και πολλές διαφορές σε θεμελιώδεις νοοτροπίες. Αναρωτιέμαι π.χ.: γιατί κάποιος που δεν θέλει ν’ αλλάξει τίποτα στην καθημερινή κοινωνική και πολιτική […]