Ημουν 25 χρονών όταν έκανα το προσωπικό μου ρεκόρ στα 5.000 μ. Τερμάτισα σε 22:12 και ήταν ο πρώτος μου αγώνας! Είχα προετοιμαστεί δώδεκα εβδομάδες γι’ αυτό επειδή το περιοδικό στο οποίο εργαζόμουν ως συντάκτρια τότε μου ζήτησε να τρέξω και να γράψω την εμπειρία μου.

Ηταν το 2006, τότε που το αμερικανικό δρομικό κίνημα φούντωνε ξανά. Την προηγούμενη χρονιά 9,44 εκατομμύρια άνθρωποι τερμάτισαν σε αγώνες τρεξίματος στις ΗΠΑ ενώ μέχρι το 2014 ο αριθμός των δρομέων έφθασε τα 18,74 εκατομμύρια!

Τερματίζοντας εκείνο το πεντάρι δεν είχα ιδέα πως ο χρόνος μου ήταν καλός. Ούτε φυσικά πως επρόκειτο να κολλήσω με το άθλημα, όπως κι έγινε. Το νούμερο αυτό όμως –22:12- με είχε στοιχειώσει τα τελευταία εννιάμισι χρόνια!

Ετρεξα 10άρια, ημιμαραθωνίους και Μαραθωνίους. Η προπόνησή μου για όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις σε αξιοπρεπή ταχύτητα ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν του πενταριού. Εν τω μεταξύ, ήμουν ήδη 30κάτι και το βάρος μου είχε πάρει την ανιούσα. Οπότε, εκείνο το προσωπικό ρεκόρ όχι μόνο έμοιαζε απλησίαστο αλλά δεν προσπαθούσα καν να το ξανακάνω. Τι νόημα έχει πια; Οσο μεγαλώνει κανείς τόσο βραδύτερος γίνεται. Ετσι δεν είναι;

Η ετοιμασία. Φέτος το καλοκαίρι όμως έβαλα στόχο να χάσω τέσσερα κιλά. Τελικά κατάφερα να χάσω έντεκα. Οι χρόνοι μου βελτιώθηκαν αισθητά και παρότι έκανα εξαιρετικό προσωπικό ρεκόρ σ’ έναν τοπικό αγώνα 2.000 μ., ούτε που σκεφτόμουν να παλέψω για πεντάρι. Ειδικά μετά κι από ένα ατύχημα που είχα σ’ έναν αγώνα 10.000 μ. στις 11 Οκτωβρίου και χτύπησα το γόνατό μου. Εμεινα πίσω προπονητικά, εγκατέλειψα τον δρόμο και βρήκα παρηγοριά στο ελλειπτικό μηχάνημα του γυμναστηρίου. Το πρήξιμο στο πόδι υποχώρησε, το ίδιο όμως και το σενάριο να καταρρίψω ένα ρεκόρ που είχε γίνει πριν εννιάμισι χρόνια.

Στις 24 του ίδιου μήνα έτρεξα το πεντάρι του συλλόγου μου σε 22:36. Δεν είχα ιδέα πόσο είχα πλησιάσει εκείνο το παλιό ρεκόρ ώσπου είδα τα επίσημα αποτελέσματα. Το επόμενο 10άρι μου ήταν πολύ κοντά στο αντίστοιχο ρεκόρ μου και στις 14 Νοεμβρίου βελτίωσα τον χρόνο μου και στον ημιμαραθώνιο κατά 10′ παρότι το μεγαλύτερο long run μου εκείνη την περίοδο δεν είχε ξεπεράσει τα 13 χλμ.

Θα συμμετείχα σε ένα ακόμη πεντάρι αυτό το φθινόπωρο, την επομένη της Ημέρας των Ευχαριστιών. Να το προσπαθήσω; Και γιατί όχι; σκέφτηκα. Τι έχω να χάσω;

Η προσπάθεια. Ηδη από το πρώτο χιλιόμετρο του αγώνα είχα καταλάβει γιατί: ένα αγωνιστικό πεντάρι είναι μαρτύριο! Δεν νιώθεις τον έντονο αλλά σύντομο πόνο ενός σπριντ, ούτε έχεις τα χιλιόμετρα εκείνα που θα σε βοηθήσουν να κάνεις μια γερή αλλά μεγαλύτερης διάρκειας προσπάθεια. Ετρεχα έχοντας τον κόουτς μου για «λαγό».

Μετά το τρίτο χιλιόμετρο ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και να περπατήσω την υπόλοιπη απόσταση αλλά ο κόουτς με ενθάρρυνε λέγοντας πως έχω ακόμη ελπίδες για ρεκόρ. Συνέχισα δυνατά. Στο τελευταίο χιλιόμετρο έδινα ό,τι είχα και δεν είχα κι επαναλάμβανα στον εαυτό μου πως ο πόνος είναι προσωρινός, ο αγώνας σχεδόν τελείωσε και ότι πιθανότατα να αντίκριζα αυτό το περιβόητο 22:12!

Διένυα τα τελευταία 500 μέτρα του αγώνα όταν, βλέποντας το χρονόμετρο του αγώνα, κατάλαβα πως δεν είχα ελπίδα πια. Το ρολόι έγραψε 22:13 κι εγώ ακόμη έτρεχα. Ω όχι! φώναξα. Τερμάτισα 13 δευτερόλεπτα πιο αργά από αυτό που ήθελα. Τι απογοήτευση! Δεν τα είχα καταφέρει!

Υστερα όμως, πίνοντας λαίμαργα νερό κι ακούγοντας τον προπονητή να λέει πόσο περήφανος ήταν για μένα που τα έδωσα όλα για όλα, προσπάθησα να δω πέρα από το 22:12. Ηταν αργία και αντί να κάτσω σπίτι να χαλαρώσω ή να τρέξω για πλάκα, είχα τρέξει δυνατά κι αγωνιστικά! Επιπλέον είχα τερματίσει 11» πιο γρήγορα από το τελευταίο μου πεντάρι και 3 ολόκληρα λεπτά από τον αντίστοιχο περσινό αγώνα! Είχα βελτιωθεί πολύ μέσα σε έναν χρόνο, επιπλέον δεν ήμουν 25 χρονών, ούτε είχα προετοιμαστεί 12 εβδομάδες αποκλειστικά γι’ αυτόν τον στόχο.

Πριν από τον αγώνα είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως αν έκανα ρεκόρ θα το γιόρταζα με μια μπίρα. Αν και ήμουν 13» εκτός στόχου, άρπαξα μια μπίρα ενώ παρακολουθούσα την εορταστική παρέλαση της πόλης. Καλά θα ήταν να είχα καταρρίψει το 22:12 και ίσως του χρόνου να το καταφέρω. Αλλά για μένα κι αυτό που είχα πετύχει ήταν ήδη ένας θρίαμβος!

Το βιβλίο της Τζεν Α. Μίλερ «Τρέξιμο: μια ιστορία αγάπης» («Running: A Love Story») πρόκειται να εκδοθεί τον Μάρτιο