Μια απάντηση στον Νίκο Μουζέλη.

Ο Νίκος Μουζέλης αποτελεί μια εμβληματική μορφή στον χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Σπουδαίος επιστήμονας και ενεργός πολίτης, αποτέλεσε πάντα ένα σημείο αναφοράς για τους απανταχού «κεντροαριστερούς». Συνεργαστήκαμε στενά στους 58 και στήριξε με εφηβικό πάθος την προσπάθεια. Συνήθως συμφωνούσα μαζί του. Διάβασα το άρθρο του «Και τώρα τι κάνουμε;» στα «ΝΕΑ» της 13ης Φεβρουαρίου και πρέπει να πω ότι είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται –πάλι –σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Τα πράγματα εξελίσσονται, μάλιστα, απείρως σοβαρότερα εξαιτίας ενός τρίτου κύματος οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, των αυξανόμενων προσφυγικών ροών, της δομικής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.

Δεν θα σταθώ στις ευθύνες της κυβέρνησης για τις δραματικές εξελίξεις. Για το κύμα λαϊκισμού και οπισθοχώρησης που εξέθρεψε, για τα επικίνδυνα «διαπραγματευτικά» παιχνίδια, για την ασύλληπτη διαχειριστική ανεπάρκεια που αγγίζει τα όρια της παραίτησης, για το όργιο προσωπικών «τακτοποιήσεων» και το φεστιβάλ αμοραλισμού ή, κυρίως, την έλλειψη εθνικής ευθύνης. Δεν με ενδιαφέρει η κριτική, πολύ περισσότερο η δικαίωση.

Με ενδιαφέρει το μέλλον. Τι πρέπει να κάνουμε τώρα;

Ακριβώς επειδή τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα και η κυβέρνηση τόσο ανεπαρκής.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της τα προβλήματα, ακόμη και αν περάσει τον κάβο της αξιολόγησης.

Το πρόγραμμα δεν είναι χαρτιά που ψηφίζονται στη Βουλή, είναι δράσεις που εφαρμόζονται στην κοινωνία. Δεν είναι μόνο περικοπές και αριθμοί.

Είναι συνθέσεις, συγκρούσεις, μάχη ενάντια στην «ανέπαφη, ισχυρή και ανώνυμη διαπλοκή που σπρώχνει συστηματικά την Ελλάδα στον γκρεμό και στη δραχμή».

Μπορούν ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του; Νομίζω πως όχι.

Φοβάμαι όμως περισσότερο να πω πως είναι αδύνατον να διαχειριστεί την κατάσταση και η αντιπολίτευση. Οχι γιατί τα πρώτα δείγματα δεν είναι και τόσο μεταρρυθμιστικά, αλλά γιατί δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη το κύμα των μύθων και του λαϊκισμού. Δεν ωριμάσαμε από τις δοκιμασίες.

Ας προβληματιστούμε από τις τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις και τη στάση των κομμάτων, εκτός βέβαια από Το Ποτάμι.

Οπότε τι μένει να κάνουμε τώρα;

Νομίζω ότι είναι ώρα να φτιάξουμε μια κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης από όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Δεν είναι πείραμα, είναι κοινός τόπος.

Μιλώ για μια κυβέρνηση πολιτική, που θα εξαντλήσει την τετραετία και θα δουλέψει πάνω σε μετρήσιμους και συγκεκριμένους στόχους.

Φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις, εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, ριζική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος.

Δεν είναι πολλά. Και κυρίως δεν είναι ανταλλάγματα. Είναι προαπαιτούμενα για μια στάση εθνικής ευθύνης και κοινωνικής συνοχής. Είναι αυτά που μας εξασφαλίζουν την έξοδο από τα Μνημόνια και την επιστροφή στην εποχή της κανονικότητας.

Φυσικά, όλα θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχε ένας υπολογίσιμος και στιβαρός τρίτος πόλος.

Και στα δύο ο Νίκος Μουζέλης είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να βοηθήσει πολύ!

Η Αθηνά Δρέττα είναι στέλεχος του Ποταμιού