Να κοιμόμαστε λοιπόν ήσυχοι. Γιατί δεν εννοούσε τα «φυσικά σύνορα» –όπως επεξηγεί –ο Ερντογάν, αλλά εκείνα «της καρδιάς» του! Αλλο τα μεν. Αλλο τα δε.

Αμ δε! Γιατί τα πρώτα είναι τα δεδομένα. Τα δεύτερα είναι τα επιθυμητά. Και όσο μεν δεν σου παρέχονται οι ευκαιρίες (ή δεν διαθέτεις την ισχύ) μένεις στην εκ βαθέων ρητορική επαναγεωγράφηση. Οταν όμως έχεις και την ισχύ και τις συγκυρίες να την ευνοούν, τότε «τα σύνορα της καρδιάς» αποβαίνουν μείζων στρατηγικός στόχος. Ωστε να μεταποιηθούν (ακόμη και βιαίως) σε φυσικά. Είτε δηλαδή με γεωπολιτικά τετελεσμένα. Οπως Κύπρος. Είτε με στρατηγική πλαγιοκόπηση και ουσιαστικό έλεγχο στοχευμένων περιοχών που (προς το παρόν) εμπίπτουν στη «γεωγραφία της καρδιάς». Προτεκτορατοποίηση. Ως πρώτο βήμα.

Οπόταν λοιπόν, όχι! Να μην κοιμόμαστε καθόλου ήσυχοι. Αντιθέτως ν’ αγρυπνούμε ανήσυχοι. Καθώς η σιελορροούσα νεο-οθωμανική βουλιμία ορέγεται περισσότερο κάποιες ελληνικές γεωγραφικές ζώνες. Ως τους πιο αδύναμους κρίκους όσων οι βλέψεις Ερντογάν στοχοθετούν με όρους εθνικιστικής λογικής και με ντοπαρισμένα επεκτατικά σύνδρομα. Εχοντας ήδη ως όμηρο την Κύπρο. Και προβάλλοντας αξιώσεις στις (θεωρούμενες ως πιο ευάλωτες) αιγαιωτικές πύλες. Καστελλόριζο ειδικότερα. Και Δωδεκάνησα γενικότερα.

Οπως με τον ίδιο τρόπο, διατυπώνονται ισχυρισμοί και βλέψεις για τη Θράκη. Οπου «δεν ετέθη (ευθέως τουλάχιστον) θέμα δημοψηφίσματος»! Για την αυτονόμηση δηλαδή της μουσουλμανικής μειονότητος. Που παρεμπιπτόντως προβάλλεται (με το δήθεν «δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού») ως τουρκική. Δημοψήφισμα, μάλλον κατά τα πρότυπα του ρωσικού εγχειρήματος στην Κριμαία. Κι αυτό να το θυμόμαστε. Για ν’ αγρυπνούμε δυο φορές. Με τη σοφία του «φύλαε δηλαδή τα ρούχα σου».

Νωπό πάθημα, η Κύπρος. Που αποβαίνει ακριβώς το μοντέλο των νεο-τουρκικών στρατηγικών επιλογών και μεθοδεύσεων. Οπου: Αφού η Αγκυρα επέτυχε να έχει λόγο (στη δεκαετία του ’50) κατέστη στη συνέχεια συν-εγγυήτρια δύναμη με δικαίωμα επεμβάσεως. Προκάλεσε ακολούθως αδιέξοδα και συγκρουσιακές μετεξελίξεις και με την πρώτη

ευκαιρία (που της παρέσχε η βλακεία της χούντας) βρέθηκε ξανά επί κυπριακών εδαφών! Το ξανά, υπενθυμίζει ακριβώς ότι: Για δεκαετίες η Κύπρος διελαμβάνετο «στα σύνορα της καρδιάς»! Μέχρι που ιεραρχήθηκε η επανάκτησή της.

Και τα χειρότερα έπονται. Ιδιαίτερα εάν, είτε η λήθη εκτροχιάσει την προσοχή μας, είτε η μωρία δεν επιτρέψει ορθή αξιολόγηση όσων συμβαίνουν και ορθότερη διαχείριση όσων αναπαράγονται από τα τετελεσμένα. Με τη δυναμική των οποίων (για όσους δεν εθελοτυφλούν) η Αγκυρα δρομολογεί την επόμενη φάση των απροκάλυπτων σχεδιασμών της: Είτε δηλαδή με λύση τέτοια που θα την καθιστά επικυρίαρχη στο ένα των «συνιστώντων κρατιδίων» και συγκυρίαρχη στο υπόλοιπο (διά Τ/Κ πληρεξουσίων). Είτε χωρίς λύση και με δημιουργία προϋποθέσεων αναγωγής του κατοχικού μορφώματος, σε μόνιμο (και τελικά νόμιμο) στρατηγικό της προγεφύρωμα.

Προτιμησιακή επιλογή της φυσικά, είναι η πρώτη περίπτωση. Γιατί έτσι «θα έχει πόδι» στην ευρωπαϊκή επικράτεια, καθώς η Κύπρος είναι, όχι απλώς στην ΕΕ αλλά στον σκληρό της πυρήνα. Την ευρωζώνη. Και μέρος της θα είναι και η «Τ/Κυπριακή συνιστώσα πολιτεία» της οιονεί Κυπριακής Ομοσπονδίας. Η οποία θα εδράζεται ουσιαστικά σε συνομοσπονδιακές δομές.

Η μεθοδολογία υπήρξε απλή κι εξ αρχής διακηρυγμένη. Την οποία δεν είχαμε ως Ελληνισμός πάρει στα σοβαρά. Κάτι που πρέπει αντιθέτως να πράξουμε για κάποιες άλλες περιοχές της εθνικής επικράτειας. Ωστε να μην επανυποστούμε χειρότερα. Και να μην επανεισπράξουμε προβλεπτές και ολέθριες συνέπειες.

Τελευταία Νέα