Πότε είχε δίκιο η κυβέρνηση; Τόσον καιρόν που παρουσίαζε την τακτική της μη επέμβασης ως τεκμήριο του ανθρωπισμού της; Ή χθες που επιστράτευσε τα εντεταλμένα όργανα του κράτους για την εκκένωση της Ειδομένης;

Πότε έχει δίκιο; Οταν –διά του εκπροσώπου Προσφυγικού Γιώργου Κυρίτση –λέει ότι «το κράτος κάνει τη δουλειά του και τα ΜΜΕ τη δική τους; Ή όταν δεν αφήνει τα ΜΜΕ να κάνουν τη δουλειά τους, υποκαθιστώντας τα με την υπηρεσιακή κρατική πληροφόρηση;

Τέτοιες αναρωτήσεις δεν έχουν πια νόημα. Δεν έχουν γιατί η πρωτοφανής δύναμη του λόγου αυτής της κυβέρνησης είναι ακριβώς αυτό: η έκλειψη του νοήματος. Είναι η μέθοδος που επιτρέπει, ας πούμε, στον Καμμένο να χαρακτηρίζει «εγκληματικό και αντισυνταγματικό» ένα μέτρο που μόλις ψήφισε. Οσο πιο χονδροειδές το παράδοξο τόσο πιο αφοπλιστικό για όποιον επιχειρήσει να το αντιμετωπίσει με τα συμβατικά μέσα του ορθού λόγου.

Στην περίπτωση του Προσφυγικού, το παράδοξο διανέμεται μέσω του «κουλ» Κυρίτση. Ο ανέκαθεν ενσωματωμένος δημοσιογράφος μπορεί με ύφος ατάραχης αποστασιοποίησης να εξηγεί στα τηλεπαράθυρα γιατί η αστυνομική σκοπιμότητα προηγείται της ενημέρωσης. Μπορεί δηλαδή να ισχυρίζεται με καφενειακή άνεση κάτι που ο αντιπολιτευόμενος εαυτός του θα είχε θεωρήσει αιτία πολέμου.

Αυτή όμως η ριζοσπαστική καταγωγή είναι που καθιστά τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ αναντικατάστατο. Μπορεί να περάσει όσα οι προηγούμενοι δεν θα τολμούσαν ούτε να σκεφθούν. Μπόρεσε μέχρι στιγμής να ανταποκριθεί στη –γερμανικής, κυρίως, προελεύσεως –θεωρία ότι η Ελλάδα είναι failed state. Ενα αποτυχημένο κράτος, θεσμικά ανώριμο και πολιτικά άστατο, που δεν μπορεί να εκπληρώσει βασικά του καθήκοντα. Δεν μπορεί να συλλέξει τους φόρους, να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά του, να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία του. Δεν μπορεί καν να ελέγξει τα σύνορά του.

Μόνο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναμετρώνται τόσο δραστικά με αυτές τις ιστορικές ανεπάρκειες. Πώς; Με τη μέθοδο του outsourcing –όπως λέγεται, αποφορτισμένη από πολιτικές συνδηλώσεις, η «εκχώρηση». Τα δημόσια έσοδα ανατίθενται σε Αρχή στη συγκρότηση της οποίας θα έχει λόγο η Κομισιόν. Τα δημοσιονομικά ρυθμίζονται αυτομάτως και εσαεί με τον κόφτη. Η περιουσία επαφίεται στο υπερεθνικό ταμείο. Και τα σύνορα ελέγχονται τώρα χάρη στο ΝΑΤΟ και στη Frontex.

Καμία φιλοδυτική πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να προωθήσει αυτά που προωθεί τόσο γρήγορα και τόσο «αναίμακτα» ο αριστεροδεξιός συνασπισμός με την πιο αντιευρωπαϊκή γόμωση στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε νάρκη το τέρας που εξέθρεψε. Αγοράζει έτσι χρόνο για να «κάνει πολιτική» σε αυτά που ξέρει. Είναι σαν τον μικρό Κυρίτση που στο πρώτο του Μνημόνιο είχε –σύμφωνα με τη μνημειώδη του δήλωση –νιώσει όπως στην Τρίτη Δημοτικού που κατουρήθηκε στο σχολικό. Τώρα ωρίμασε και τα Μνημόνια είναι στον ουρανίσκο του σαν τις μικρές μαντλέν.