Θυμάμαι τη φορά που έτρεξα έναν ημιμαραθώνιο χωρίς τίποτα ηλεκτρονικό πάνω μου. Χωρίς ρολόι να βλέπω τον χρόνο μου, χωρίς GPS να μου δείχνει τον ρυθμό μου, χωρίς καρδιοσυχνόμετρο να μου μετράει τους παλμούς, ακόμη και χωρίς το MP3 player να παίζει τα τραγούδια του Μπρους Σπρίνγκστιν. Ρολόγια δεν υπήρχαν πάνω στη διαδρομή, ενώ δεν υπήρχε ένδειξη σε κάθε χιλιόμετρο· έτσι δεν είχα ιδέα ανά πάσα στιγμή πού ακριβώς βρισκόμουν και με πόσο πήγαινα. Δεν είχα συγκεκριμένο στόχο στον αγώνα, οπότε σκέφτηκα «γιατί δεν πας με την αίσθηση;». Εσπασα το ρεκόρ μου για σχεδόν τέσσερα λεπτά!

Πράγματι, τα γκάτζετ σας βοηθούν να ποσοτικοποιήσετε την προσπάθεια που καταβάλλετε στην προπόνησή σας. Ωστόσο, το να μπλοκάρετε όλον τον τεχνολογικό θόρυβο μια στο τόσο χρησιμεύει για να σας θυμίζει την απόλαυση του ξέγνοιαστου τρεξίματος. Απελευθερωμένοι από το άγχος και το διαρκές τσεκάρισμα πληροφοριών, ενδεχομένως να δείτε τον εαυτό σας να πηγαίνει γρηγορότερα και να αποδίδει καλύτερα. Ορίστε μερικοί τρόποι για να πατήσετε «παύση» και να κάνετε… επανεκκίνηση.

Στοπ στο ρολόι

Το να τσεκάρετε κάθε τρεις και λίγο τον ρυθμό σας, την απόσταση και τους καρδιακούς παλμούς σημαίνει ότι είστε περισσότερο συγκεντρωμένοι στους αριθμούς παρά στο σώμα σας. Οχι μόνο λοιπόν ίσως να έχετε την τάση να αγνοείτε αυτά που σας λέει το σώμα σας, μα επιπλέον χάνετε ένα από τα βασικά πράγματα που σου χαρίζει το τρέξιμο: την ψυχική σας ηρεμία. «Η τεχνολογία παρεμποδίζει την προσπάθεια του μυαλού να παραδοθεί στο σώμα κατά τη διάρκεια του τρεξίματος» σχολιάζει ο Μπεν Αγκερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και συγγραφέας του βιβλίου «Σωματικά προβλήματα: Τρέξιμο και μακροζωία σε μια fast food κοινωνία».

Επιπλέον, αφήνοντας πίσω όλες αυτές τις συσκευές –και τους αριθμούς –μπορείτε να ξεφύγετε από τις προκαταλήψεις που έχετε για το πόση ώρα και πόσο μακριά μπορείτε να τρέξετε παρατηρεί η Τζέσικα Αντερχιλ, προπονήτρια και γνωστή μπλόγκερ για θέματα φυσικής κατάστασης από τη Νέα Υόρκη. «Οσο κι αν οι αριθμοί μάς δίνουν κάποιες φορές κίνητρο, κάποιες άλλες μας περιορίζουν» λέει. «Ολοι έχουμε στο μυαλό μας έναν αριθμό και σκεφτόμαστε ότι δεν θα αποδώσουμε καλά παρά μόνο αν πετύχουμε ακριβώς αυτόν τον στόχο, πράγμα που μας περιορίζει». Ωστόσο, με το να κλείσετε τα μάτια σε όλα αυτά τα ψηφία μπορείτε να πιέσετε τον εαυτό σας περισσότερο από τα όριά σας και να ανακαλύψετε ένα νέο επίπεδο τρεξίματος.

Πώς: μη μετράτε απόσταση. Μη μετράτε χρόνο. Βάλτε έναν προορισμό στο μυαλό σας –το σπίτι ενός φίλου σας ή εκείνο το κτίριο που βλέπετε περνώντας με το αυτοκίνητο και πάντα θέλατε να χαζέψετε από κοντά. Ή τρέξτε μέχρι τον φούρνο για να τσιμπήσετε ένα σνακ στα πεταχτά. Ή κάντε απλώς τη συνηθισμένη σας διαδρομή αλλά χωρίς ρολόι. Επικεντρωθείτε στο στυλ σας, στην αναπνοή σας και στο πώς νιώθετε τα πόδια σας αντί να σκέφτεστε πόσο γρήγορα δείχνει το χρονόμετρό σας ότι πηγαίνετε. Σημειώστε αν θέλετε τι ώρα ξεκινήσατε και τι ώρα σταματήσατε, αλλά μην πάρετε μαζί σας οποιοδήποτε ρολόι. Υπάρχουν ακόμη και επίσημοι μικροί αγώνες στους οποίους μπορεί κανείς να λάβει μέρος μόνο για τη χαρά της συμμετοχής. Ψάξτε στο Ιντερνετ για κάποιο Fun Run που γίνεται στην περιοχή σας.

