[Αγιογραφίες] Λουκάνικα

Ηταν το αγαπημένο τριγωνάκι του ΣΥΡΙΖΑ. Τράπεζες – κόμματα – ΜΜΕ. Ηταν το τρίγωνο της αμαρτωλής Μεταπολίτευσης που η Αριστερά θα ερχόταν να εξαγνίσει.

Η τριγωνολογία δεν είχε μόνο ψηφοθηρική αξία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε μια χρονική στιγμή όπου το μήνυμά του αντήχησε και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Πεπεισμένοι ότι είχαν να κάνουν με μια αδιόρθωτη δημοκρατία, οι εταίροι άρχισαν να χρησιμοποιούν για να περιγράψουν την Ελλάδα έναν όρο που μέχρι τότε επεφύλασσαν μόνο στη Ρωσία και σε άλλες, χαοτικές, πρώην ανατολικές χώρες: «Ολιγάρχες». Μήπως τα παλαιά πολιτικά κόμματα ήταν πολύ συστημικά για να αλλάξουν το σύστημα; Μήπως η χώρα χρειαζόταν ένα ριζοσπαστικό ηλεκτροσόκ που –αφού τιθασευόταν κάπως στα οικονομικά –θα ενθαρρυνόταν να σπάσει τις παλαιές αγκυλώσεις;

Είκοσι μήνες μετά, οι προσδοκίες –ευρωπαϊκές και εγχώριες –για τη μεταρρυθμιστική ρώμη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορούν να απαντηθούν με ένα ονοματεπώνυμο: Χρήστος Καλογρίτσας. Αν υπάρχει ένας από τους διαγωνιζόμενους σήμερα καναλάρχες που μπορεί να συμβολίσει το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ είναι ο κατασκευαστής, πρώην και επίδοξος εκδότης, που συνδέεται από παλιά με το κόμμα της Αριστεράς.

Ο Καλογρίτσας αποτελεί προϊόν τετραγωνισμού του τριγώνου της συριζαϊκής δαιμονοποίησης. Στη μία πλευρά, ακουμπάει στο κόμμα. Εχει πολυκουμπαρικούς δεσμούς με την κυβέρνηση –με τον απολωλότα κουμπάρο Πάνο Καμμένο και διά του υιού του με τον Χρήστο Σπίρτζη.

Η δεύτερη πλευρά ακουμπάει στις τράπεζες –στην Τράπεζα Αττικής που του χορήγησε την εγγυητική επιστολή των 3 εκατομμυρίων, τράπεζα που δεν θα υπήρχε αν δεν είχε επενδύσει σε αυτήν τα αποθεματικά του το ΤΣΜΕΔΕ, το Ταμείο των Μηχανικών.

Η τρίτη πλευρά είναι, βεβαίως, τα δημόσια έργα, στα οποία η δραστηριότητα του Καλογρίτσα γνωρίζει νέα άνθηση.

Το τετράγωνο κλείνει με την επιχειρούμενη παλινόρθωση του κατασκευαστή στα ΜΜΕ –για την οποία απολαμβάνει ήδη τη φωτισμένη καθοδήγηση διακεκριμένων κομματικών δημοσιογράφων του ΣΥΡΙΖΑ. Δημοσιογράφων που –τι σπάνιο! –έχουν κάνει καριέρα ηθικολογώντας περί διαφάνειας στα media.

Ακόμη κι αν μείνει κανείς σε αυτό το εμφανές πλέγμα σχέσεων –ακόμη κι αν αρνηθεί να πιστέψει στις πληροφορίες για το τι έδειξε ο έλεγχος στην Αττικής –έχει μια αρκετά κατατοπιστική εικόνα για το πώς λειτουργεί η αλλαντοποιία της νέας εξουσίας. Υλικά από τη χωματερή της μεταπολίτευσης ζυμωμένα σε νέα λουκάνικα. Παλαιοί, δοκιμασμένοι τρόποι παραγοντισμού, απαλλαγμένου από τις αναστολές του απονομιμοποιημένου, παλαιού πολιτικού συστήματος.

Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του σημερινού διαγωνιστικού θεάτρου, το τοπίο που θα προκύψει δεν μπορεί παρά να είναι χθεσινό. Προχθεσινό. Κάποια πρόσωπα αλλάζουν, άλλα μεταμφιέζονται. Το «σύστημα» όμως μένει. Κουμπαροκρατία ανίκανη να εξελιχθεί σε δημοκρατία.