Πότε προδιαγράφονται χειρότερες οι εξελίξεις; Οταν ο κ. Τόμσεν εξαφανίζεται και το ΔΝΤ διαμηνύει ότι χάρη μάς κάνει που ασχολείται μαζί μας; Ή όταν ο Δανός γράφει ένα άρθρο και ζητά μέτρα 9 δισ. ευρώ και γρήγορα;

Δύσκολο να απαντήσει κανείς –άλλωστε, το παρελθόν έχει αποδείξει ότι και η μία και η άλλη εκδοχή του ΔΝΤ μία κατάληξη έχουν σε ό,τι μας αφορά: κάποια στιγμή έρχεται ο βαρύς λογαριασμός και τον πληρώνουμε –είτε στους μισθούς και στις συντάξεις, είτε στα εργασιακά δικαιώματα…

Αν οι δανειστές βλέπουν συμφωνία στο βάθος του τούνελ, αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι καθώς θα πλησιάζουμε εκεί ο λογαριασμός θα ανεβαίνει. Οσο θα ανεβαίνει ο λογαριασμός τόσο θα φουντώνουν τα κοινωνικά μέτωπα στη χώρα –και τόσο περισσότερο θα μπαίνει η κυβέρνηση στον πειρασμό να χειριστεί «πολιτικά» την κατάσταση: να προκαλέσει εν ολίγοις μια κρίση στις σχέσεις με τους δανειστές, όπως το περασμένο καλοκαίρι.

Τότε, η κρίση –η οποία ήταν προσχεδιασμένη, αφού στις Βρυξέλλες ήταν έτοιμοι να υπογράψουν και στην Αθήνα ανακοίνωναν δημοψήφισμα –κατέληξε στην υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Μια νέα κρίση πού μπορεί να καταλήξει; Σε άλλο ένα δημοψήφισμα; Σε εκλογές; Σε κάτι καινούργιο, πιο ευφάνταστο;

Η κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου –όταν η αντιπολίτευση δεν είχε ακόμα συνέλθει από το σοκ και οι ψηφοφόροι είχαν μόλις κάνει τις επιλογές τους. Αν είχε σπεύσει τότε να πιει το πικρό ποτήρι του Ασφαλιστικού, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα είχε να αντιμετωπίσει ούτε καν τα άμεσα ρεφλέξ του κ. Μπούτα, πόσω μάλλον των απογοητευμένων ψηφοφόρων του από την Κρήτη. Δεν το έπραξε –θεωρώντας ότι η περίοδος ανοχής θα ήταν μακρύτερη. Αλλά έπειτα από πέντε χρόνια θυσιών, οι ψηφοφόροι είχαν πιστέψει ότι κάτι θα άλλαζε –και μετά εμφανίστηκε ο κ. Τόμσεν…

Τελευταία Νέα