Επέπρωτο: τελικά η δεινή πραγματικότητα τερματίζει και προσγειώνει (κάπως ανώμαλα) την υπερφίαλη νεφελοβασία του τούρκου προέδρου. Με τον Ερντογάν να προσπαθεί (με τραυματισμένο γόητρο) ν’ αναπροσαρμόσει πολιτικές. Επανερχόμενος ουσιαστικά στις ευέλικτες επιλογές Νταβούτογλου για «μηδενικά προβλήματα» με τους πέριξ! Οχι από συνειδητή περιστολή εθνικιστικών στοχοθετήσεων και ηγεμονικών πλεγμάτων, αλλά ως μέρος κλασικού τακτικισμού.

Αυτά ως χονδρική αποτίμηση και απλουστευτική τομή όσων εξελίσσονται και τείνουν να διαμορφωθούν ως νέα κατάσταση πραγμάτων σ’ αυτή την κρίσιμη γεωγραφία. Οι κύριοι πυλώνες της οποίας σηματοδοτούνται:

1. Από την αργοπορημένη (και σαφώς υποκριτική) εκδήλωση τουρκικής μεταμέλειας για την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού, που είχε προκαλέσει την οργίλη αντίδραση της Μόσχας. Και η οποία είχε ουσιώδες και οπωσδήποτε τραυματικό κόστος για την Αγκυρα. Πρωταρχικά οικονομικό. Αλλά όχι μόνο.

2. Από τη συμβιβαστική επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ και την αποδοχή «μισής συγγνώμης» για το επεισόδιο έξω από τη Γάζα, που στοίχισε τη ζωή αριθμού Τούρκων. Και που οδήγησε όχι απλώς σε διακοπή σχέσεων, αλλά και στη διατύπωση ταπεινωτικών όρων από τον «σουλτάνο». Και βεβαίως το Ισραήλ τότε «δεν μάσησε». «Μάσησε» όμως τώρα ο Ερντογάν, όταν «είδε τα δυο στενά». Οπόταν υπήρξε συμβιβασμός. Ενός κατά συνθήκην win win.

Και ναι μεν. Αλλά ό,τι και να συμβαίνει το θέμα είναι ότι δημιουργείται μια νέα περιφερειακή πραγματικότητα. Από την οποία και αναπαράγονται άλλες και δραστικότερες γεωπολιτικές δυναμικές. Που εάν δεν τύχουν ανάλογης διαχειρίσεως από δικής μας πλευράς (Αθήνας δηλαδή και Λευκωσίας ως των υπό τις περιστάσεις κρατικών πυλώνων του Ελληνισμού), μπορεί να επιφέρουν καθ’ όλα κρίσιμες ανατροπές. Οι οποίες μπορεί ν’ αποβούν έως και μοιραίες. Καθώς ήδη: βασικές παράμετροι του περιφερειακού άξονα που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην ανατολικομεσογειακή ζώνη τείνουν να υπερκερασθούν από αυτές τις σοβαρές εμπλοκές. Με το Ισραήλ να προσανατολίζεται άμεσα (εάν όχι και τελεσίδικα) σε συμφωνία με την Τουρκία όσον αφορά τη διαχείριση των υπό ανόρυξη ενεργειακών του αποθεμάτων.

Κι επειδή τίποτα δεν επισυμβαίνει (και δεν τελεσιδικεί) εάν δεν υπάρχουν συμφέροντα που να το επιβάλλουν, σημαίνει ότι: το Ισραήλ έχει επιμετρήσει τα υπέρ και τα κατά. Και στο πηλίκο των υπολογισμών του βρήκε συμφέροντα τα θεατρικά μειδιάματα και τους ασπασμούς με τον Ερντογάν. Και για λόγους φυσικού αερίου. Και για κάποιες άλλες, ακόμη κρισιμότερες παραμέτρους. Που αφορούν αυτά που τείνουν ν’ αναπαραχθούν στην περιοχή. Οπου υπάρχει ως κοινός «μπαμπούλας» το Ιράν. Με τη Συρία και τη Χεζμπολάχ ν’ αποβαίνουν το «μακρύ του χέρι» στην περιοχή. Δυνάμεις που στοχεύουν πάντοτε στο Ισραήλ. Αλλά και που δεν θέλουν την Τουρκία περιφερειακό στρατηγικό τοποτηρητή. Οπόταν και οι δύο περιφερειακές δυνάμεις που συνδέονται οργανικά με την αμερικανονατοϊκή πολιτική επανασυγκλίνουν. Κάτι που αποτελούσε όλο αυτό το διάστημα του διαζυγίου μείζονα στόχο της Ουάσιγκτον.

Κι ενώ αυτό δεν αναιρεί τις ελληνοϊσραηλινές συγκλίσεις και συμφωνίες για πολυεπίπεδη συνεργασία, εντούτοις δεν πρέπει να μην αντιληφθούμε ότι: εφόσον «κλειδώσουν» και οριστικοποιηθούν οι καταρχήν αποφάσεις του Ισραήλ για παροχέτευση του φυσικού αερίου προς την Τουρκία ως της συμφεροτέρας διαδρομής, τότε οι σημερινές ισορροπίες αυτομάτως ανατρέπονται. Και θ’ απαιτηθούν ανάλογες στρατηγικές αποφάσεις. Προκειμένου να επέλθει εξισορρόπηση των ανατροπών.

Τελευταία Νέα