Στοπ στη μουσική

Εντάξει, ένα playlist από καλά τραγούδια μπορεί να μας βοηθήσει να ολοκληρώσουμε μεγάλα και βαρετά long runs ή να κρατήσουν μακριά τούς διπλανούς στους διαδρόμους του γυμναστηρίου που απλώς περπατάνε και έχουν πιάσει την πάρλα. Αλλά η μουσική καμιά φορά μπορεί να μπλοκάρει τα σημάδια που προσπαθεί το σώμα σας να σας κάνει να ακούσετε και να σας αποσπάσει την προσοχή. Οταν για παράδειγμα τρέχετε με ακουστικά – ψείρες στ’ αφτιά σας χάνετε τον ήχο της ανάσας σας και των ποδιών σας –σημαντικά στοιχεία, που σας δίνουν μια ιδέα για το πόσο σκληρά προπονείστε λέει η Τζέσικα Αντερχιλ. «Οι δρομείς θα έπρεπε να συντονίζονται περισσότερο στη συχνότητα του σώματός τους» αναφέρει. «Αυτό θα τους βοηθήσει να είναι περισσότερο «παρόντες» στις προπονήσεις τους».

Αλλωστε, το να τρέχει κανείς πάντα με μουσική στ’ αφτιά χάνει και την αξία του. «Με τη διαρκή επανάληψη η μουσική χάνει την ικανότητά της να σε κινητοποιεί όταν το χρειάζεσαι» λέει ο Μπεν Γκρίνφιλντ, εργοφυσιολόγος, προπονητής και συγγραφέας του βιβλίου «Τρέξε χωρίς πόνο». Επειτα είναι και το ζήτημα των κανονισμών: ολοένα και περισσότερες διοργανώσεις, όπως π.χ. ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης ή της Βοστώνης, αποθαρρύνουν τη χρήση ακουστικών και MP3 players κατά τη διάρκεια του αγώνα. Στους ελίτ αθλητές μάλιστα την απαγορεύουν ρητά.

Πώς: συμβιβαστείτε. Ο Μπεν Γκρίνφιλντ προτείνει να χρησιμοποιεί κανείς τη μουσική με στρατηγική. Εκείνος ακούει τραγούδια, για παράδειγμα, μόνο στις προπονήσεις ταχύτητας. Θέστε ως στόχο να κάνετε δύο ή τρεις προπονήσεις την εβδομάδα χωρίς ακουστικά. Στα βαρετά long runs χρησιμοποιήστε τη μουσική με διακοπές. Ή βρείτε έναν συντρέχτη για να μπορείτε να ανταλλάσσετε μερικές κουβέντες και να περνούν πιο εύκολα τα χιλιόμετρα.

Τηλέφωνο

Στο πρώτο χτύπημα κλείνω τον ήχο

Είναι το τηλέφωνο ένα απαραίτητο κομμάτι του δρομικού εξοπλισμού μας; Ρωτήσαμε δύο δρομείς αναψυχής και έναν επαγγελματία προπονητή:

Ναι. «Το να έχω μαζί μου το τηλέφωνό μου είναι απλώς ένα μέτρο ασφαλείας. Μπορεί να σε χτυπήσει αυτοκίνητο. Μπορεί να στραμπουλήξεις τον αστράγαλό σου. Πώς αλλιώς θα επικοινωνήσεις με κάποιον για να έρθει να σε βοηθήσει;» διερωτάται ο Κρεγκ Γκιγιότ από τη Νέα Ορλεάνη.

Οχι. «Το τρέξιμο είναι το κομμάτι της ημέρας μου που αφιερώνω μόνο σε μένα, για να βελτιώσω το σώμα μου και να καθαρίσω το μυαλό μου. Αυτός ο χρόνος είναι πολύτιμος. Δεν θα αφήσω οποιονδήποτε ήχο κλήσης ή δόνηση να μου αποσπάσει την προσοχή» υποστηρίζει η Τζεν Ντέντεκερ από τη Νέα Υόρκη.

Η γνώμη του κόουτς: «Αν πρόκειται για λόγους ασφαλείας, τότε OK. Αν όμως έχετε μαζί σας το τηλέφωνο για λόγους κοινωνικούς ή επαγγελματικούς και μπαίνετε στον πειρασμό να το σηκώσετε κάθε φορά που χτυπάει τότε καλύτερα να το αφήσετε σπίτι» προτείνει ο προπονητής και εργοφυσιολόγος Μπεν Γκρίνφιλντ.

Τελευταία Νέα