Οι διαδικασίες για την ανάδειξη επικεφαλής στην Κεντροαριστερά δημιούργησαν ελπίδα και αισιοδοξία στον προοδευτικό κόσμο. Ο σχεδιασμός που χάραξε το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης προχώρησε. Μετά το πρώτο αποφασιστικό βήμα της συμμαχίας ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ ακριβώς πριν από δυο χρόνια, τώρα γίνεται ένα ακόμα μεγάλο βήμα. Θα ήταν χρήσιμο να είχε γίνει αποδεκτή η πρόταση για δεύτερη κάλπη, ώστε ταυτόχρονα με την εκλογή αρχηγού οι πολίτες να διατύπωναν τη γνώμη τους για τη μορφή του νέου φορέα (ενιαίο κόμμα ή πολυκομματική ομοσπονδία). Εστω και έτσι όμως –με προφανείς δυσκολίες και αντιφάσεις –οι ίδιες οι διαδικασίες με την προσφυγή στη βάση θα συμβάλουν θετικά στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.

Είναι όμως απαραίτητο μαζί με έναν κοινό σχεδιασμό που επικεντρώνεται στην ισχυροποίηση της αυτονομίας του χώρου σε ανταγωνιστική βάση τόσο με τον αριστερό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τις συντηρητικές πολιτικές της ΝΔ, να υπάρξει ένα συμβόλαιο τιμής όλων των υποψηφίων. Οχι μόνο με τις ηθικές δεσμεύσεις που προετοιμάζει η Επιτροπή Αλιβιζάτου, αλλά με την ειλικρινή, δημοσία, πολιτική βούληση όλων των παραγόντων της «κούρσας» στην ηγεσία ότι θα σεβαστούν εμπράκτως τις αποφάσεις από τις κάλπες.

Αναφέρομαι στην ανάγκη ενδυνάμωσης της αυτοπεποίθησης του χώρου με ένα ισχυρό προτάγμα συλλογικότητας. Το Εμείς πάνω από το Εγώ. Τη διάθεση προσφοράς πάνω από υποκειμενικούς προσανατολισμούς για την «επόμενη μέρα».

Το παράδειγμα των ατέλειωτων προσωπικών ανταγωνισμών στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα οφείλει να είναι ένα ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγή… και όχι για επανάληψη.

Η σύγκλιση της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού Κέντρου και της ανανεωτικής Αριστεράς απαιτεί πριν από όλα τη συνεννόηση με βάση την πράξη του πολλαπλασιασμού και όχι της διαίρεσης. Οι πολίτες έχουν κουραστεί από τον σωτηριολογικό λόγο και τις βεβαιότητες. Πάμε να οικοδομήσουμε έναν φορέα στον οποίο το διακύβευμα της ανεκτικότητας στην κοινωνία οφείλει να είναι και στοιχείο δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτικού μας χώρου. Αλλωστε υπάρχει και το σενάριο με τη νομιμοποίηση των τάσεων και των πολιτικών ρευμάτων. Επομένως η «επόμενη μέρα» δεν πρέπει να έχει έναν σιωπηλό «τρίτο γύρο» αναμετρήσεων, αλλά την κοινή προσπάθεια για την οικοδόμηση της Κεντροαριστεράς.

Είναι λοιπόν η κρίσιμη ώρα οι υποψήφιοι να μπουν σε μια διαδικασία που δεν παραπέμπει σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αλλά αποδεικνύει ότι είναι μια ανοιχτή διαδικασία διαβούλευσης ιδεών και προτάσεων.

Δεν πρόκειται για μια άσκηση ηθικής. Πρόκειται για μια δυνατή πολιτική απόφαση ανατροπής των συσχετισμών στη χώρα, αναζήτησης άλλων επιλογών από το ψευτοδίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», προώθησης της σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης. Πρόκειται με άλλα λόγια για την επιδίωξη η ΔΗΣΥ και ο ευρύτερος χώρος να διαμορφώσουν έναν ισχυρό προοδευτικό πόλο και μια νέα κοινωνική πλειοψηφία. Κατά συνέπεια, οι διαδικασίες του Νοεμβρίου είναι κάτι παραπάνω από προσωπικά σχέδια, κάτι παραπάνω από εσωτερικές νίκες και ήττες, κάτι παραπάνω από υποσχέσεις!

Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και μέλος του Κεντρικού Συντονιστικού Συμβουλίου της ΔΗΣΥ