Ο λαός λέει: «Οταν οι πολιτικοί εύχονται, οι πολίτες προσεύχονται». Αυτή ακριβώς η θυμοσοφία επικρατεί στο σκηνικό του Κυπριακού. Το τελευταίο ειδικά διάστημα εκκολάπτονται από διάφορα κέντρα ένας εικονικός πόλος ψυχικής ευεξίας όπως και μια ευήθης κουλτούρα συμβίωσης με την κατοχή.

Οι κριτικά σκεπτόμενοι πολίτες στη μεγαλόνησο προβληματίζονται έντονα με τη σκοπιμότητα δηλώσεων περί ευνοϊκού κλίματος, όταν πριν από λίγα μόλις 24ωρα η Τουρκία ήταν η μόνη χώρα που δεν ενέκρινε στον ΟΗΕ το ψήφισμα 70/235 για τους Ωκεανούς και το Δίκαιο της Θάλασσας. Μολονότι το 55σέλιδο ψήφισμα δεν διαθέτει εκτελεστική ισχύ, εντούτοις έχει εκ των πραγμάτων ειδικό βάρος καθότι συνδέεται άμεσα με (α) την «επίλυση» του Κυπριακού και (β) την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου λόγω της γεωπολιτικής της ενέργειας. Με δεδομένο λοιπόν ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει ούτε και επικυρώσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, διερωτάται κανείς ποια τελικά θέση θα επικρατήσει. Η θέση της Λευκωσίας ή της Αγκυρας που ενστερνίζεται και ο Ακιντζί;

Να θυμίσουμε ότι λίγες μέρες πριν από την Πρωτοχρονιά, σε κοινή συνέντευξη με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας στο CNN Turk, ο τουρκοκύπριος ηγέτης μίλησε για νέα εισβολή του «Barbaros» σε ενδεχόμενο αξιοποίησης των υδρογονανθράκων από πλευράς Κύπρου, προειδοποιώντας μάλιστα με κυνισμό ότι «καμιά διεθνής εταιρεία δεν θέλει να κάνει γεωτρήσεις ανάμεσα σε πολεμικά πλοία». Πολλοί ξεχνούν ή αγνοούν ότι η συγκεκριμένη τουρκική θέση βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με τη θέση του ΝΑΤΟ όταν εκβίαζε ανοικτά τη Λευκωσία (5/2013): «Μετά την επίλυση του προβλήματος της Κύπρου θα μπορούν να αρθούν τα εμπόδια για τις έρευνες και την εξόρυξη φυσικού αερίου και πετρελαίου».

Αν επομένως το ΝΑΤΟ αξιολογεί ως ιδιαίτερα σημαντική την Τουρκία στην περιοχή, τότε αλήθεια από πού αντλείται και πώς δικαιολογείται η κυοφορούμενη ευφορία περί της πιο ευνοϊκής συγκυρίας που είχε ποτέ για λύση η Κύπρος; Πώς μπορούν οι πολίτες να εμπιστευθούν ΝΑΤΟ και Τουρκία για το μέλλον της Κύπρου στις παρούσες διαπραγματεύσεις, όταν προκλητικά κονιορτοποιούν το Δίκαιο της Θάλασσας που έχει στο μεταξύ κυρωθεί και από την ΕΕ (1998), αποτελώντας μέρος του κοινοτικού κεκτημένου; Τα ερωτήματα είναι προδήλως σοβαρά αφού ΑΟΖ και ενέργεια αποτελούν βασικότατα στοιχεία της επίλυσης.

Αναντιλέκτως, το Κυπριακό αποτελεί εξάρτηση και ταυτόχρονα συνάρτηση σφαιρών επιρροής. Προφανώς λύνεται μέσα από τον καταμερισμό ισχύος όπως (θα) διαμορφώνεται γεωπολιτικά στη Μεσόγειο, με στόχο πάντα την περίσφιγξη Ρωσίας και Κίνας από τις νατοϊκες δυνάμεις για την κυριαρχία της Ευρασίας. Αυτή ακριβώς η γεωπολιτική (ανα)διάταξη τίθεται προς πολιτικό προβληματισμό, αφού εξυφαίνεται (ανοιχτά ή συγκαλυμμένα) «επίλυση» νατοϊκού ή, άλλως, «νεοταξικού» τύπου. Προς επίρρωσιν, υπενθυμίζουμε τις πρόσφατες δηλώσεις του Λαβρόφ στη Λευκωσία περί μη αποδοχής από πλευράς Μόσχας μιας «επιβολής τεχνητής λύσης» και ως «μη παραγωγική την προσπάθεια επιβολής τεχνητών χρονοδιαγραμμάτων στο Κυπριακό». Δηλώσεις με πολλούς αποδέκτες, κυρίως δε προς εκείνους που κυριολεκτικά βιάζονται να κλείσουν (και όχι λύσουν) το κυπριακό in absentia, αν όχι in nomine dominiτο.

Ο Κώστας Γουλιάμος είναι πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου

Τελευταία Νέα