Τον Νοέμβριο 212.000 πολίτες έδωσαν στήριξη στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς. Ανέδειξαν επικεφαλής τη Φώφη Γεννηματά και ταυτόχρονα έδωσαν ισχυρή εντολή για έναν νέο ευρύτερο φορέα. Με τις επιλογές αυτές έστειλαν μήνυμα ενότητας και προώθησης των ιδεών της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού Κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς. Το αποτύπωμα του Νοεμβρίου δεν μπορεί να σβηστεί. Ούτε με την αμφισβήτηση της ηγετικής λύσης στην κορυφή ούτε με την επαναφορά σε ένα σχήμα «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Ισχύουν και οι δυο κατευθύνσεις. Οι οποίες συνέχισαν με το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής τον Μάρτιο. Με την έγκριση ενός πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος, τις βασικές προγραμματικές επιλογές, την ανάδειξη συλλογικών οργάνων και ενός νέου συμβόλου.

Τα προβλήματα που έχουν προκύψει δείχνουν φυσικά τις δυσκολίες για τη σύνθεση των διαφορετικών ιστορικών προελεύσεων και προσεγγίσεων. Επιβεβαιώνουν ότι η απόφαση για τη διατήρηση του πολυκομματικού χαρακτήρα του νέου φορέα θα έχει πρόσθετες δυσχέρειες διαβούλευσης, αλλά αυτή είναι τελικά η ρεαλιστική δυνατότητα των πραγμάτων. Στην Κεντροαριστερά θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτές τις αντιφάσεις όπως –για να το πω απλουστευτικά –και η Ελλάδα έχει μάθει να ζει με τον φόβο των σεισμών.

That’s Life που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες!

Το ζήτημα είναι να αναζητούνται συνθέσεις. Να μην κυριαρχεί δηλαδή η αντίληψη της επιβολής, αλλά του δημιουργικού και πολυσυλλεκτικού πλουραλισμού. Γιατί πράγματι, χωρίς το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να προχωρήσει, αλλά χωρίς το Ποτάμι, τη ΔΗΜΑΡ και άλλες συλλογικότητες –που δεν προέρχονται από την ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ –θα αποδυναμώνεται η εικόνα ενός νέου ευρύτερου φορέα. Θα πρέπει επίσης να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τις διαφορετικές ευαισθησίες για την πολιτική των συμμαχιών, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη. Οι συλλογικές αποφάσεις μέσα από τις διαδικασίες γνωμοδότησης μπορούν να δώσουν τις λύσεις. Η ιδία η ζωή θα διαμορφώνει συχνά την ορθότητα των απαντήσεων. Δεν χρειάζεται ούτε ο «εσωκομματικός πόλεμος» ούτε η αίσθηση της απόλυτης αλήθειας. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι πριν από την αποτύπωση των νέων συσχετισμών όποτε γίνουν οι εθνικές εκλογές, ο φορέας της Κεντροαριστεράς θα κινηθεί σε ένα σκληρό ανταγωνιστικό πεδίο τόσο με τις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τη συντηρητική παλινόρθωση της ΝΔ.

Στο Μακεδονικό –όπου προφανώς υπάρχουν διαφορετικές αναλύσεις –δεν χρειάζεται να χαθεί το μέτρο. Χρειάζεται να αναζητηθούν οι δυνατές συγκλίσεις και στο ΚΙΝΑΛ. Υπάρχει αναμφισβήτητα ένας σκεπτικισμός στον κόσμο για την ουσία της συμφωνίας, αλλά υπάρχουν ταυτοχρόνως και τα πολύ σοβαρά μηνύματα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που επισημαίνουν τις θετικές εξελίξεις από τη συμφωνία. Επομένως δεν είναι μία και μοναδική η ερμηνεία της πραγματικότητας.

Αλλού είναι τα σημαντικά προβλήματα. Το Κίνημα Αλλαγής να διασφαλίσει την ενότητά του, η οποία από μονή της είναι αντικειμενικά το όπλο και η δυναμική για την αλλαγή των συσχετισμών στο πολιτικό σκηνικό. Και να υπερβεί αποφασιστικά τα στερεότυπα του παρελθόντος. Εντάξει, υπάρχουν τα σημαντικά χαρακτηριστικά του ιστορικού παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ όπως φυσικά και της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αλλά «πάμε παρακάτω»… Ας ασχοληθούμε επιτέλους με τον σχεδιασμό του μέλλοντος, με τις νέες ανάγκες, με τη νέα γενιά.

Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε στους ιστορικούς…

Εχουν αυτοί πιο σημαντικό ρόλο από την κομματική αυτοαναφορικότητα.

Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής

Τελευταία Νέα