Αναζήτηση
Σήμερα στη μία το μεσημέρι, ώρα Ηνωμένων Πολιτειών, θα συναντηθεί στην Ουάσιγκτον με τον αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου.
Το πολυπόθητο ραντεβού φαίνεται πως κλείστηκε κυριολεκτικά στο παρά ένα και με τη μεσολάβηση του παρεπιδημούντος στα μέρη μας βοηθού τού Τζακ (Λιου), αμερικανού υφυπουργού Οικονομικών Νέιθαν Σιτς. Αυτός ο κύριος Σιτς έγινε δεκτός να φανταστείς και από τον πρόεδρο Αλέξη.
Τελευταία στιγμή επίσης το ταξίδι του υπουργού κυρίου Παππά στις ΗΠΑ «εμπλουτίστηκε» μου είπαν και με μια συνάντηση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ με την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ που είναι αρμόδια για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις.
Φυσικά αμφισβήτησα συνομιλώντας με τους ανθρώπους μου στις ΗΠΑ τα περί συναντήσεων της «τελευταίας στιγμής».
–Είναι δυνατόν; διερωτήθηκα. Για υπουργούς των ΗΠΑ πρόκειται, όχι για τον αντιπεριφερειάρχη/νομάρχη Θεσπρωτίας (δεν τον ξέρω τον άνθρωπο καν, σπεύδω να διευκρινίσω). Εχουν προγραμματισμένα ραντεβού από μηνών…
–Και όμως, έτσι είναι, μου απάντησαν. Εκτός πια και αν έπαιξε πάλι κανένα παιχνίδι η πρεσβεία –για να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις συναντήσεις του υπουργού.
Πάντως για όσους ανησυχούν, Σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη ο υπουργός μας. Ολη μέρα και όλη νύχτα. Αυτό δεν αλλάζει…
Εμείς τώρα στην Αθήνα θα την περάσουμε για μερικές ακόμη ημέρες με πόθεν έσχες: όμορφα, τακτοποιημένα, καθαρά, γυαλισμένα, αστραφτερά, δίχως ίχνος σκόνης πάνω τους πόθεν έσχες πολιτικών, των οποίων ο ανηλεής συναγωνισμός είναι ένας και μόνο: στο ποιος θα δηλώσει φτωχότερος από τον άλλον! Ούτως ώστε όλοι εμείς οι πολίτες αν τα καταφέρουμε να μη βάλουμε τα κλάματα από τη φόρτιση μπροστά σε αυτό το πραγματικό δράμα να οδηγηθούμε στη σκέψη πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε τους πλέον άδολους, τους πλέον έντιμους και τους πλέον «καθαρούς» πολιτικούς της υφηλίου!
Εμείς οι πολλοί. Γιατί οι άλλοι, οι λίγοι, αυτοί που κατά καιρούς τα έχουν «χώσει» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και για τον έναν ή τον άλλο λόγο, αυτοί γελούν από χθες με την καρδιά τους! Ξεκαρδίζονται, που λέμε. Επειδή αυτοί γνωρίζουν…
Και αυτό θα γίνεται κάθε φορά που ανακοινώνονται πόθεν έσχες πολιτικών, αν δεν καθιερωθεί πραγματικός έλεγχος όχι για το τι έχουν σήμερα, αλλά από πού προέρχεται αυτό που έχουν! Επειδή το πόθεν είναι αυτό που έχει σημασία.
Γιατί, ας πούμε, εγώ ό,τι έχω το έχω αποκτήσει από τη δουλειά μου τόσα χρόνια. Εσύ, ρε μπαγάσα, που δεν έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου πού τα βρήκες όσα έχεις;
Εγινα αντιληπτός;
Ελπίζω! Επίσης στις εποχές που ζούμε και στην καθημερινότητα που βιώνουμε αυτοί που τα «χώνουν» ή τα έχουν «χώσει» σε πολιτικούς δεν κρατούν το στόμα τους κλειστό. Αλλά μιλούν. Διότι τινές εξ αυτών εκνευρίζονται όταν ακούν λ.χ. την ασυμβίβαστη κυβέρνηση να κηρύσσει ανηλεή αγώνα κατά της διαπλοκής. Και όταν εκνευρίζονται αρχίζουν και διηγούνται ιστορίες για το πόσο τους κόστισαν οι εκλογές, πόσα «συνεισέφεραν» εκόντες άκοντες παραμονές μιας εκλογικής αναμέτρησης, πόσα έδωσαν για το κόμμα και πόσα για τα «γκεσέμια» του κόμματος, και άλλα τινά.
Φυσικά cash και φυσικά άνευ παραστατικών –σιγά μην έδιναν και αποδείξεις οι άλλοι.
Ολα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει άπειρες τέτοιες «ιστορίες». Για όλους, δε. Και όταν λέμε για όλους, εννοούμε για ό-λους!!
