Αναζήτηση
H χώρα ζει τις χειρότερες στιγμές της από το 1974.
Μια οικονομική κρίση που βαθαίνει χωρίς προοπτική ανάκαμψης.
Ενας διεθνής περίγυρος ασταθής κι απειλητικός.
Μια κυβέρνηση που καταρρέει αλλά μετέρχεται όλων των μεθοδεύσεων για να παραμείνει στην εξουσία.
Σε καμία στιγμή μετά το 1974 η δημοκρατική Ελλάδα δεν έχει ζήσει τέτοια συγχορδία αποσταθεροποίησης και παρακμής.
Ο πρόεδρος του ΣτΕ διακόπτει την ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου όταν αντιλαμβάνεται ότι το κυβερνητικό σχέδιο που υπηρετεί δεν έχει πλειοψηφία –μπλέξαμε με νέο Κόλλια.
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι το σχέδιο ελέγχου των τηλεοράσεων κατέρρευσε και προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα με ζοριλίκι. Χάνει και γαντζώνεται στις καθυστερήσεις.
Το κυβερνητικό κόμμα υπεραμύνεται δημοσίως (!) του νέου Κόλλια αλλά επιτίθεται σε υπουργό της κυβέρνησής του.
Ενας υπουργός προξενεύει τηλεοπτικές συμφωνίες στην πλάτη του αρμόδιου υπουργού –«το παιδί είναι άσχετο και λίγο λαμόγιο!».
Ενας υπόκοσμος υποδύεται τους κυβερνητικούς μπράβους στη Δικαιοσύνη, στη Διοίκηση, στον Τύπο, στο Διαδίκτυο.
Με αυτά και με αυτούς έχουμε να κάνουμε. Αυτοί και αυτά κλονίζουν το κοινωνικό και δημοκρατικό σύστημα της χώρας.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν επιλέγει τον κατευνασμό αλλά μια απέλπιδα φυγή προς τα εμπρός.
Τις αποφάσεις και επιλογές της δεν υπαγορεύει απλώς ο πόθος της εξουσίας αλλά ο φόβος της απώλειάς της.
Ολο και περισσότερα κυβερνητικά στελέχη αντιλαμβάνονται πως η ήττα θα είναι γι’ αυτούς μια σκληρή δοκιμασία. Γνωρίζουν πως θα αποδοθούν ευθύνες, ατομικές και συλλογικές, πολιτικές και ποινικές.
Ετσι, η φυγή προς τα εμπρός στην οποία καταφεύγουν δεν είναι σχέδιο. Είναι αδυναμία. Δεν είναι ρίσκο. Είναι πανικός.
Φοβούνται ότι δεν θα αντέξουν ακόμα για πολύ την ασφυξία και την κατακραυγή. Και ότι πιο σύντομα από όσο σχεδιάζουν θα οδηγηθούμε σε εκλογές.
Κανένα πρόβλημα. Οι εκλογές είναι τελικά ο αυθεντικά δημοκρατικός τρόπος για να βρει ξανά η χώρα τον δρόμο της –όπως συνέβη πάντα μετά τις εθνικές περιπέτειες.
Χωρίς αυταπάτες όμως και ψευδαισθήσεις. Η Ελλάδα που θα προκύψει από τη φυγή της σημερινής κυβέρνησης θα είναι μια κατεστραμμένη γη. Μια έρημη χώρα.
Η επόμενη μέρα συνεπώς δεν χρειάζεται μόνο έναν καθαρό νικητή. Χρειάζεται μια ευρύτατη συμμαχία δημοκρατικής ανασυγκρότησης. Ενα νέο 1974.
Ωστε να αποκατασταθεί η ομαλότητα. Να επιβληθεί η νομιμότητα στα παρακρατικά κυκλώματα. Και να απαλλαγούν οι θεσμοί από τους «Κόλλιες», διότι δεν υπάρχει κράτος χωρίς θεσμούς.
Κοινώς: οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας δεν πρέπει να παρασυρθούν από τον πανικό και την υστερία της κυβέρνησης.
Το πουλόβερ ξηλώνεται. Ψυχραιμία. Αλλά χωρίς εκπτώσεις.
