Αριστερόμετρο

Το επερχόμενο Συνέδριο του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς θα μπορούσε να είναι μια πηγή αισιοδοξίας για τους δημοκράτες ευρωπαϊστές. Δυστυχώς, οι προσδοκίες είναι μειωμένες. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στα οργανωτικά, στους διορισμένους εκπροσώπους, ούτε καν στο ιδεολογικό κενό πάνω από το οποίο θα διεξαχθούν οι εργασίες του Συνεδρίου. Ο νέος φορέας αδυνατεί, πρωτίστως, να παραγάγει αυτόνομη πολιτική, ετεροπροσδιορίζεται και, τελικά, ακολουθεί τις εξελίξεις, με οδηγό όχι την πραγματικότητα αλλά την εμμονή στα μεταπολιτευτικά κλισέ.

Κυριαρχεί ξανά το αντιδεξιό σύνδρομο. Από την εποχή που η Φώφη Γεννηματά είχε δηλώσει ότι πολιτικός αντίπαλος είναι η ΝΔ έως το επικοινωνιακό φλερτ του Σταύρου Θεοδωράκη με τον κυβερνητικό συνεταίρο του Πάνου Καμμένου, Αλέξη Τσίπρα, το νέο κόμμα αναλώνεται στο μέτρημα των αποστάσεων από τη Δεξιά. Σαν να θέλει να κρύψει τη συμβολή του ΠΑΣΟΚ στη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, μια περίοδο θεσμικής σοβαρότητας και δρομολόγησης της πορείας προς την έξοδο από τα Μνημόνια –ώσπου η πορεία αυτή να ανακοπεί από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και από το παρ’ ολίγον ατύχημα της εποχής Βαρουφάκη. Χειρότερα, σαν να μην ενδιαφέρεται να προστατεύσει τα στελέχη που η κυβέρνηση δοκιμάζει να διασύρει εμπλέκοντάς τα στην υπόθεση Novartis.

Το Κίνημα Αλλαγής, έτσι, κινδυνεύει να συγκροτηθεί σαν ένα κόμμα που χρησιμοποιεί τα παλαιά υλικά κατανόησης της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας. Ενα κόμμα που θα κρατά ίσες αποστάσεις, θα θεωρεί την πολιτική ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κριτικά (αυτή την πολιτική που ο επίμονος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος χτυπά το καμπανάκι για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, αποκαλεί «θεσμική και πολιτική αλητεία»), και θα την επικροτεί όταν τη θεωρεί «προοδευτική» ενώ θα συνεχίσει να μην αρθρώνει πειστικό πολιτικό λόγο όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τις θεσμικές απρέπειες. Ιδεολογική ουδετερότητα, δηλαδή, σε κενό ιδεολογίας. Πολύ πρωτότυπο. Αλλά πολιτικά απογοητευτικό.

Δυστυχώς, σε κρίσιμες εποχές, η ελληνική Κεντροαριστερά δεν κατανοεί ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οτι αντίπαλοι είναι όσοι κορόιδεψαν τους πολίτες, πήραν και άσκησαν τυχοδιωκτικά την εξουσία και σήμερα συνεχίζουν να παίζουν παιχνίδια με τη φωτιά –με το πολίτευμα, με τους θεσμούς, με τη δυτική υπόσταση και με το κύρος της χώρας. Κι ότι προέχει η ανασυγκρότηση του ευρωπαϊκού μετώπου των πολιτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση των δύσκολων ημερών που έρχονται –κι όχι η στοίχιση με βάση το αριστερόμετρο της συριζαϊκής προπαγάνδας.