Γι’ αυτό εισηγούμαι να σταματήσει αμέσως αυτό το καλαμπούρι! Δεν έχει νόημα. Ούτε και ουσία. Ας υποβάλλουν τις δηλώσεις τους οι πολιτικοί και ας τις ελέγχει μια επιτροπή δικαστικών και οικονομολόγων, και αν μπορέσει να εντοπίσει κάποιον «με τη γίδα στον πλάτη» που λέμε και στην Ηπειρο, αυτόν να τον παραδίδει σε διαπόμπευση. Λόγω βλακείας φυσικά. Που δεν μπόρεσε να τα… κουκουλώσει!..
Κατά τα λοιπά, όπως ήταν αναμενόμενο και έχει ήδη εξαγγελθεί από τον Πρωθυπουργό Τσίπρα στο πρόσφατο Υπουργικό Συμβούλιο, η κυβέρνηση στρέφεται πλέον προς τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών και ειδικότερα αποφασίζει να ασχοληθεί με ζέοντα προβλήματα της κοινωνίας.
Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσω ερώτηση 17 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, του αντιπροέδρου με την trendy σε προσεγμένο εβένινο χρώμα αλογοουρά Τάσου Κουράκη συμπεριλαμβανομένου και πρώτου πρώτου στον κατάλογο (μη χάσει, δηλαδή…). Οι βουλευτές αυτοί με την ερώτησή τους εισάγουν στη Βουλή το σοβαρότατο θέμα αν τα «μπουρδέλα» (με συγχωρείτε πολύ για την έκφραση, αλλά την προτιμώ από το καθωσπρέπει «οίκοι ανοχής» της ερώτησης) θα απέχουν 200 και πλέον μέτρα από ξενοδοχεία ή, όπως οι βουλευτές υποστηρίζουν, λιγότερο.
Δυστυχώς, δεν κατάφερα να ενημερωθώ τι ακριβώς σκέφτεται να πράξει για το χωροταξικό των «μπουρδέλων» (και πάλι συγγνώμη, αλλά είπαμε…) η κυβέρνηση. Οπως και για το αν η ερώτηση στοχεύει σε κάποιο είδος «ανάπτυξης», το οποίο μου διαφεύγει επί του παρόντος…
Αλλά ο trendy Κουράκης και οι υπόλοιποι 16 συνυπογράφοντες την καίρια αυτή ερώτηση καλόν είναι να πληροφορηθούν τι έλεγαν σε μια άλλη σχετική ερώτηση τρεις νυν και πρώην συνάδελφοί τους (ο πρόεδρος Βούτσης, η Μ. Κανελλοπούλου και ο Δ. Τσουκαλάς) τον Ιανουάριο του 2014 για το πλήθος των «οίκων ανοχής» (άντε να συμμορφωθώ…) στην οδό Φυλής…
Αγαπάω Πάγκαλο. Τρελά. Και με τρέλα. Δεν υπάρχει η ευφυΐα και το χιούμορ του. Οπως και η τολμηρότητα της σκέψης του. Τώρα δε που ανακάλυψε και τα social media, δεν έχει τελειωμό. Μεταφέρω από τον λογαριασμό του στο twitter αναρτήσεις τελευταίας εσοδείας, γύρω από τις «αυταπάτες» του Τσίπρα:
«Τελευταία έγινε της μόδας η λέξη αυταπάτη. Την επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός ως ελαφρυντικό. Απαλλαγή λόγω βλακείας ή άγνοια των νόμων;».
Και δεύτερη:
«Ο Αλέξης των καταλήψεων δικαιούται να είναι βλαξ ή αδαής. Ο Πρωθυπουργός εκλέγεται για να προβλέπει & να αποφασίζει σωστά. Αυτοκατάργηση!».
Αγαπάω Πάγκαλο. Το είπα!
Το βιβλίο έχει τίτλο «Η μητέρα όλων των δικών», ανήκει στην κατηγορία «για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι» και συγγραφέας του είναι ο δικηγόρος Μιχάλης Μιχόπουλος. Ο Μιχόπουλος, φίλος μου ειρήσθω εν παρόδω από την περίοδο της δικτατορίας, αναφέρεται στη δίκη του Ανδρέα (του Θεού) στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Υπήρξε ένας εκ των πρωταγωνιστών της δίκης, ως συνήγορος του Μένιου Κουτσόγιωργα, και με το βιβλίο αυτό αναλύει τον ρόλο του Τύπου, της Δικαιοσύνης και των κομμάτων της περιόδου 1990-93, που συμπίπτει με τη Δίκη.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε προ εβδομάδων, έχει μια αξιοζήλευτη εκδοτική πορεία και, πραγματικά, όποιος θέλει να διαβάσει μερικά από τα παρασκήνια εκείνης της συγκλονιστικής εποχής αξίζει να το πάρει στα χέρια του.
